غزل شماره 264 حافظ

خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است
بر رخ او نظر از آینه پاک انداز

به سر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم
ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز

دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست
از لب خود به شفاخانه تریاک انداز

ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد
آتشی از جگر جام در املاک انداز

غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند
پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز

یا رب آن زاهد خودبین که به جز عیب ندید
دود آهیش در آیینه ادراک انداز

چون گل از نکهت او جامه قبا کن حافظ
وین قبا در ره آن قامت چالاک انداز

تفسیر :

پیوسته افکار و کلام منفی دارید و دچار غم و اندوه زیادی شده اید، ناامیدی و یاس را کنار گذاشته و غم به دل راه ندهید که غصه خوردن برای چیزهای فانی بیهوده است.

برای آرامش دل و شفای روح باید به سمت خدا بروید و از عبادت غافل نشوید. شک و بدبینی را کنار گذاشته و آینه دل را جلا دهید. برای رسیدن به مراد دل صبوری لازم است.