عصر ایران- برای انجام کاری به اداره ای رفته بودم. در لابی آن ساختمان یک شخصیت هنری مشهور و یک منتقد سینمایی را کنار او دیدم که طبعا با همان اداره کاری داشتند. وقتی خودم را و به تناسب علایق آن دو، مجله هنری متبوع خود را معرفی کردم گفت و گوی صمیمانه تری درگرفت. هنگام خداحافظی پرسیدم مجله را که می خوانید؟ پاسخ هر دو بزرگوار این بود: برای مان نمی آید!
هر چند به احترام آن دو قول دادم برای شان بفرستم اما اگر مجلۀ هنری را اهل هنر و مجلۀ مهندسی را مهندسین و به همین سیاق دیگران خریداری نکنند و همه انتظار داشته باشند رایگان دریافت کنند، اقتصاد مطبوعات چه می شود؟
روال این است که وقتی از شخصیتی فرهنگی یا سیاسی یا اجتماعی یادداشتی اخذ می شود یا با آنان گفت و گویی صورت می پذیرد یک یا دو نسخه می فرستند تا حاصل کار راببینند و احیانا اگر نکته ای از قلم افتاده و نیاز به توضیح در شمارۀ آتی دارد این امکان فراهم آید.
اما نمی توان هر شماره را برای همه به رایگان فرستاد. آن هم در حالی که برای ادارۀ پست، تفاوتی ندارد مرسولۀ شما کتاب و مجله است یا آجر و سنگ و معیار آنها وزن کالاست و پست مطبوع هم برچیده شده است.
پس انتظار خرید مجلۀ 15 یا 20 هزار تومانی از هنرمند محترم و سینماگری که فیلم او چند میلیارد تومان می فروشد گزاف نیست. اصلا فکر کنید پیتزا می خورید. پیتزای 25 هزار تومانی دو ساعت وقت شما را می گیرد.
یک ساعت در صف و انتظار و یک ساعت صرف خوردن و گپ و گفت. مجلۀ 15 هزار تومانی را یک ماه می توانید همراه داشته باشید و در لابی های همین ادارات بخوانید...