عصر ایران؛ مهرداد خدیر- این روزها از زبان اصول گرایانی که تمام همت یا آرزوی خود را صرف یک دوره ای کردن ریاست جمهوری حسن روحانی ساخته اند، بیش از هر موضوعی درباره اقتصاد و اشتغال و معیشت می شنویم و این که قصد آنان از رقابت با رییس جمهوری مستقر تغییر شرایط و «بهبود وضع مردم» است.
به بهانه این همه اصراربر موضوعات اقتصادی و معیشتی و از بیکاری گفتن و نوشتن و تیتر کردن و محور رقابت های انتخاباتی قرار دادن می توان به نکته ای اشاره کرد یا بر نقاطی انگشت گذاشت.
واقعیت این است که از 4 حالت خارج نیست:
در حالت اول، روحانی در سال 92 یک اقتصادِ گُل و بُلبل و شاداب و پُرپول و پُررونق را تحویل گرفته ولی در این 4 سال آن اقتصادِ گُل و بلبل را به گِل نشانده است.
در حالت دوم، روحانی یک اقتصاد ورشکسته با بدهی های سنگین و خزانه و انبارهای خالی و تورم 40 درصدی و روند کاهنده تولید و صادرات نفت خام را تحویل گرفته و در این 4 سال و خصوصا پس از اجرایی شدن برجام سر و سامانی به اوضاع داده و قصد دارد در صورت انتخاب مجدد در دولت دوم این روند را شتاب بخشد.
در حالت سوم هرچند اقتصاد را ویران تحویل گرفته اما در این 4 سال ویران تر کرده و به مثابه پزشک و جراحی است که از عهده درمان برنیامده و هر چند خون ریزی بیمار متوقف شده اما درمان نشده و از این رو به جراح دیگری نیاز است و اصول گرایان می خواهند این طبیب حاذق با دستان معجزه گر را به جامعه معرفی کنند و البته کمتر از دو مانده مانده به انتخابات هنوز چنین کسی را نیافته اند یا بر سر او به توافق نرسیده اند.
در حالت چهارم در سال 92 که اقتصاد را تحویل گرفته اوضاع رو به راه نبوده ولی در این 4 سال خراب تر هم نکرده و حالا آنها می خواهند رو به راه کنند.
اگر حالت اول درست است و گل و بلبل تحویل گرفته چرا تردید دارند و از کاندیدای مورد حمایت کسی که اقتصاد را گل و بلبل کرد حمایت نمی کنند؟ چرا او را دیگر از خود نمی دانند؟ ضمن این که چه تضمینی دارد که کاندیدای مورد نظر آنان در صورت موفقیت بعد تر مانند احمدی نژاد از آنان اعلام برائت نکند؟
اگر حالت دوم درست است و تحریم، بدهی ، انزوا و تورم را تحویل گرفته و سر و سامان داده چرا همه شان برای کنار زدن او خیز برداشته اند؟ اگر واقعا قبول دارند کشوری منزوی را به جامعه جهانی بازگردانده، صنعت خودرو و نفت را دوباره راه انداخته و خطر جنگ را دور ساخته این همه عطش قدرت و دمیدن به تنور توقعات و انتظارات را چگونه می توان با داعیه هایی که از بام تا شام مطرح می کنند سازگار دانست؟
درحالت سوم اگر ویران تحویل گرفته و ویران تر کرده به این پرسش پاسخ دهند که وقتی با 700 میلیارد دلار پول نفت از کل درآمد نفتی تاریخ ایران نتوانستند و به گفته خودشان 20 میلیون نفر فقیر داریم که نیاز به توزیع آرد و کمک مستقیم و دریافت کمک دارند حالا که دیگر از آن منابع خبری نیست و قیمت نفت به یک سوم کاهش یافته و بانک ها و صندوق ها با بحران ورشکستگی رو به رویند چه کاری می توانند انجام بدهند؟ با 700 میلیارد دلار نتوانستند با این پول ها می توانند؟
در حالت چهارم اذعان می کنند اگر چه اوضاع خراب تر نشده اما بهتر هم نشده است. پس این همه هجوم و پرخاش دیگر برای چیست؟ انصاف تان کجاست؟
اصول گرایی ایرانی به گونه ای رفتار می کند که انگار اصل اصیل، قدرت است و لاغیر و به همین خاطر این همه از اقتصاد و معیشت می گویند و در هر انتخابات یک تابلوی جدید در دست می گیرند.
در حالی که موضوع پیچیده نیست. اگر از 8 سال 84 تا 92 و دوران احمدی نژاد دفاع می کنند چرا از او فاصله گرفته و در پی دیگری هستند؟ آب که در کوزه شان هست و یار هم در خانه شان و خود او هم اگر نتواند بیاید همفکران او هستند که اتفاقا در تهییج توده توانایی های بیشتری هم دارند.
اگر هم 8 سال 84 تا 92 را قابل دفاع نمی دانند و تبرّی می جویند چرا همه همت خود را صرف این کرده اند که آبِ رفته را به جو بازگردانند؟!
دولت قبل خراب كرد قبول !ملت از اونا دولت را گرفتن و تحويل اين دولت دادن بفرماييد در اين چهار سال چه دردي از مردم دوا كردن !!!؟
اما مراوده بانکی آنچنانی هنوز نداریم