عصر ایران- تیم هایی چون پرسپولیس، استقلال و تراکتورسازی تنها در شهرهای خود هوادار ندارند و به همین خاطر در دیگر شهرها نیز احساس غریبگی نمی کنند.
تا اینجا مشکلی نیست اما وقتی به شهرهایی سفر می کنند که تیم های فوتبال خود آنان نیز هواداران پرشوری دارد و حتی اگر هم هوادار چندانی نداشته باشد طبیعی است که گزارشگر شبکه استانی از تیم خودشان حمایت کند و وقتی بازیکنی گل می زند خاصه هنگامی که تیم عقب است و گل تساوی به ثمر می رسد فریاد او به آسمان برسد.
تا اینجا هم مشکلی نیست و بخشی از هیجان فوتبال را همین گزارشگران می سازند کما این که فوتبال با گزارش عادل فردوسی پور با این که برخی کلمات را جویده ادا می کند دل چسب تر است.
مشکل اما آنجا شروع می شود که برنامه را تنها هم استانی ها نمی بینند و همان لحظه ای که او خوش حالی می کند یا خوش حالی خود را پنهان نمی کند چه بسا تماشاگرانی که در تهران یا تبریز بازی سپاهان یا تیم دیگر را دنبال می کنند ناراحت شده باشند.
چاره چیست؟ یک گزارشگر برای استان و یک گزارشگر هم برای کشور و جام جم یا این یادآوری به گزارشگر استانی که در پوزیشن ملی گزارش کند.
ساده است! نه؟
در همه کشورهای گزارشکر ها از قبل اعلام موضع می کنند که طرفدار کدام تیم ها هستند
شما به من بگید آیا پیمان یوسفی یا مزدک میرزایی یا عادل فردوسی پور مسابقه بین تراکتورسازی با (استقلال یا پرسپولیس) را کی به صورت ملی گزارش کرده اند؟ همیشه یک طرفه به سمت تیم های پایتخت گزارش کرده اند. پس لطفا این حق را به گزارشگران شهرستانی قائل شوید که از تیم شهر خودشان دفاع کنند.