عصر ایران؛ مصطفی داننده- بازهم ایران شاهد یک زلزله بزرگ بود. رودبار، بم، هریس و ورزقان و حالا کرمانشاه. این زلزلههای بزرگ نشان میدهد ایران سرزمینی است که زلزله را در آغوش گرفته است.
قطعا وقتی کشوری شاهد این همه زمین لرزه است، مسئولان آنجا فکری به حال شهرهای خود میکنند. زلزله که بیاد خراب میکند، جان میگیرد و غم میپراکند.پس باید فکری کرد. باید جلوی خرابی را گرفت و اجازه نداد مرگ بر سر شهر زلزله سایه بیفکند.
میدانم داستان تکراری است. مانند این مطلب بعد از زلزله رودبار، بم، هریس و ورزقان هم نوشته شده است اما چاره چیست اینقدر باید نوشت، نوشت تا جنابان مسئولان فکری به حال زلزله کنند.
بعد از زمین لرزه همه دم از مقابله با زلزله میزنند و میگویند باید فکری کرد. ایران در خط زلزله است. تا همه داغ هستند حرف میزنند و وعده میدهند. شهر که آرام شد، کم کم همه فراموش میکنند گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته.
همه فراموش میکنند تا زلزله بعدی. باید باور کنیم بسیاری از ساختمانهای کشور چه در شهرهای بزرگ و چه در شهرهای کوچک، مقاومتی در برابر زلزله ندارند و با کوچکترین لرزشها، آسیب میبینند چه برسد به زلزله 7 ریشتری.
تازه این داستان شهرهاست. روستاها اوضاعی خرابتر دارند.زمین لرزه اراده کند روستاها با خاک یکسان میشود.
قرار نیست کار سختی کنیم یا دست به معجزه ببریم. همه دنیا یک روش ساده برای مقابله با زلزله دارند و آنهم ساختن ساختمانهای مقاوم در برابر زلزله و مقاوم سازی ساختمانهایی که در برابر زلزله مقاوم نیستند.
اگر ساختمانها در شهرهای ایران مقاوم باشند، باور کنید احتیاج نیست بعد از اینچنین زلزلههایی شاهد فاجعههایی مانند بم و کرمانشاه باشیم.
ژاپن نمونه بارز این مسئله است. ژاپن شاهد زمین لرزههای شدیدی است اما با ساختن ساختمانهای ضد زلزله، توانستهاند میزان خسارتهای جانی و مالی خود را به کمترین حد خود برسانند.
این رفتار تنها مخصوص زلزله نیست. بعد از فاجعه پلاسکو، همه گفتند سریع باید فکری به حال پاساژهای قدیمی تهران ودیگر شهرهای کشور کرد. هنوز همه دارند فکر میکنند و این پاساژها همچون گذشته مشغول کار هستند.
در مسابقات ورزشی به ویژه المپیک و مسابقات آسیایی، کمیتههایی تشکیل میشود که علل ناکامی را بررسی کنند. آنها بررسی میکنند اما در دورههای بعد بازهم به همان شکل سابق از مسابقات حذف میشویم.
فکر میکنم این روزها هم دوباره همه مسئولان از فکر کردن سخن میگویند و میروند که فکری به حال ساختمانهای کشور کنند. آنها فکر میکنند تا باردیگر ایران با حادثهای روبرو شود تا آنها بازهم تصمیم بگیرند برای حل مشکلات فکر کنند.
کاش مسئولان کشور در دوران پسا بحران اینقدر فکر نمیکردند و کمی عمل میکردند.
در ایران 0 درصد پیشگیری - 10 درصد امداد و نجان - 90 درصد فوتی و بدبختی - 0 درصد عبرت و اصلاح فرایند - 100 درصد فراموشی
به نظر من تلفات از یک حد آستانه ای بیشتر بشود باید یک سری مسئول اخراج و برکنار شوند.
در سال 1372 طرح تحقیقی مطالعاتی با بودجه سازمان ملل پس از زلزله رودبار برای تعدادی از شهر های شمالی کشور از جمله بافت قدیم شهر رشت با کمک بیش از 15 تن از کارشناسان درجه اول دنیا با هدف کاهش خطرات زلزله در شهر ها و روستاها انجام شد . اکنون پس از حدود 25 سال از کاربرد و نتیجه ان که برای اولین بار در دنیا برای ایران از طریق undp صورت گرفت چه شد ؟ جواب هیچ !!!
یا در سطل زباله انداخته شد و یا حداکثر در قفسه پشت سر اقایان مسئول این کار و ما همچنان شاهد کشتار و خرابی زلزله در ایران هستیم .و انها هم که مسئول ایرانی این کار بودند بی خیال و بی تفاوتبه راه خود همچون گذشته ادامه داده اند ؟!!!
ببینید عصر ایران از صبح تا حالا چند تا تیتر این جوری زده!!!!!
مثلا فلان پادگان یک سرباز چند نفر رو می کشه و بعد کلی حرف در مورد تغیر شیوه سربازی و رفاه و...سرباز ها میزنند . یک هفته بعد تمام.
هواپیما می افته، کلی جلسه و حرف بعد تمام.
کلا افکار عمومی همین هست.
کلا یک هفته.