غلامعلی رجایی، مشاور مرحوم آیت الله هاشمی در یادداشتی در کانال تلگرامی اش نوشت:
کاش جنگ عده ای را با خودش می برد. مثل سیلی که ناگاه می آید وهرچه را سرراهش هست با خودش جمع می کند ومی برد.
البته معلوم است که خیلی ها که درجنگ بودند -ازجمله خود من وکسی به نام سعید قاسمی که اخیرا دردروغی وقیحانه پا را از دایره دین وانصاف بیرون نهاده ودریک هرزه پراکنی از تغییر صورت هاشمی پس از مرگ سخن گفته است.- پای رفتن مان لنگ بود ولایق دیدار یار نبودیم و حال و روزمان شد این.
من این را با اکراه وفقط برای درج درتاریخ و برای اینکه دروغی را تکذیب کرده باشم می نویسم وخدا را هم بردرستی سخن خویش گواه می گیرم که آن شب تلخ در موقع غسل هاشمی بزرگ و مظلوم با تنی محدود از جمله دونوه امام ،سید حسن آقا و آقا سیدیاسر و دو فرزند ایشان مهدی و یاسر و چند نفراز بچه های جماران که متکفل غسل بودند حضورداشتم.
خدای شاهد است که با 60 سال عمری که از خداگرفته ام وچهره بعضی انسانها را پس ازمرگ چه شهید و چه غیرشهید کم ندیده ام چهره ای را کمتر به نورانیت وآرامشی را کمترهمانند آرامش هاشمی در بسترمرگ دیده ام.
هاشمی عزیز چنان آرام بود که انگارخسته از بی خوابی یی به درازای دهها سال، به خوابی عمیق فرورفته است ومن که ساعت ده صبح همان روزشاهد سخن گفتن توام با لبخند او با خود بودم، باورم نمی شد این همان هاشمی سرحال و شادمان آن روزصبح است که اکنون بی جان برتخت کهنه ای افتاده وتسلیم محضرحق است، گریان به چشمان بسته اش می نگریستم و دردل نجوا می کردم که انشالله الآن چشمان نافذش را بازمی کند وبرمی خیزد. آرزویی محال.
حین غسل،چندبار وسوسه شدم با موبایل از پیکر بی جان وآرام درمحضرحق هاشمی فیلم وعکس بگیرم اما از وی وفرزندان غمزده و بهت زده زده ومبهوت چهره نورانی پدرحیا کردم وکاش می گرفتم تا راه را بر این هرزه گوییهای سعید قاسمی بسته باشم.
چند روزپس ازارتحال، که هنوز کفن هاشمی خشک نشده کسی را به سیما آوردند تا او را با زبیر مقایسه ولقب مفسد فی الارض به اوبدهد ودیگری که [...] هاشمی را ساکت فتنه بنامد.
کاش مصلحت بود وظرفیتی بود تا می گفتم دیروزکه فرزند یکی ازعارفان راه رفته از شیراز پیش من آمد واز قول پدر ارجمندش درباره شکوه وجلال ومنزلت هاشمی پس از مرگ واستقبالی که امام و اولیای وی پس از ارتحال از او نموده اند چه چیزهایی گفت .
از صمیم دل دعا می کنم کسانی امثال حمید رسایی وسردارسعید قاسمی که جفا می کنند و پس از مرگ هم به مرده لگد می زنند به خود بیایند و توبه کنند. شاید توبه شان پذیرفته شود.