حفظ حرمت جایگاه ریاست جمهوری

 *جعفر محمدی

چهار سال گذشته ، به همان اندازه که بستر حوادث متعددی در عرصه سیاست بود ، زمانی برای نهادینه شدن بسیاری از رفتارهای  ناشیاست سیاسی نیز بود که از آن جمله می توان به مسائل و رفتارهایی مانند ترویج اقتدار گرایی ، حذف غیراخلاقی رقیب ، ایجاد فضای تهمت و افترا ، حرمت شکنی های بی حد و مرز و ... اشاره کرد و بر همه اینها ، از اعماق دل ، تأسف خورد.

هر چند که جا دارد همه این موارد به تفصیل مورد نقد و بررسی های جدی قرار گیرد ، اما در این مقال کوتاه و مجال اندک ، تنها به یکی از دهها موردی که می توان ردیف کرد می پردازیم تا انشاء الله در فرصت های دیگر ، بتوانیم به مرور سایر موارد را نیز مورد اشاره و کنکاش قرار دهیم.

یکی از رفتارهایی که متاسفانه در طول چهار سال گذشته به طور گسترده در جامعه ما نهادینه شد ، هتک حرمت جایگاه ریاست جمهوری بود.

این رویکرد ، البته از دوران ریاست جمهوری سید محمد خاتمی شروع شد. در آن زمان ، گروه های فشار ، به پشتوانه برخی جریان های سیاسی ، شکستن حریم و حرمت رئیس جمهور را به یک
رویه روزمره تبدیل کرده بودند و این رویکرد ، به مدت 8 سال استمرار یافت.

در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد نیز متاسفانه ، هم شاهد تعمیق این حرمت شکنی ها بودیم و هم نظاره گر گسترش آن و جالب اینجاست کسانی که در دوران ریاست جمهوری خاتمی ، بر حفظ حرمت جایگاه ریاست جمهوری تاکید داشتند و از این منظر  گروه های ادب گریز فشار را نکوهش می کردند ، این بار خود وظیفه بر زمین مانده هتک حرمت جایگاه ریاست جمهوری را عهده دار شده بودند!

البته برای این که خلط مبحث نشود ، باید در همین جا حساب دو مقوله را از هم تفکیک کرد: "نقد" و "توهین" که اولی لازمه پیشرفت هر جامعه ای است و هیچ مقامی نباید خود را بی نیاز و مصون از آن بداند و دومی ، رویکردی حرمت شکنانه است که با گشایش باب آن ، دیگر هیچ شخصی و هیچ امری از امور ، از تهاجم و تعدی و بی انصافی و اهانت مصون نخواهد ماند.

از این رو ، نقد رئیس جمهور و عملکرد او ، نه تنها حق فرد فرد اعضای جامعه است ، بلکه وظیفه ای است که نخبگان جامعه بر دوش دارند و کسی که کسوت ریاست جمهوری به تن می کند ، باید تاب و تحمل نقد شدن را داشته باشد و آن را بخشی از شؤون ریاست جمهوری بداند.

بنابر این ، انتقادی متوجه نقادی ها  -چه وارد و چه غیر وارد - نیست بلکه روی سخن با توهین هایی است که در چهار سال گذشته شاهدش بودیم که متوجه بسیاری از اشخاص و از جمله
رئیس جمهور شد.

این نکته ساده و البته مهم را نباید از یاد برد که اگر ما با شخصی به نام احمدی نژاد مشکل داریم ، رویکردهای او را بر نمی تابیم ، عملکردهایش را مطابق با منافع ملی نمی دانیم و مخلص کلام آن که دوست نداریم او رئیس جمهور باشد ، نمی تواند دلیل موجهی باشد برای این که به خود اجازه دهیم انواع توهین ها و تمسخرها را متوجه او کنیم.

بله ، این حق ماست که او را نقد کنیم و بی رحمانه هم نقد کنیم و از عملکردهایش سوال نماییم اما این که برایش هجوهای غیراخلاقی بسازیم و در مقیاس کشوری آن را اس ام اس کنیم، تشبیهات بی ادبانه درباره اش به کار بریم و خلاصه کلام آن که اخلاق را زیر پا بگذاریم ، به هیچ روی  پذیرفتنی نیست.

عدول از اخلاق ، البته درباره هر کسی ناپسند است اما وقتی درباره رئیس جمهور باشد ، گذشته از ناپسندی عامه اش ، این آفت را دارد که حرمت جایگاه ریاست جمهوری را می شکند و آن را مبتذل و نازل می کند.

بدیهی است وقتی این حریم خدشه دار و جایگاه ریاست جمهوری لکه دار شود ، فردا که احمدی نژاد رفت و دیگری جایگزین اش شد ، باز هم هر کسی به خود اجازه انواع بی اخلاقی ها را خواهد داد و بی هیچ هزینه ای به خود اجازه خواهد داد این جایگاه ملی را لجن مال کند.

به علاوه ، این رویکرد هتاکانه و غیراخلاقی ، باعث می شود "نقد" واقعی نیز مظلوم واقع شود و رفته رفته در میدانداری هزلیات و هجویات به کنجی برود و بدین ترتیب ، "قدرت" از وجود "نقد" خلاصی یابد و به "فساد" کشیده شود.

شاید گفته شود که این ، خود رئیس جمهور است که باید حرمت جایگاهی که در آن است را پاس بدارد.
این سخن ، کاملاً درست است و یادآور ضرب المثل ایرانی است که می گوید "حرمت امامزاده را باید متولی اش نگه دارد."

اما اگر به فرض کسی در جایگاه ریاست جمهوری رفتاری داشت که خود باعث وهن جایگاه ریاست جمهوری است ، آیا واکنش منطقی به این رفتار ، نقد رئیس جمهور و برحذر داشتن وی از رفتار نادرست اش است یا ارائه رفتاری مشابه ، در جهت مخدوش سازی هر چه بیشتر این جایگاه ؟!

فراموش نکنیم که جایگاه ریاست جمهوری ، نه متعلق به هاشمی و خاتمی و احمدی نژاد و این جناح و آن جناح ، که متعلق به کل ملت ایران است و لذا حفظ حرمت آن ، احترام گذاشتن به میهن است و این احترام ، در درجه اول باید از سوی کسی که بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زده رعایت شود و در مرحله بعدی از سوی سیاسیون ، رسانه ها و آحاد ملت. ضمن این که تاکید می شود نقد و انتقاد ، حق همه ایرانی هاست و آن را نباید با توهین و اهانت مساوی دانست و مانع اش شد.