امیر حسین کاوه - این روزها با حادثه دیگری مواجهه شدیم:
*ریزش معدن زغال‌سنگ زمستان یورت آزاد شهر!
*ابتدا سکوت رسانه ای در روز بعد حادثه به گونه ای بیش از ۳۰روزنامه دکه ها فقط به تعداد انگشتان دست در خصوص این حادثه تیتر زده بودند.
*حادثه عمیق تر از آن بود که لاپوشانی شود.
*دود و خاکستر این آتشفشان عزا فوران کرد و کل ایران را با گرد زغال سنگ سیاه پوش نمود.
*حضور مدیران و حتی وزرا مرهمی نشد و به شخص رییس جمهور پیشنهاد شد به دل حادثه برود.
*اما رییس جمهور را مردم داغدار ندیدند و او را فقط یک کاندیدای بدنبال رای به حساب آوردند صدای اعتراض بلندتر شد و باز نمکی بر زخم ها ریخته شد.
*ما هم اخبار معادن را دنبال می کنیم.
*کشمکش سال معاونت معدنی وزارت صنعت با انجمن های معدنی؛ همه موضوعات بحث ها؛ بر سر عوارض و تعرفه و حقوق مالکانه بوده است.
*هیچ وقت سخنی از ایمنی و رعایت نکات ایمنی نشنیده بودیم!
*نه بخش خصوصی و نه بخش دولتی این را موضوع قابل اهمیتی نمی دانستند.
*امروز دهها نفر از هموطنان هنوز زیر آوار معدن هستند و افکار میلیون ها ایرانی زیر آوار هزاران سوال بی پاسخ!
اما یک سوال هم من دارم ؟ چه وقت در ایران پیشگیری مهم تر از درمان های اورژانسی می شود؟ و تا کی باید اخبار حوادث جاده ای؛ ریلی؛ هوایی؛ پلاسکویی؛ سیلی و سیلاب و تصادف زنجیره ای و ریزگردهای بسیار قوی هیکل را بشنویم؟ آیا راه چاره ای نیست؟
عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران*