سیدضیاء الدین احتشام
سرانجام باراک حسین اوباما ، توانست در رقابتی سنگین و فرسایشی ، اولین زنی که می خواست رئیس جمهور آمریکا شود را شکست دهد و اینک ، به نمایندگی از سوی دموکراتها ، می خواهد اولین سیاه پوستی باشد که به کاخ سفید راه می یابد .
اوباما ، نه تنها در بین شهروندان آمریکایی و به ویژه طیف طرفداران دمکرات ها در جامعه آمریکا ، حامیان پروپا قرصی دارد ، بلکه در ایران نیز ، بسیاری به دیده تحسین به او می نگرند زیرا از بین کاندیداهای سه گانه آمریکا (اوباما،کلینتون،مک کین) ، او کمترین ادبیات خشونت گرایانه را نسبت به ایران داشته و حتی سخن از مذاکره بی قید و شرط با ایران به میان آورده است که در نوع خود یک رویکرد نوین در بین حاکمان آمریکایی است که در طول قریب به سه دهه گذشته ، به طور سنتی ، علیه ایران سخن گفته و همانند همتایان ایرانی خویش ، فرصت های زیادی را برای کاهش تنش ها و بهبود روابط ، به باد داده اند .
درباره پیروزی اوباما در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری امریکا که او را رقیب نهایی مک کین جمهوری خواه کرده است ، نکاتی چند قابل ذکر است:
1- معروف است که در ساختمان های اولیه پنتاگون که اکنون نیز مورد استفاده است، بیش از حد نیاز متعارف ، سرویس بهداشتی موجود است . علت این موضوع را نیز ، تفکیک نژادی دستشویی ها پنتاگون در دهه های گذشته ، ذکر می کنند که طی آن ، سیاهان به حدی تحقیر می شدند که حتی حق استفاده از دستشویی ها سفیدپوستان را نداشتند و معدود پرسنل سیاه پوست پنتاگون که عمدتاً در کارهای خدماتی مشغول به کار بوده اند، می بایست از سرویس های بهداشتی جداگانه ای استفاده می کردند .
انتخاب اوبامای سیاه پوست به عنوان کاندیدای نهایی دموکرات ها ، می تواند نشانه ای از پیشرفت جامعه آمریکا در عبور از تفکرات نژاد پرستانه باشد .
البته پیش از این نیز بسیاری از سیاهان آمریکایی توانسته اند مدارج عالی سیاسی متعددی را طی کنند که "کاندولیزارایس" وزیر خارجه کنونی آمریکا، نمونه بارز آن به شمار می رود ولی هیچ مقامی در آمریکا به اندازه ریاست جمهوری اهمیت ندارد به ویژه آن که به یاد بیاوریم این پست ، برخلاف بسیاری دیگر از مناصب ، انتصابی نیست .
اگر در نهایت اوباما پیروز شود ، مردم آمریکا ، که تا چندی پیش سیاهان را حتی انسان های متعارف نیز نمی پنداشتند ، شایسته یک تحسین ،از منظر حرکت موفقیت آمیزاز نژاد پرستی به برابری نژادی خواهند بود.
2- در ماه های اخیر ، این پرسش ، نه تنها بین بسیاری از مردم سطح جامعه ، که توسط برخی فعالان سیاسی مطرح شده است که "آیا انتخاب اوباما به سود ایران خواهد بود؟"
این ، پرسشی است که اگر نیک در آن بنگریم ، اساساً حاوی یک سوء تفاهم است ؛ چه آن که انتخاب اوباما یا هر کس دیگری به عنوان رئیس جمهور آمریکا ، تابعی از منافع ملی ایلات متحده است و نه چیز دیگر.
در واقع ، سیاستگذاران اصلی و هیأت حاکمه آمریکا ، در جمع بندی های خود به این برآورد رسیده اند که مصالح کشورشان در انتخاب یکی از سه گزینه پیش گفته ( و اکنون دو گزینه اوباما و مک کین) مستقر است .
رفتار آینده آمریکا با ایران نیز ، قطعاً بر مبنای منافع ملی این کشور تعریف خواهد شد و لذا چنانچه جمیع شرایط آتی ، آمریکایی ها را به این جمع بندی برساند که باید با ایران گفت و گو و حتی تجدید رابطه کنند ، آنها به این سمت خواهند آمد ولو این که مک کین جمهوری خواه بر مسند امور باشد و در نقطه مقابل ، اگر منافع ملی آمریکا در حمله به ایران باشد ، حتی اوبامای دموکرات هم دستور حمله به ایران را امضا خواهد کرد .
بنابر این دل خوش کردن به اینکه اوباما رئیس جمهور شود یا نگران شدن از پیروزی مک کین ، ساده لوحی سیاسی بیش نخواهد بود .
در این میان انچه مهم است این که مجموعه رویکردها و رفتارهای ایران ، باید به سمتی ساماندهی و هدایت شود که آمریکایی هایی در جمع بندی خویش ، تعامل با ایران را عاقلانه تر و به صرفه تر از مداخله نظامی بدانند.
3- اوباما ، در اوائل مبارزات انتخاباتی خود ، ادبیات مسالمت آمیزتری نسبت به ایران داشت تا اکنون که توانسته است کاندیدای نهایی دمکرات ها شود .
