غزل شماره 194 حافظ

سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند

به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند
ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند
نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند

سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند
رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند

ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند
ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانند

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد
ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند
بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند

در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
که با این درد اگر دربند درمانند درمانند

تفسیر :

راه پرپیچ و خمی در پیش دارید و برای رسیدن به مراد دل باید مشکلات زیادی را پشت سر بگذارید، نگران نباشید که با اراده آهنین و انگیزه ای که شما دارید می توانید بر همه سختی های راه غلبه کنید.

به دیگران تکیه نکنید و چشم به راه کمک آن ها نباشید زیرا ممکن است وسط راه شما را رها کنند. فقط به خداوند و توانایی های خود تکیه کنید و نگران مشکلات و سختی ها نباشید زیرا به زودی حل خواهند شد.