عصر ایران؛مصطفی داننده- تصور کنید بر روی صندلی یک هواپیما نشستهاید.
مقصد سفر به تصور خودتان بستگی دارد.
هواپیما بلند شده و ساعتی است شما در آسمان اید.
هواپیما دچار تکانهای شدید میشود.
مهماندارها تلاش میکنند مسافران را آرام کنند.
به شما میگویند کمربند خود را ببندید.
خلبان از وضعیت اضطراری میگوید
سر را به روی صندلی تکیه میدهید.
ترس تمام وجودتان را گرفته است
به گذشته فکر میکنید.
از کودکی تا امروز را مرور میکنید.
کوچکترین اتفاقات زندگی را هم به یاد می آورید.
شاید با خود می گویید جبران می کنم. این پرواز سالم بنشیند. جبران می کنم. تمام اشتباهاتم را.
بیاییم هر چند وقت یکبار سقوط کنیم . چشمانمان را ببندیم و به کارهای خود فکر کنیم تا قبل از اینکه راه جبران نباشد.
فراموش نکنیم مرگ در همین حوالی است.
شاید فقط شاید یکم روشون اثر کنه