روزنامه همدلی نوشت: پوسترهای فروشتان را روی در و دیوار شهر نصب کرده اند؛ آن‌ها که به پول شما نیاز داشتند، پیش از این کلیه هایشان را فروخته بودند و پیش تر وسایل خانه را.
مشکلات اما هنوز ادامه دارند؛ همان طور که پایان این فروختن‌ها تمامی ندارد؛ در مواردی، قیمت توافقی است؛ زمان تحویل هم مشخص است و البته در آگهی های مذکور، مکان تحویل مشخص نشده که درب منزل است یا هرجای دیگر.
می شود عقاید را فروخت و دیگر از خود هیچ نداشت و آدم دیگران شد؛ می شود با هزار نیاز، تن وجان را فروخت و درد روح را برای خود نگه داشت و می شود کودک بود و معصوم و یک دنیای سیاه در روبه رو با آرزوی تصادفی خوب؛ یک در هزار.
حالا دیگر، گوشتان با صدای وانتی ها دوره گرد گذری آموخته شده و تا صدایشان را می شنوید، تمام سوراخ سنبه‌های خانه را می جویید تا آهن پاره ای پیدا شود اندازه چند نان لواش یا بربری- نمی گوییم خرج اعتیاد چون همه درمانده‌های بیکس و کار، معتاد نیستند-؛ پوسترهای «فروش نوزاد» را شما هم دیده اید؛ با خود می گویید «خدا را شکر که بچه ندارید و الا قاطی آهن پاره ها فروخته بودیدش.»