راهپیمایی های روز 13 آبان انجام شد و با تنش
و درگیری هايي نيز در تهران و برخي نقاط ديگر همراه گشت. اما
براستی چرا بعد از انتخابات، همه راهپیمایی هایمان صحنه درگیری و تشنج می
شود؟
پاسخ این سوال ساده است: «ما» مخالف را تاب نمی آوریم. «ما» عادت
داریم عقیده خود را کامل ترین اعتقاد و نظر گروه مقابل را پر از اشتباه و
خطرناک بدانیم.
در روز 13 آبان، در خیابان های تهران علامت سوال بزرگی رویت شد که پاسخی
برای آن یافت نشد و آن این بود که «ما» واقعا به دنبال چه هستیم؟ برای
عقیده و مراممان شعار مرگ بر آمریکا سر می دهیم یا برای چیزی دیگر؟ اگر
«ما» مرگ بر آمریکا را لایق مرگ می دانیم چرا دولت «ما» سخت به دنبال
مذاکره با این شیطان بزرگ است؟
اگر در اطلاعیه های قبل از 13 آبان اعلام
شده که مجوز تظاهرات فقط برای راهپیمایی مقابل لانه جاسوسی صادر شده، و
این یعنی کسی جلوی سفارت کشورهای دیگر نرود و در روز سیزدهم آبان نیز منتقدین به سمت سفارت آمریکا در حرکت اند و مکررا در اطلاعیه
ها مردم دعوت به وحدت شده اند، چرا با برخوردهای سخت و خشن از رسیدن این
عده به لانه جاسوسی جلوگیری می شود؟
آیا حضور معترضان انتخابات مقابل لانه جاسوسی موجب دعوت از آمریکا برای حضور دوباره در ایران خواهد شد؟ یا داستان چیز دیگری است؟
13 آبان روز مبارزه با استکبار نام گرفته است و این یعنی در چنین روزی
موافق و مخالف، طبق اطلاعیه های منتشر شده توسط نهادهای رسمی کشور علیه
دشمن متحد شوند. اما باز هم با برخوردهای فیزیکی و زننده ای که با معترضان
انتخابات شد، این افراد تحریک شده؛ فضای شعارها به سمت عناد رفته و معترضین و
موافقین انتخابات علیه یکدیگر شعار دادند و استکبار و خونخواری اش فراموش
گشت.
«ما» باید ابتدا کلاه خود را قاضی نماییم. اگر می گوییم مرگ بر آمریکا و خواهان مرگ شیطان بزرگ هستیم، مذاکره با این ابلیس چه معنایی می تواند داشته باشد؟
در صورت ادامه چنین روندی، مراسم هایی چون 13 آبان و 22 بهمن کارایی خود را از دست داده، جنبه تشریفاتی پیدا می کنند و قطعنامه های محکم و کوبنده ای كه در پایان این راهپیمایی ها توسط مردم تصویب می شود، لحظه ای ذهن دشمنان را به خود مشغول نخواهد کرد.