عصر ایران؛ جعفر محمدی* - این یادداشت را به دو دلیل می نویسم:
1 - ایران، برایم مهم است.
2 - من و همکارانم در عصر ایران، هیچ نفع شخصی یا گروهی در این که چه کسی دولت را در دست داشته باشد، نداریم؛ ما قبل از دولت روحانی، روزنامه نگار بودیم، اکنون هم هستیم و بنای مان برای آینده نیز همین است، بدون هیچ پست دولتی و حکومتی.
اما اصل یادداشت:
وقتی حسن روحانی کاندیدا شد، ما به او رأی دادیم چون ایران را دوست داشتیم (و داریم). روحانی در دولت اولش، تورم را کنترل کرد، روابط خارجی را بهبود بخشید، تحریم های بین المللی علیه ایران را شکست، رونق اقتصادی را رقم زد، امید را به جامعه بازگرداند، شرکت های خارجی وارد ایران شدند، شرکت های ایرانی احیا شدند، گردشگران خارجی از همه نقاط دنیا وارد ایران شدند و... در مجموع، معیشت مردم رو به بهبود گذاشت.
اما در دولت دوم اش، اتفاقی خارج از اراده دولت رخ داد. دونالد ترامپ به طور یکجانبه از برجام خارج شد و تحریم های سهمگینی را علیه کشورمان وضع کرد. در عین حال بر خلاف دولت اول روحانی، زمینه مذاکره برای رفع تحریم ها نیز وجود نداشت. نیروهای سیاسی مخالف دولت نیز در داخل، انواع سنگ اندازی ها را علیه آن انجام دادند و از جمله مدت هاست تصویب لوایح FATF را معلق نگه داشته اند.(FATF کانال ارتباط بانکی ایران با جهان است.)
چینش نادرست اعضای کابینه و سوء تدبیرهای دولت روحانی نیز مزید بر علت شدند تا کشور به وضعیت بن بست برسد.
هر که ایران را دوست داشته باشد، به بن بست رسیدن میهن اش را بر نمی تابد. اگر روحانی در چهار سال اول دولت اش توانست ایران را از بن بستی که بدان دچار شده بود نجات دهد، این بار باید با کناره گیری از قدرت، ایران از بن بست برهاند.
خلاصه وضع موجود این است: تحریم های بسیار شدید، اقتصاد ایران را به شدت تضعیف کرده است و مردم در مضیقه اند. به دلایل مختلف، روحانی امکان رفع تحریم ها را ندارد. مخالفان وی نیز مدعی اند با همین وضعیت تقابلات بین المللی نیز می توان کشور را به بهترین وجه اداره کرد.
بنابراین، میهن دوستانه ترین راه این است که روحانی با تشریح صریح واقعیت های کنونی برای مردم، از قدرت کناره گیری کند تا کسانی که مدعی اند بدون تعامل با جهان می توانند کشور را اداره کنند، عهده دار امور شوند.
در چنان وجهی، دو اتفاق می افتد: یا واقعاً می توانند کشور را اداره و اقتصاد را بهبود بخشند که چه بهتر، یا نمی توانند که در آن صورت خودشان مجبور خواهند شد راه های بین المللی را که بر روحانی بسته‌اند باز کنند. حتم دارم که اگر دولت دست آنها بود، لوایح مرتبط با FATF تا کنون تصویب و اجرایی شده بود تا راه تنفس بانکی کشور بسته نشود.
بگذارید کسانی که هزار نوع مانع تراشی می کنند و مدعی اند با رفتن روحانی، اوضاع رو به راه می شود، بیایند و اوضاع را درست کنند. اگر توانستند، که باید قدردان شان باشیم - چون ایران برای ما مهم است - و اگر هم نتوانستند که دست شان رو می شود.
ادامه حضور روحانی در قدرت، مساوی است با تشدید فشارها و مانع تراشی های داخلی و تضعیف هر چه بیشتر دولت. وقتی دولت ضعیف تر شود، قدرت های جهانی هم تمایلی به تعامل با آن نخواهند داشت و ترجیح می دهند با دولتی تفاهم کنند که مستظهر به قدرت داخلی باشد.
بهترین زمان نیز برای استعفا ، "اکنون" است چرا که می توان انتخابات ریاست جمهوری و مجلس را با هم برگزار کرد تا دولت و مجلسی یکدست و بدون معارض داخلی سر کار بیاید و خطاب به آنها گفته شود: "گر تو بهتر می زنی، بستان بزن."
*صاحب امتیاز و سردبیر عصر ایران
______________________________________
بیشتر بخوانید:
پایان ماموریت روحانی؛ وقت خوب استعفا
من می‌گم اَنِف، تو نگو اَنِف، تو بگو اَنِف!
منتجب‌نیا: مطرح کردن استعفای روحانی کینه‌توزانه است
______________________________________
البته قبلا مردم اینکارو کردن
استیضاح بشه تا اولا پاسخ ضعف های خود را بدهد و بعد از آن برکنار شود
این اتفاق برای ماندن در تاریخ هم خوب خواهد بود
می خواهید نادانسته و ناخواسته کشور را به لیبی یا عراق تبدیل کنید؟
و
چون خوب می دانند استعفا در این وضعیت مملکت رو به آشوب میکشونه. ضمنا هنوز چهار سال اول روحانی از حافظمون پاک نشده. وضعیت خیلی بهتر از الان نبود.
