عصر ایران؛ مصطفی داننده- روز افتتاحیه بازی‌های آسیایی وقتی رییس جمهور «جوکو ویدودو» وارد ورزشگاه اصلی جاکارتا شد، تمام اندونزیایی‌ها شروع به تشویق او کردند. تشویق که از ته قلب بود.
روز دیگر رییس جمهور اندونزی به سالن تکواندو آمد. آنجا هم مردم برایش سنگ تمام گذاشتند. جوکو هرکجا آمد، مردم با تشویق خود، آنجا را منفجر کردند.
راز این همه محبوبیت چیست؟ آنهم در کشوری که مشکلات بزرگ افتصادی دارد و مردمش در رفاه کامل زندگی نمی‌کنند و در کنار برج‌های بزرگ، آلونک‌های بی‌شمارهم دارد. حتی برخی از مردم زیر پل‌ها زندگی می‌کنند.
از اندونزیایی‌ها راز این محبوبیت را پرسیدم. آنها تنها یک جمله گفتند:« او به وعده‌هایش عمل می‌کند».
بله، رییس جمهور «جوکو ویدودو» وقتی در سال 2014 به قدرت رسید، شعارهایی داد که تا امروز توانسته آنها را عملی کند.
هنوز بسیاری از مشکلات اقتصادی دراین کشور پابرجاست اما مردم می‌گویند از وقتی او آمده شرایط تغییر کرده و اندونزی هر روز در حال پیشرفت است.
نمونه بارز این پیشرفت را می‌شود در برگزاری بازی‌های آسیایی دید. بسیاری از ناظران بر این باور بودند که یکی از بهترین دوره‌های بازی‌های آسیایی در اندونزی برگزار شده است.
شرکت‌های بزرگ خارجی برای سرمایه گذاری به اندونزی آمده‌اند، توریسم در این کشور در حال گسترش است و اندونزی در حال تبدیل به یکی از قدرت‌های اقتصادی در شرق آسیاست.
مردم بر این باور هستند که به زودی زود، از اقتصاد مالزی عبور خواهند کرد و تبدیل به کشوری قدرتمند در زمینه اقتصاد خواهند شد.
رییس جمهور اندونزی به جز عمل به وعده‌ها ویژگی مهم دیگری هم دارد. او سوار اتوبوس می‌شود. با مردم رودرو سخن می‌گوید. مردم او را بدون حضور ملموس محافظ‌‌ها در فروشگاه‌ها و سطح شهر می‌بینند و همین باعث شده تا او تبدیل به محبوب‌ترین سیاستمدار اندونزیایی از زمان به وجود آمدن پست ریاست جمهوری در سال 1945 باشد.
شاید این رفتار رییس جمهور اندونزی می‌تواند درس خوبی برای سیاستمداران ایرانی باشد. شعار دادن در زمان انتخابات خوب است اما در میان جیغ و دست هوادارن باید به محقق شدن این وعده‌ها هم فکر کرد.
کاش می‌شد در ایران هم مسئولان کمتر شعار می‌دادند و بیشتر عمل می‌کردند.
البته این روزها شاهد هستیم در اوج مشکلات باز مسئولان کشور در حال وعده دادن هستند. وعده‌هایی برای فردا؛ بدون اینکه به این نکته توجه کنند مردم امروز برای سپری کردن زندگی خود مشکل دارند و برخی حتی نگران نان شب خانواده خود هستند.