عصرایران - "تحریریه آزاد" ، عنوان بخش جدید عصرایران است .
از آن جا که عصرایران از همان آغاز فعالیت خود ، استقلال تحلیلی و پوشش خبری همه فعالان سیاسی جامعه اعم از اصلاح طلب و اصولگرا را سرلوحه فعالیت خود قرار داده و در این عرصه توفیق "نسبی" هم داشته است ، در نظر دارد از این پس ، در بخش " تحریریه آزاد" فضای بیشتری را برای صاحبان اندیشه های گوناگون اختصاص دهد تا زمینه واقعی تضارب آرا ، بیش از اپیش فراهم آید .
از این رو ، از همه کسانی که حرفی برای گفتن دارند ، فارغ از گرایش های سیاسی و جناحی ، دعوت می شود ، در تحریریه آزاد حضور داشته باشند .
علاقه مندان می توانند ، آثار خود را در بخش "تماس با ما" ی سایت ، برایمان ارسال دارند و البته در صدر مطلب حتماً قید کنند " مربوط به تحریریه آزاد".
عصرایران ، خواهد کوشید تمام مطالب ارسالی را به نام ارسال کنندگان منتشر کند و البته این حق را برای خود محفوظ می دارد که از انتشار مطالبی که حاوی توهین یا ادعاهای ثابت نشده است ، خودداری نماید و همچنین از انتشار مطالبی که ادامه حیات سایت را با مشکل مواجه می کنند.
در این ستون ، سعی خواهیم کرد ، حتی المقدور ، دو مطلب از دو نگاه مختلف و گاه متضاد را در معرض مطالعه ، اندیشه و قضاوت کاربران عزیز عصرایران قرار دهیم.
1
مخالف
ای کاش از فرصت نیویورک استفاده بهتری می شد
رضاسمیعی؛ آمل- سخنرانی آقای احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل، چنگی به دل نزد. او بیشتر زمان سخنرانی اش را به مباحث تئوریک و عمدتا مذهبی اختصاص داد و سپس به یک سری کلی گویی ها و تکرار مکررات بسنده کرد.
احمدی نژاد، همچنین، علیه صهیونیست ها سخن گفت و بدین ترتیب باعث شد لابی صهیونیسم در آمریکا بار دیگر علیه کشورمان تحریک شود.
حتی باراک اوباما نیز پس از سخنان احمدی نژاد، بیانیه ای داد و اظهارات او را محکوم کرد و از رقیب اش، سناتور مک کین درخواست کرد طرحی مشترک برای تشدید تحریم های ایران به سنا دهند.
احمدی نژاد می توانست از فرصت نیویورک برای مباحث کاربردی و رساندن صدای صلح دوستی ملت ایران بهره ببرد اما عمده کاری که کرد، انتقاد از وضعیت موجود جهانی و حمله به سیاست های قدرت های بزرگ بود.
به نظر نمی رسد سازمان ملل و به ویژه اجلاس سالانه آن، محل مناسبی برای مباحث دینی و مانند طرح مسایل توحیدی و عدالت و غیره باشد ولی احمدی نژاد گویا دوست دارد آنجا را هم مثل هیات های مذهبی ببیند.
به راستی ارائه یک سری مفاهیم دینی در یک نشست کاملا سیاسی چه فایده ای دارد؟
انتظار می رفت احمدی نژاد در این نشست حرف های جدیدی بزند ولی او به همان سخنانی بسنده کرد که پیش از این بارها و بارها گفته است و بارها و بارها ما و همه جهان شنیده ایم.
ای کاش رییس جمهور ما، مشاوران بهتری داشت که به او یادآور می شدند از فرصتی به نام نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد می توان استفاده بهتری کرد.
2
موافق
کجای سخن ایراد داشت؟
افشین علی پناه؛ تهران- از وقتی که محمود احمدی نژاد در مقر سازمان ملل، چهارمین سخنرانی اش را ایراده کرده، شاهد برخی نقدهای یکسویه علیه این سخنرانی هستیم و در این میان به نظر می آید لازم است فارغ از حب و بغض های جناحی، نگاهی دیگر به این سخنرانی داشته باشیم.