چقدر شیوا نوشته اید.
ما به رئیس جمهور منتخب ملت همواره احترام می گذاریم.
کسانی که این همه چوب لای چرخ دولت گذاشتند و از شانس خوب آنها!! ترامپ هم از برجام خارج شد حالا باید بیایند و کشور را اداره کنند...
البته اگر بیایند حتما به خاطر خودشان هم که شده گشایشهایی ایجاد میکنند و بعد میگویند که حالا دیدید... روحانی نمیتوانست و توانستیم!!
يا كلا نمي داني سياست چطور كار مي كند، يا خودت را به خواب زده اي
در مورد بند دوم صحبتت، بعد از اين كه دستشان رو شد، دقيقا چه اتفاقي انتظار داري بيافتد؟؟
و در کل موافق استعفای روحانی بودم قبل از اینکه مطالب اینجا رو بخونم و به همان دلایلی که ذکر کردین
مشکل از ساختار هست. مهم نیست چه کسی سرکار باشه.
مثل این هست که شما از خط تولید پیکان، انتظار تولید بنز داشته باشید.
وقتی این حد از اختیار را برای این فرد قائل نیستند تکلیف چیست ؟
رئیس جمهور محترم با بلند ترین و رسا ترین صدایی که می توانست اعلام کرد قضیه بنزین به وی ربطی ندارد ،
چطور باید باور کنیم ، پرونده های مهمتری مانند برجام ، موضوع هسته ای ، رابطه با امریکا و غیره به وی ربط دارد
به این شكل معلوم میشه همه این حرفها و كارشكنی ها از سمت كه بوده است.
شاید نفسی كشیدیم
یکبار این اتفاق در سال 1384 به صورت دیگری افتاد و افراطیون کنترل همه شئون کشور را در اختیار گرفتند. نتیجه چه شد؟ کشور را با 8 درصد نرخ رشد مثبت تحویل گرفتند و با منفی 6 تحویل دادند؟ آنگاه در رفتارشان تجدید نظر کردند؟!
یک فرض در نوشته های شما وجود دارد که راستی آزمایی نشده است و آن اینکه هرآدمی بر صدر دولت بنشیند وظیفه اش را لاجرم حفظ منافع ملت خواهد دانست! اگر اینگونه بود، ملتهای نگون بخت در دنیا وجود نداشتند!
در تاریخ معاصر، هیچ الیگارشی در هیچ کجای جهان هیچ ملتی را به سعادت نرسانده است!
دوست عزیز ایران باید با این دولت به کار خود ادامه دهد تا انتخابات دیگر البته اگر همت همگان براین باشد که برای نجات ایران واسلام باید در مقابل دشمن وسختی ها ایستاد وهمه کس راغیر خودمان نفوذی دشمن ندانیم
چه پیامی را می خواهید بدهید؟
مجموعه حاکمیت خود بهترین راه حل ها را میدانند و به آن عالم هستند ، ولی تصمیمی برای اجرا نمیگیرد ! گردش نخبگی .
بسیار منطقی فرمودید....
ادامه وضع موجود اصلا به صلاح نیست
ولی اگر چنین شود مطمنا محبوبیت تشدید و میهن دوستی باثبات میرسد.
مملکت با سختی های بیشتر از این هم اداره شده...
روی سخنم با شخص شماست، من پیش از این عضو مردم بودم و پس از این هم خواهم بود، بنا هم ندارم غیر از این باشم.
مردمم را دوست دارم، خانه و محله و شهر و حتی قوم خود را دوست دارم، ایران را هم دوست دارم، اما فراتر از اینها را هم دوست دارم.
مشکل از آنجا آغاز شد که فراموش کردیم که:
ما مسلمانیم و اسلام را دوست داریم و با داشتن انقلاب اسلامی ، قومیت خود را ، مردم را، کشور ایران را و البته خاورمیانه را ( به عنوان نه عضوی از آن بلکه بدلیل ترکیب قومیتی و فرهنگی و ارتباط خواهر و برادری و دینی) دوست داشته و داریم.
مشکل و گره کار از آنجا آغاز شد که به ما یاد دادید ما فقط ایران را دوست بداریم، فقط به فکر منافع خودی ( به نام ملی) باشیم و شدیم کسانی که فقط به فکر جیب خود و خانواده خود هستیم.
اما حالا دیگر نظام خانواده هم فروپاشید زن و بچه و مرد هر کدام فقط به فکر جیب خود و رابطه با پارتنر خود هستند آن هم برای کسب سود شخصی.
شما اصحاب رسانه و نشریات ما را به روز اول انقلاب اسلامی و سال ۵۷:برگردانید.
سلبریتی و روزنامه نگار و بازیگر و دکتر و کارشناس و .. را از برج طلا کاری شده به زندگی با مردم برگردانید.
نیازی هم به استعفای رییس‌جمهور نیست.
ممنون
هیچ راهی جز این برای برون رفت از این بن بست کشنده وجود ندارد.
روحانی با استعفا می تواند نام نیکی در تاریخ باقی بگذارد و گرنه فردای ایران در مورد او قضاوت دیگری خواهد داشت.