در حالی که تنها سه هفته دیگر به پایان ماموریت کوفی عنان دبیرکل سازمان ملل متحد باقی مانده است، وی به رغم سکوت در زمان آغاز جنگ عراق، همچنان بابت این جنگ افسوس می خورد و آمریکا را از جنگ با ایران بر حذر می دارد. عنان با شبکه خبری BBC مصاحبه ای انجام داده که مشروح آن را می خوانید:
کوفی عنان: واقعا سخت بود، زیرا بنا به اعتقاد من با تامل بیشتر می توانستیم به بازرسان وقت بدهیم تا به نتیجه ای مطمئن برسیم. البته برای آمریکاییان و متحدانش نیز نگران بودم و هستم زیرا می دانستم که جنگ در عراق برای آنها راحت نخواهد بود.
جنگ داخلی، بله.
بله.
به نظر من، اوضاع درعراق واقعا پیچیده است و باید با کمک به مردم و همسایگان این کشور، از بروز درگیری داخلی جلوگیری کنیم. فکر می کنم عراق به تنهایی نمی تواند این کار را به سرانجام برساند. مساله دیگر، تقسیم عادلانه نفت این کشور میان سه یا چهار گروه اصلی مردم است. مساله بعد هم تقسیم قدرت میان آنهاست، زیرا اگر این مسایل را بدون توجه مانند خاکروبه ای زیر فرش قدرت پنهان کنیم، بالاخره در مقطعی از زمان دردسر ساز خواهد شد.
این بستگی به میزان خشونت در عراق دارد. چند سال قبل در لبنان زمانی که اوضاع به بدترین شکل پیش می رفت، ما آن را به جنگ داخلی تعبیر کردیم.
در مقایسه با زندگی عادی مردم، حق با آنهاست. من هم اگر از طبقه متوسط مردم عراق بودم، همین حرف ها را می زدم.
منظور شما از "ماجرا" موقعیت است یا جنگ؟
به عنوان دبیرکل سازمان ملل متحد هر کاری که می توانستم انجام دادم. با بسیاری از اعضای سازمان ملل متحد نیز دیدار کردم و بیانیه های من را نیز در مورد جنگ خوانده اید.
خودتان دیدید که با وجود تظاهرات خیابانی در سراسر دنیا، هیچ تغییری در تصمیم آن ها صورت نپذیرفت.
بله، موقعیت خیلی سخت و دردناک بود و فکر می کنم باید کاری می کردیم تا از بروز جنگ جلوگیری کنیم اما در عین حال نگران خیلی از مسایل بودم.
امیدوارم که چنین نشود. در حال حاضر اوضاع خاورمیانه به اندازه کافی بحرانی هست و توان مواجهه با درگیری نظامی دیگری را ندارد. بهترین راه حل وضعیت ایران هم مذاکره است و جنگ هیچگونه نتیجه ای نخواهد داشت.
به نظر من عاقلانه نیست که کشوری بخواهد چنین رویکردی داشته باشد و اگر هم موجودیت کشوری با این دیپلماسی ثابت شود، دیگران باید جلوی آن را بگیرند.
من 23 نفر از بهترین همکاران و دوستانم را به عراق فرستادم و همه آن ها کشته شدند. آن ها به عراق آمده بودند تا مردم را از حواشی جنگ دور کنند و ناگهان دوستان خوب و حرفه ای من شبانه با انفجار بمب روی هوا رفتند. همیشه هم بعد از حوادث سوال هایی برایم مطرح می شود که آیا اگر من آنها را به عراق نفرستاده بودم، الان در کنار من بودند؟
او باید راه خودش را دنبال کند. من نیز راه خودم را رفتم و قبل از من هم دبیرکل های دیگر روش مختص به خودشان را داشتند.