رییس جمهور ایران، اظهارات خود را با طرح مباحث بنیادینی چون خدا، خلقت، عدالت و انسان آغاز کرد و دقایقی را به تشریح نسبت میان این مفاهیم پرداخت و سپس وارد مسایل جهانی شد.
در واقع او، پیش از آنکه مسایل مبتلابه جهانی و از جمله موضوع هسته ای ایران را مطرح کند، زیرساخت های فکری و تئوریک مواضع خود را توضیح داد و این، بسیار هوشمندانه بود.
اگر یک نگاه کلان به مسایل امروزین جهان داشته باشیم، درمی یابیم که جهان صرفا برمبنای مصوبات و تصمیمات سیاسیون اداره نمی شود بلکه این بنیان های فکری و فلسفی حاکم بر تصمیم سازان است که جهان را مدیریت می کند و لذا هر گونه حرکتی در راستای تحول زایی در جهان امروز، نیازمند طرح مسایل فکری و فلسفی و تئوریک است.
هر چند آنچه احمدی نژاد در باب دیدگاه های ایدئولوژیک گفت برای ما تازگی نداشت ولی فراموش نکنیم که مخاطب سخنان او طیف وسیعی از مردم جهان بودند که در دنیای مادی امروز، این سخنان برایشان گیرایی خاص خود را دارد. این، اشتباه بزرگی است که فکر کنیم همه مردم جهان، ذهنیتی همانند ما دارند.
او، در بخش مربوط به تشریح مسایل و مشکلات جهانی هم، از شعار و کلی گویی عبور کرد و در گفتمانی منطقی سیاست های آمریکا را به چالش کشید و از جمله حمله آمریکا به عراق به بهانه وجود سلاح های کشتار جمعی را مورد اشاره قرار داد و البته یادآور شد که چنین سلاح هایی پس از سقوط دیکتاتور (صدام) پیدا نشد.
او همچنین در طرح مساله فلسطین، بدون آنکه وارد مساله جنجالی هولوکاست شود، به شکل گیری اسراییل با تجمیع مردمانی از نقاط مختلف دنیا در فلسطین اشاره کرد -که یک واقعیت تاریخی است - و سپس فرمول دموکراتیک ایران برای حل مساله فلسطین یعنی برگزاری همه پرسی را مطرح کرد. فرمولی که از سوی مدعیان دموکراسی در جهان معاصر عمداً نشنیده گرفته می شود.
احمدی نژاد همچنین به عدم صداقت غرب در افغانستان اشاره کرد و به مصادیقی از قبیل چند برابر شدن تولید مواد مخدر در افغانستان پس از حضور نیروهای ناتو و بمباران مراسم عروسی توسط نظامیان غربی اشاره کرد.
استراتژیست های غربی، قطعا دوست می داشتند احمدی نژاد- که سخنرانی اش مورد توجه رسانه ها قرار گرفت- وارد این مسایل کلان و زیرساختی و ذکر مصداق های عینی ادعاهایش نمی شد.
اگر او مستقیما به رییس جمهور آمریکا فحش می داد، (کاری که چاوز در اجلاس سال گذشته انجام داد) برای رهبران فکری آمریکا بسیار گواراتر از این بود که احمدی نژاد، مسایل اساسی و ساختار فکری و سیاسی غرب، از جمله عدالت گریزی و یا نحوه پیدایش اسراییل را بازگو کند.
حجم حملاتی هم که در رسانه های غربی و به ویژه رسانه های نزدیک به محافل صهیونیستی و نومحافظه کاران، علیه احمدی نژاد و سخنان او شکل گرفته، حکایت از آن دارد که رییس جمهور ما به هدف زده است که آنها این قدر می نالند.
نکته دیگری که بعضا شنیده و خوانده ام که در باره این سخنان گفته می شود، این است که سخنان احمدی نژاد تکراری بود؛ این نقد، نشانه ناآشنایی به مسایل سیاسی و بین المللی است زیرا قرار نیست سیاستمداران در هر بار سخنرانی، حرف جدیدی بزنند و موضع تازه ای پیدا کنند.
