غزل شماره 289 حافظ

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش

دلبرم شاهد و طفل است و به بازی روزی
بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش

من همان به که از او نیک نگه دارم دل
که بد و نیک ندیده‌ست و ندارد نگهش

بوی شیر از لب همچون شکرش می‌آید
گر چه خون می‌چکد از شیوه چشم سیهش

چارده ساله بتی چابک شیرین دارم
که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش

از پی آن گل نورسته دل ما یا رب
خود کجا شد که ندیدیم در این چند گهش

یار دلدار من ار قلب بدین سان شکند
ببرد زود به جانداری خود پادشهش

جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه در
صدف سینه حافظ بود آرامگهش

تفسیر :

شما انسانی عاطفی و سرشار از عشق هستید اما این محبت را از اطرافیان دریغ کرده و بروز نمی دهید. هنوز هم روحیه بچه گانه دارید. سعی کنید مسئولیت هایی که به عهده گرفته اید به نحو احسن انجام دهید و دلی را نشکنید.

عشق لبریز خود را نثار دیگران کنید تا مقام و ارج شما نزد آن ها بالا رود. مراقبت شخصی باشید که سعی دارد با فریبکاری و دروغ شما را به بیراهه بکشاند.

برای رسیدن به آن چه در دل دارید نذری کرده و آن را از خداوند طلب کنید. اگر صلاح شما باشد حتما به آن خواهید رسید.