عصر ایران- کمبود جای پارک یا توقف‌گاه خودرو در تهران یکی از جدی ترین مشکلات این شهر بی در و پیکر است. گرهی که با تبدیل خانه ها به واحدهای آپارتمانی پُر‌تعداد و افزایش تعداد خودروها کورتر شده است.
هر چند شاید تصور شود زوج و فرد شدن تردد خودروها در محدودۀ مرکزی شهر موجب کاهش استفاده شده اما به عکس شماری از خانواده ها به خرید دو خودرو – یکی زوج و دیگری فرد- روی آورده اند و چون در پارکینگ بیش از یک جا ندارند یکی را بیرون می گذارند و شاید یک روز کامل جا به جا نشود.
کمبود پارکینگ سبب شده برخی از واحدهای اداری و تجاری و حتی مسکونی با قرار دادن مانع یا مخروط های ترافیکی (کله قندی‌های شب‌رنگی) جا را برای خود رزرو کنند. حال آن که خیابان متعلق به همه است و هر جا که رفت و آمد دیگران را سد نکند و مقابل پُل یا زیر تابلوی توقف ممنوع یا در محدودۀ امنیتی نباشد می توان پارک کرد.
گاه بر سر همین مخروط ها یا کله قندی ها مشاجره هم درمی گیرد و کار به پلیس 110 می کشد.
مهم ترین بهانۀ مخروط گذاران البته این است که «برای ما بار می آید» و سرایدار یا نگهبان نمی گوید خیابان را برای «رییس» رزرو کرده است. اما چه بار بیاید و چه نیاید اگر قرار باشد هر که خیابان را از آن خود بداند جایی برای دیگران باقی نمی ماند.
آیا مأموران شهرداری و شهربان ها یا پلیس نمی تواند یا نباید موظف شوند این موانع را در گشت زنی های خود بردارند و راه را باز کنند؟