او ، پیشتر بر مذاکره به عنوان راه حل مشکل آمریکا با ایران تأکید کرده بود ولی در این اواخر ، بر مردود نبودن گزینه نظامی هم تصریح کرده است ؛ اوهمچنین ، قبلاً گفته بود که اماده ا ست بدون هیچ پیش شرطی با احمدی نژاد گفت و گو کند ولی بعدها گفت که با احمدی نژاد بر سر یک میز نخواهد نشست اما با مقامات دیگر ایرانی می تواند مذاکره کند .
در واقع اوباما طی ماه های اخیر، مدام ازمواضع خویش در قبال ایران عقب نشینی کرده است . علت این امر نیز ، فشارهای زیادی است که از سوی لابی های ضد ایرانی در واشنگتن و رقبای جمهوری خواه بر او تحمیل می شود که اوبامای 48 ساله را متهم می کنند که خطر ایران را درک نکرده است و او نیز برای این که از این اتهام خلاصی یابد ، ناگزیر از عقب نشینی ها مداوم و سخت تر کردن مواضع اش علیه ایران شده است .
تردیدی نیست ، اکنون که نامزدی اوباما قطعی شده است ، موج تحرکات هدایت شده ضدایرانی در آمریکا تشدید می شود . این موج ، عمدتاً مصرف داخلی خواهد داشت و هدف آن تضعیف نامزد دمکرات ها در مقابل نامزد جمهوری خواهان خواهد بود .
خطرناک تر از پیش جلوه دادن ایران ، شاه بیت امواج تبلیغاتی آینده خواهد بود و اساساً یکی از دلایلی که آمریکایی ها در دقیقه 90 پرونده هسته ای ایران ، با جدیت بیشتری وارد ماجرا شدند تا نگذارند پرونده مختومه شود ، همین مساله بوده است زیرا جمهوری خواهان دوست ندارند پرونده آماده و مسبوق به سابقه ای آن هم با موضوع بمب اتم را در ترازوی انتخاباتی خود نداشته باشند .
اوباما نیز ، همان طور که تا کنون صورت گرفته ، ناگزیر از تعدیل مواضع اش خواهد بود و این روند تا بدان جا ادامه خواهد داشت که در روز ورود اوباما به کاخ سفید (در فرض پیروزی) اوبامایی ، رئیس جمهور ایالات متحده شود که مواضع اش در قبال ایران هرگز به نرمی مواضع فعلی او نخواهد بود .
بايد قبول كنيم كه باراك اوباما در وضعيت امروز جهان و اوج حملات تبليغاتي عليه مسئولين ما اعلام كرده كه حاضره بدون پيش شرط با ايران مذاكره كنه و همچنين اعلام اين موضع كه پس از رياست جمهوري او در كمترين زمان ممكن نيروهاي آمريكايي از عراق خارج خواهند شد، در نوع خودش جالب است.
به هر حال يادمان باشد كه اوباما رئيس جمهور امريكا خواهد شد (اگر راي بياورد) و صد در صد او بيشتر با امريكاست نه ما.
برنامه ها و اهداف از پیش تعین شده را فقط با کمی تغیر انجام خواهد داد.
فعلا همش شعار هست.
خدا با ماست.
جمع بندی متوسطی (و نسبتا سطحی) ارائه کردید منتظر تحلیل های عمیق تری از شما هستیم.
بدرود
دوستي مي پرسد راستي سرنوشت اين دوره انتخابات رياست جمهوري در امريكا چه مي شود؟ مي پرسم چرا اين سري! اينقدر برايت مهم شده است ؟ مي گويد يه جورهايي به سرنوشت ما هم گره خورده ! مي گويم البته سرنوشت اين انتخابات و روند آن با توجه به موقعيت كشور امريكا براي همه جهان مهم است اما با توجه به گزندي كه ظا هرآ بازها ي جمهوري خواه در صدد وارد كردن به كشور ما و منطقه خاورميانه هستند آرزو مي كنيم كه خرهاي دمكرات سكان هدايت دمكراسي امريكايي را برعهده بگيرند .(خر ، نماد دمکرات هاست)اماآنچه از ظاهر قضيه برميايد اينست كه چه بخواهيم وچه نخواهيم اين پروسه براساس قواعد و فرايندي كه نامش ليبرال دمكراسي ست و سنتي هفت صد ساله در فرهنگ انگلوساكسون دارد- و در حال حاضر نيز پرچمدارآن امريكاست- طي مي شود و البته اين ساختار با همه كژيها و كاستيهايش ملزومات خود را دارد و طي يك فرآيند طولاني و سهل و ممتنع به سرانجامي كه منافع ملي سرزمينشان براي سه كانديداي معروف حرف اول و آخر را مي زند به آخر مي رسد. در عين حال كه از ظواهر امر چنين بر ميايد كه در آخر پيروزي اوباما محتمل تر بنظر مي آيد......فروردين 87
من از يك نظر ديگر هم مي توانم به موضوع نگاه كنم. اين انتخاب و هدايت مي تواند بخشي از سياستهاي آمريكا براي بدست آوردن وجهه مخصوصا در خاور ميانه باشد.