فرزین پورمحبی/ ایسنا
زهر چشم گرفتن به همین چیزها می‌گویند ...
حساب کار را دادیم دست عربستان و بقیه هم دستشان آمد با چه کسی طرفند.
شنیده‌ها حاکی از آن است که در فیش حقوقی کلیه اعضای سفارت‌های مستقر در ایران مثل حق بدی آب و هوا «حق التسخیر» هم اضافه شده است. این‌هم در پاسخ کسانی که معتقد بودند اینگونه حرکات تاثیری ندارد. (راوی: در اصل باید گفت: اگر برای ما آب نداشته، برای آنها نان داشته!)
اصولا دلیل اینکه هر کسی به کشور دیگری تحت عنوان سفارت؛ تجاوز می‌کند را نمی‌فهمیم. از قدیم گفته‌اند: «نخود نخود هر که رود خانه خود!»
صد هزار مرتبه شکر؛ سفارت سودان و بحرین و جیبوتی بزرگ! را بدون خشونت تسخیر کردیم و امارات هم نفس‌های آخرش را می‌کشد و حداکثر تا چند روز دیگر مقاومتش را در هم می‌شکنیم. امیدواریم این واکنش‌ها الگویی باشد برای سایر سفارت‌ها و آنها هم به همین روش عمل نموده و کار را بر ما و خودشان سخت نکنند. بعبارتی، نه چک بزنند و نه چانه، خودشان برند به خانه!
این‌طوری سفرهای وزیر امور خارجه‌مان هم کمتر می‌شود و ایشان می‌توانند وَرِ دل ما بنشینند و تخصص و تجربیاتشان را بجای خارجی‌ها در اختیار خودمان بگذارند. اسم وزارت خارجه را هم می گذاریم «ایالات متحده سفارتخانه ها». چراغی که به خانه رواست ....
البته بی‌انصافی است که همه این پیروزی‌ها را فقط و فقط مرهون نیروهای خودسر بدانیم.
به هر حال نباید زحمات تمامی کسانی را که در طول سالها کلی داد و هوار کردند و خط و نشان کشیدند و... نادیده گرفت. مثلا کسانی که کاملا مبتکرانه ظرف 3 ساعت و ده دقیقه نام خیابانی را عوض، طراحی و به شدت تابلویش کردند. و یا آنهایی که در مدرسه‌ها به شکل خودجوش مراسم باربی‌سوزی را برای نوگلانمان راه انداختند و خشونت را به شکل جالبی نهادینه کردند و...
خدایا تو را شاکریم که در وجود ما پند گرفتن از تجربه‌های گذشته مان را ننهادی تا بتوانیم بدون عذاب وجدان، کار خودمان را بکنیم!