خبر : «تو را به دست های قلم شده عباس، تو را به گلوی علی اصغر، اگر نخوانید به زمین گرم بخورید و ...»
اینها قسم هایی بود که دو هفته پیش مجری بخش گزارش های خبری اخبار ساعت 8صبح رادیو ملی به نقل از مخاطبان رادیو می خواند که برایشان در پیامک ها فرستاده بودند تا اینگونه آنها مجاب شوند که باید پیامک های آنها در رادیو خوانده شود.
این مجری می گفت اغلب این پیامک ها که با قسم وآه و نفرین همراه است شامل مسائل محلی از جمله آسفالت یک خیابان و سرویس ندادن اتوبوسهای شهری است.
از قضای روزگار این حرفها بعد از گزارش همان بخش خبری درباره سفرهای استانی دولت بود. ناخودآگاه به یاد عکس زنی که در میدان امام -نقش جهان- اصفهان از رئیس جمهور مطالبه وام می کرد افتادم؛ البته شاید ربطی نداشت به فلسفه سفرهای استانی اما نشان می داد که هنوز حجم عمده ای از خواسته های محلی معطل مانده و قسم و شکوه و گریه و نفرینی که اگر صدایم را نرسانی به داغ عزیزات گرفتار شوی دامن رسانه ها را گرفته.
نه اینکه گلایه ای باشد که حق هم همین است که رسانه صدای ملت را بلند تر به گوش حاکمان و مدیران رده های مختلف برساند اما...
با نگاهی به ادبیاتی که برای تقاضا هایمان برمی گزینیم شاهد آنیم که اگر قسم به چهره های مقدس و نمادهای محبوب نبود شاید محملی هم برای گلایه هایمان باقی نمی ماند که به مدد آن حرفهای هرچند حق مان به گوشی شنیده شود.
نمی دانم چرا هنوز برای هرآنچه می خواهیم بگوییم یا آنقدر فحاشی می کنیم یا با استعانت از نام بزرگانی که در فکر و ذهنمان جایگاهی نیک دارند می خواهیم طرف مقابل را مجاب به انجام یا اجتناب از کاری کنیم.
آنچه گفتم فقط مقدمه ای بود برای مخاطبانی که هر روز با فحش و ناسزاهای آنها به خبرآنلاین و دست اندرکارانش و زمین و زمان روزمان آغاز می شود و یا بر اساس فضای این روزها-محرم- قسم ها به مردان این روزها نیز در میان کامنت ها به چشم می آید که«اگر این را منتشر نکنید» فلان شوید و...