عصر ایران؛ مصطفی داننده- تا حالا از خودتان پرسیده‌اید چرا فضای مجازی اینقدر آدم مشهور دارد؟ کسانی که تعداد دنباله کنندگان آنها بیش از بازیگران و ورزشکاران یا همان آدم معروف‌های دنیای واقعی بیشتر هستند.
این افراد، آدم معمولی‌های جامعه قبل از ظهور شبکه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام هستند. در شبکه‌های اجتماعی برای معروف شدن احتیاجی به داشتن هنر ندارید. اتفاقا هرچه بی‌هنر تر معروف تر.
سری به صفحه‌های آدم‌معروف‌های اینستاگرام بزنید. آنها فحش می‌دهند، حرف‌های بی‌محتوا می‌زنند. رفتار عجیب و غریب نشان می‌دهند و بعد معروف می‌شوند.
هر روز هم به تعداد این سلبریتی‌های فضای مجازی بیشتر می‌شود. دلیل آنهم مشخص است. معروف شدن در فضای مجازی آسان است. هیچ زحمتی نمی‌خواهد بکشید. کافی است کمی پررو باشید. مقداری حرف‌های عجیب و غریب بلد باشید و یک موبایل و اینترنت داشته باشید.
معروف شدن دو کودک شمالی و اصفهانی را ببیند. در فضای مجازی معروف شدند و بعد تلویزیون از آنها دعوت کرد و معروف تر شدند.
به نظر شما الان خانواده‌ها یا خود فرزندان برای معروف شدن سعی می‌کنند درس بخوانند یا هنری یاد بگیرند یا تلاش می‌کنند با کمی حرکات عجیب و ادبیات متفاوت معروف شوند.
قطعا راه دوم را انتخاب می‌کنند. بدون سختی به جایی می‌رسند که در دنیای واقعی حاصل زحمت چند ساله است.
سوالی در این میان مطرح می‌شود که تلویزیون به عنوان یکی از رسانه‌های فراگیر، چرا از اینگونه مشهور شدن استقبال می‌کند.
دلیل اقبال اهالی فضای مجازی به این افراد به خاطر این است که ما در دنیای واقعی با بحران آدم معروف روبرو هستیم.
می‌خواهم کمی به گذشته برگردیم. در زمان‌هایی که چندان هم دور نیست و بسیاری از مردم آن روزها را به چشم خود دیده اند.
جامعه ایرانی در هر زمینه‌ای یک قهرمان داشت. هر زمینه‌ای یعنی از مذهب و سیاست بگیرید تا به ورزش و موسیقی و سینما برسید. کسانی بودند که می‌توانستند جامعه را هدایت کنند.
در زمان‌های نه چندان دور شعرایی بودند که مردم شعرهای آن را حفظ می‌کردند و چهره به چهره برای هم نقل می‌کردند. شعرهایی که بسیاری از آنها برای ساختن یک جامعه سروده شده بود.
جامعه امروز ایران با بحران قهرمان روبرو شده است. عادی‌ها تبدیل به سوپراستارها شده‌اند. معروف شدن این جنس آدم‌ها باعث می‌شود جامعه از دانایی خالی شود.
بگذارید مثالی از فوتبال برایتان بزنم. ایرانی زمان پر از ستاره‌های بزرگ فوتبال بود. در هر پست ایران بیش از 10 ستاره داشت. حالا اما بازیکنان معمولی تبدیل به ستاره‌هایی شده‌اند که فقط پول می‌گیرند و به ساده ترین شکل ممکن فوتبال بازی می‌کنند.
باید به شدت فکری به حال این نبود قهرمان‌ها و عادی شدن جامعه کنیم. جامعه‌ای که همه چیز در آن عادی شود نمی‌تواند به سوی فرزانگی گام بردارد.
در جامعه عادی شده با چند حرف‌های عجیب و غریب می‌شود معروف شد.
به نظرم یکی از راه حل های این مساله از خیابان سپهبد قرنی می گذرد. جایی که وزارت آموزش و پرورش ما قرار گرفته است.
این موضوع همه جای دنیا هست از آمریکا تا افریقا
قبلا فضای مجازی نبوده و افراد دسترسی نداشتند الان دیگه اینطور نیست و قصه ها، افراد ،حرفها و کارهای جالب یامخاطره آمیز یا ضدهنجاری خودش دارای جاذبه جذب مخاطب هست. حالا تو بیا هعی نیک انگاری گذشته و پلشتی آینده و حال را بگو