عصر ایران - در انتخابات 29 اردیبهشت 96، رکورد مشارکت شکسته شد و حدود 42 میلیون نفر رأی دادند و این در حالی است که اگر از کسانی که در صف بودند و ساعت به 24 رسید رأی می گرفتند، این آمار به 45 میلیون نفر هم می رسید.
علت مشارکت بالا این بود که مردم در این انتخابات، صرفاً در حال "انتخاب رئیس جمهور" کشورشان برای 4 سال آینده نبودند، بلکه می دانستند که در حال "انتخاب گفتمان و مسیر آینده کشور"شان هستند.
مردم ایران در 29 اردیبهشت در حالی پای صندوق های رأی رفتند که دولت داری اصولگرایان و اصلاح طلبان را آزموده بودند و می توانستند بین آن دو روش، یکی را انتخاب کنند.
ایرانی ها در فاصله سال های 76 تا 84 ، دولت اصلاحات را تجربه کردند. نرخ رشد بالا، اشتغال زایی مستمر، توسعه آزادی های فردی و اجتماعی، تنش زدایی با جهان و بهبود دیپلماسی شاخصه های اصلی آن دوران بود.
پس از آن، محمود احمدی نژاد با شعار و ادعای گسترش عدالت وارد عرصه شد و مردم به هوای این که امکانات و ثروت ایجاد شده در دوره اصلاحات می تواند با عدالت بیشتری بین مردم توزیع شود به او رأی دادند و بدین ترتیب، خالص ترین دولت اصولگرا با حمایت همه جانبه اصولگرایان شکل گرفت. اما در نهایت، آنچه مردم آزمودند رسیدن نرخ رشد به زیر صفر(حتی بدتر از دوران جنگ)، اشتغالزایی خالص صفر، ایجاد محدودیت های فردی و اجتماعی، تنش زایی با جهان و گسترش تحریم ها و انزوای بین المللی ایران بود.
چنین شد که مردم یک بار در انتخابات 1392 به این روش اداره کشور "نه" گفتند و هنگامی که در اردیبهشت 1396 دیدند که گفتمان "84 تا 92" می خواهد بار دیگر برگردد، به صحنه آمدند تا نگذارند روش مردود شده اداره کشور، بار دیگر زمامدار شود و دستاوردهای 4 سال گذشته را به باد دهد.
رأی مردم در 29 اردیبهشت 1396، فقط "آری به روحانی" نبود، "آری به روش اصلاح طلبانه و اعتدالگرایانه اداره کشور" بود و " نه به روش های منسوخ دولت داری" . این "آری و نه" ها ، موتور محرک اصلی انتخابات بود و راز حضور پر شمار مردم در پای صندوق های رأی.