عصر ایران؛ مصطفی داننده- این روزها همایش‌های مختلفی در کشور برگزار میشود. همایش‌هایی که روسای قوا، وزرا، نمایندگان مجلس و ... در آن حاضر می‌شوند و سخنرانی میکنند.
شاه بیت تمام این سخنرانی‌ها انتقاد از وضع موجود است. رییس جمهور به عنوان شخص اول اجرایی کشور در نطق‌های خود از ریز و درشت اتفاقات و تحولات کشور انتقاد می‌کند.
روحانی می‌گوید شرایط راضی کننده و نیست و می‌خواهد شرایط بهبود پیدا کند.
رییس مجلس به عنوان رییس قوه قانون‌گذاری کشور منتقدانه سخن می‌گوید. نمونه بارزش سخنرانی لاریجانی در ایران خودرو بود. او به شدت از محصولات خودروسازی ایران انتقاد کرد.
دیگر مسؤولان کشور هم اینگونه هستند. وقتی به پای سخنرانی می‌آیند تبدیل به منتقدان اصلی شرایط کشور می‌شوند.
در میان تمام این سخنرانی‌ها و نقدها، سوالی در ذهن ایجاد میشود. این افراد دقیقا از چه کسی انتقاد میکنند؟
این آقایان توجه نمی‌کنند که من روزنامه نگار، تو دانشجو، او کارمند، مسئولان کشور نیستند. مسئولان کشور خود کسانی هستند که در موقعیت نقد قرار گرفتند.
من نمی‌دانم رییس جمهور دقیقا از چه چیز انتقاد می‌کند. او به عنوان مسئول اجرایی کشور که رییس تمام شوراهای فرهنگی و اقتصادی نیز هست. چرا همان حرف‌هایی را می‌زند که مردم در نقد دولت و دستگاه‌های اجرایی و نظارتی میزنند.
ما رییس جمهور را انتخاب نمی‌کنیم که او هم نقد کند. ما رییس جمهور را انتخاب می‌کنیم که مشکلات کشور را حل کند. اگر رییس دولت منشاء مشکلات را می‌داند، چرا اقدام نمی‌کند؟ چرا برای حل آنها قدم بر نمی‌دارد؟
مجلس شورای اسلامی به عنوان قوه قانون‌گذاری کشور به راحتی میتواند با وضع قانون درست، بسیاری از مشکلات کشور را حل کند. اتفاقا بسیاری از نقدهایی که میشود به خاطر قانون‌هایی که نیست. اگر مجلس وظیفه قانون‌گذاری یا نظارت خود را به خوبی انجام دهد بسیاری از مشکلات کشور حل خواهد شد.
کاش بسیاری از نمایندگان پارلمان به جای حرف زدن، قانون تصویب می‌کردند و خوب نظارت می‌کردند.
یکی از مشکلات مهم کشور، حرف زدن زیاد مسئولان است. مسئولانی که می‌دانند کشور مشکل دارد. فساد وجود دارد. نظارت ضعیف است و ... حرف را تعطیل کنند و به حل مشکلات کشور بپردازند.
چه اصراری است که رییس جمهور در همه همایشها حضور پیدا کند و سخنرانی کند. ورزش، کشاورزی، سینمایی، اعتیاد، ازدواج، طلاق. واقعا رییس جمهور می‌خواهد (جدا از اینکه چه کسی باشد). آیا در همه زمینه‌ها تخصص دارد؟ قطعا نه. همین میشود که در همایش کشاورزی در مورد رابطه ایران و عربستان سخن گفته میشود.
تاریخ جمهوری اسلامی ایران نشان داده است مشکلات با همایش حل نخواهد شد. به نظر نگارنده اگر می‌خواهیم مشکلات کشور حل شود در اولین گام باید همایشها را تعطیل کنیم. همایش‌هایی که جز خرج و اسراف چیزی برای کشور ندارد.
لطفا کمتر حرف بزنیم. کمتر همایش برگزار کنیم.
همه ی ما باید اول خودمان را نقد کنیم و بعد اصلاح کنیم. آنوقت است که جامعه درست خواهد شد.
دیگه توجیه اقتصادی ندارد بیشتر شو ونمایش هست. تازه اگر این همایشها و سمینار ها از بودجه دولتی باشند که فاجعه هست.
سیاست زدگی در جامعه تزریق شده است.همه چیز راسیاسی جلوه بدهیم.
کلاً سیساسیون دوست دارند دیده بشوند.
در ذات ما ایرانیه کلاً این هست زیاد حرف می زنیم ان هم حرف بیخود وکمتر عمل می کنیم.
مسولین باید کمتر مصاحبه و خونمایی کنند باید کار کند.
مثلاً همین پوتین سالی یکبار کنفرانش خبری برگزار می کند . یکبار در سال.
بایدسیاست زدگی را تعطیل کرد.
مثلاً تصمیم درست دولت درباره افزای شقمت بنزین را یدد چگونه سیاسی کردند. روحانی را کوبیدند.
تو این مملکت همه فقط حرافی می کنند و از عمل خبری نیست
از صبح تا شب فقط حرف حرف نطق خطابه سخنرانی و دیگر هیچ
مشکلات مردم با حرف بر طرف نمیشه آقای مسئول و مدیر و رئیس و نماینده
البته بنظرم در اینصورت مردم از تماشای سیمای تمامی مسئولین در رسانه ها خلاص خواهند شد.
رسانه و صدا و سیما در برابر خدا مسئول هستند که پول ها را برای ماندگاری خود و با این هدف خرج می کنند و جامعه را نسبت به حقوقشان آشنا نمی کنند
مطلب بسیار درستی است .
لطفا بررسی کنید که کدامیک از مسئولین این مطلب را می خوانند؟
اگر هم بخانند چون از ذینفعان هستند کاری نمی کنند.
همه نان به هم قرض می دهند.
ضمنا خود شما هم اگر مردانگی دارید همین مطلب را بنویسید.
مشکل این است انگیزه و اراده ای بین مسولان جهت حل مشکلات نیست.
اگر دقت کنیم در زمینه هایی که همه مسولان به هر دلیلی تلاش میکنند تا یک چیزی را حل کنند همه میبینند که حل میشود.
متاسفانه خیلی دنبال حل مشکلات نیستند.
مثلا وقتی می توانند خودروهای مزخرف داخلی را به راحتی به فروش برسانند و با تعرفه از فروش خودروهای خارجی هم جلوگیری کنند چه دلیلی وجود دارد که مشکل خودروسازی حل شود ؟!