چه روزها که یک به یک غروب شد نیامدی
چه بغض ها که در گلو رسوب شد، نیامدی
خلیلِ آتشین سخن ، تبربه دوشِ بت شِکن
خدای ما دوباره سنگ و چوب شد، نیامدی
از ابتدای هفته ام در انتظار جمعه ام
به جمعه صبح و ظهر،نه،غروب شد نیامدی
الا مسافر زهرا!
خدا کند که بیایی!
الا عزیز دل ما!
خدا کند که بیایی!
پشت ابر خود بینی های ماامام زمان (عج) نشسته است.
صبح بی تورنگ بعداز ظهر یک آدینه دارد
بی توحتی مهربانی حالتی ازکینه دارد
آهاي خداي مهربون تنگه دلامون...
براي صاحب زمون تنگ دلامون...تنگ دلامون...
تا دلم ميگيره و ميگم که ارباب زمون...
من غلامم يار من ديوونتم اينو بدون...
من غلامم يار من ديوونتم اينو بدون...يا اباصالح المهدي(عج)...
امان از هجر بی پایان مهدی
غروب جمعه و هجران مهدی
امان از آن زمانی که بیفتد
به روی نامه ام چشمان مهدی
دلش می گیرد و با چشم گریان
بگوید این هم از یاران مهدی
خواهدآمدای دل دیوانه ام آنکه نامش برزبانم آشناست
به امید روزی که تمام پیامهای جهان تنها یک جمله باشد:
«مهدی آمد»