احمدی نژاد نتوانسته نیروهایی شبیه به خود را تربیت کند تا در زمانی که وی نتوانست به هر دلیلی در انتخابات شرکت کند آن نیروها این غیبت را جبران کنند.
عصر ایران؛ مصطفی داننده- قبل از ثبت نام انتخابات مجلس دهم بسیاری از ناظران سیاسی بر این باور بودند که احمدی نژاد یا یاران نزدیک او در انتخابات مجلس دهم ثبت نام و تلاش میکنند و پارلمان دهم را تبدیل به مسیر بازگشت خود به عرصه سیاست کنند.
احمدی نژادیها اما در انتخابات شرکت نکردند تا این سوال در جامعه سیاسی مطرح شود که جریان معروف به «سوم تیر» غایب انتخابات اسفند 94 است؟
عبدالرضا داوری از نیروهای نزدیک به رئیس جمهور سابق ایران در همین ارتباط میگوید:« اگر احمدی نژادیها را کسانی بدانیم که طی دو سال و نیم گذشته از ایشان حمایت کردهاند، در انتخابات مجلس هیچ احمدی نژادی ثبت نام نکرده است. احمدی نژادیها، غایب بزرگ انتخابات اسفند 94 هستند. بسیاری از کسانی که در دولت گذشته مسئولیت داشتند مانند آقای پرویز کاظمی و یا خانم دکتر دستجردی در زمره حامیان آقای احمدی نژاد تلقی نمیشوند.»(اینجا)
دلیل این عدم حضور را باید در عدم توفیق احمدی نژاد در جریان سازی سیاسی در دولتهای نهم و دهم جستجو کرد. منظور از جریان سازی سیاسی در این نوشتار «سبد رای احمدی نژاد» نیست بلکه منظور تربیت نیروهایی است که بتوانند به عنوان یک احمدی نژادی در انتخاباتها شرکت کنند. قطعا احمدی نژاد به تنهایی سبد رای مشخصی در ایران دارد.
احمدی نژاد تقریبا تنها رئیس جمهوری بعد از رحلت امام است که نتوانسته یک جریان سیاسی را با خود همراه کند. 2 رئیس جمهوری سابق (سران دولت های سازندگی و اصلاحات) هر دو توانستند یک جریان مشخص را برای ادامه حیات سیاسی خود تشکیل بدهند. جریانهایی که تا به امروز با پرچم این دو رئیس جمهور فعالیت میکند.
احمدی نژاد اما به دلیل رفتارهای ویژه و منحصر به فردی که داشت بسیاری از وزرای دولتش که میتوانستند در جریان احمدی نژادی تعریف شوند از او جدا شدند و تبدیل به مخالفان درجه یک رئیس دولت نهم و دهم شدند. پورمحمدی، پرویز کاظمی، صفارهرندی، مرضیه وحید دستجردی و ... از جمله این افراد هستند.
حلقههای نزدیک به احمدی نژاد نیز از نیروهایی تشکیل شدهاند که یا پروندههای قضایی دارند مانند رحیمی، بقایی و جوانکفر یا همچون مشایی زیر اتهامهای جدی قرار گرفتهاند و یا افرادی شناخته شده نیستند. همین معنا باعث شده حمدی نژاد نتواند با دست باز وارد انتخاباتهای گوناگون شود.
به معنای دیگر میتوان گفت احمدی نژاد نتوانسته نیروهایی شبیه به خود تربیت کند تا در زمانی که وی نتوانست به هر دلیلی در انتخابات شرکت کند آن نیروها این غیبت را جبران کنند. درست مانند حضور روحانی در انتخابات سال 92. وقتی هاشمی نیامد، روحانی آمد تا مردم به کسی رای بدهند که شبیه ترین سیاستمداران به هاشمی رفسنجانی در سپهر سیاست ایران است. میتوان گفت که در ایران هیچ فردی شبیه به احمدی نژاد نیست و این درست نقطه ضعف رئیس دولتهای نهم و دهم است.
اگر احمدی نژاد میتوانست نیروهایی را تربیت کند که شانه به شانه با جریانهای سیاسی حرکت کنند، امروز احمدی نژادیها یک قطب انتخابات مجلس بودند. به نظر میرسد سخنان احمدی نژاد در مورد خداحافظی از سیاسی و پرداختن به اندیشهها امام، توجیهی برای این ضعف بزرگ است.