عصرایران - بعضی وقت ها در ارتباط با افرادی که با آنها رابطه کاری ( همکار مثلا یا زیرمجموعه یا... ) یا رابطی خانوادگی ( همسر، پدر، فرزند، برادر، خواهر و ... ) داریم احساس می کنیم مالک آنها و سرنوشت شان هستیم. در صورتی که اینگونه نیست. ما مالک هیچ انسان و سرنوشت او نیستیم بلکه ما با آن انسان تنها یک ارتباط و نسبت داریم و براساس آن نیز وظایفی. نباید بر هر بهانه و توجیهی در برابر دیگران دست به کارهایی بزنیم که از آنها بوی مالکیت بر دیگران برخیزد.