کار کرد عمده سیاستمداران این است که مواضع موجود را تحکیم کنند و از هر فرصتی حتی برای تبیین استوارسازی آن بهره بگیرند.
به سخنان جرج بوش در 8 سال گذشته دقت کنید. او در طول این سالها همواره اتهام تروریست بودن را متوجه ایران ساخته و در هر محفلی آن را تکرار کرده است.
ما نیز مواضع روشن و ثابتی داریم و عقل سلیم حکم می کند که از هر فرصتی برای اعلام آن به جهانیان و زدودن سوءتفاهمات موجود درباره آن استفاده کنیم. کاری که احمدی نژاد کرد و هر کس دیگری هم جای او بود، چنین می کرد.
احمدی نژاد همچنین درباره مهم ترین مساله بین المللی ایران بعضا مساله هسته ای، از یک سو بر اهل گفت و گو بودن ایران تاکید کرد که در واقع ترسیم عقلانیت و صلح طلبی موجود در ایران است و از سوی دیگر تاکید کرد که این آمادگی برای گفت و گو و تعامل به معنای زیر بار خواسته های غیرقانونی دیگران نیست. آیا احمدی نژاد، سخن ناحقی گفته است که بعضی این گونه بر او می آشوبند؟
قطعا هر کدام از ما درباره احمدی نژاد و جناح و گروهش و نیز کارهایش دیدگاه خاص خود را داریم اما این دلیل نمی شود که اگر با او مخالفیم، با حرف های منطقی نیز عناد ورزیم.
و مگر نه این است که هر آنچه او در سازمان ملل گفت عین منطق و انصاف و صداقت بوده است؟
امکان دارد که گفته شود او می توانست بهتر از اینها سخن بگوید. ولی باید یادآور شویم که "بهتر" بودن نسبی است و لذا درباره هر سخنرانی توسط هر کسی می توان گفت که می شد بهتر باشد.
و در نهایت فراموش نکنیم که اگر با احمدی نژاد در داخل مشکل سیاسی و جناحی داریم و حتی اگر حق نیز با ماست، در خارج از کشور، او نماینده ملت ایران است و ما با تقویت موضع او در خارج، در واقع موضع کشورمان را تقویت می کنیم و البته دعواهای داخلی مان هم به جای خود محفوظ.
سیاستمدار وظیفه دیگری دارد. ممکن است همین حرف های زیبا به تصویب قطعنامه ای دیگر بیانجامد.
اگر قرار به زیبا حرف زدن باشد که هیچ کس به پای خاتمی نمی رسد!! به هر حال ذوق زدگی دوستان و مدافعان احمدی نژاد جای تعجب بسیار دارد!!!
در عصر حاضر دنیا ستیزی کارخوبی نیست که ما داریم انجام می دهیم
برای دفاع از حق انرژی هستی خود همانقدر که لازم است کوتاه نیائیم همانقدر هم لازم است با متانت حرف زده و حق خود را بیشتر بگیریم
آخه در کجای دنیا یک انسان پرخاشگر و ایراد گیر مقبول است که ما در ایران می خواهیم آنطور باشیم
در ضمن در پاسخ به دوستی که گفته است چرا در مورد کشور های دیگه مثل فلسطین صحبت کرده باید گفت مهمترین هدف این نشست سالانه بررسی مشکلات جهانی است.
در مورد مشکلات داخلی مثل اقتصاد هم حرفی نیست و باید دولت مردان بیشتر رسیدگی کنند.
اگر جامعه سیاسی ما اندازه جامعه ورزشی ما درک داشت که تیم ملی را فارغ از آبی و قرمز حمایت می کنند ، اوضاع مملکت بهتر بود .
احمدی نژاد به اندازه کافی در آمریکا تحت فشار رسانه های صهیونیست هاست و بی انصافی است که ما هم در این سفر علیه او موضع بگیریم .
او الان در آمریکا ملت ایران را نمایندگی می کند . اختلافات را بگذاریم برای مسائل داخلی مثل طرح تحول اقتصادی و انتخابات و ...