«هر هنرمندی حق اعتراض دارد، اما من اعتراضم را در مملکت خودم می‌کنم، نه اینکه بروم در مملکتی که سلاح شیمیایی به صدام فروخت گله کنم.
نه من حکومتی هستم و نه لیلا ضد انقلاب؛ او بازیگر ارزشمند و انسان خوبی است.
وقتی خدمت آقای خامنه‌ای رفتم، صدای آمریکا بخشی از صحبت‌های مرا پخش کرد؛ خواهر و دوست و همسایه به من اعتراض کردند.
باور میکنید که می‌خواستند وسط خیابان من را کتک بزنند؟
تا دو تار موی سفیدم از روسری بیرون می‌افتد، منی که بازیگر هستم را می‌خواهند و می‌گویند این خط قرمز تلویزیون است؛ اینها جان من را به لب می‌آورند.
من خیلی هم آدم حجابی‌ای نیستم؛ نه قبل از انقلاب حجاب داشتم و نه الان خودم را می‌پیچانم.
لیلا اگر همین‌جا اعتراض می‌کرد من هم پشتش می‌ایستادم و می‌گفتم زنده‌باد!
چرا بعضی ها فکر می کنند این مملکت فقط به آنها تعلق دارد، انگار که ارث پدری شان است؟
شاعر به جفنگ آید...