غزل شماره 296 حافظ

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف

طرف کرم ز کس نبست این دل پر امید من
گر چه سخن همی‌برد قصه من به هر طرف

از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد
وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

ابروی دوست کی شود دستکش خیال من
کس نزده‌ست از این کمان تیر مراد بر هدف

چند به ناز پرورم مهر بتان سنگدل
یاد پدر نمی‌کنند این پسران ناخلف

من به خیال زاهدی گوشه‌نشین و طرفه آنک
مغبچه‌ای ز هر طرف می‌زندم به چنگ و دف

بی خبرند زاهدان نقش بخوان ولاتقل
مست ریاست محتسب باده بده ولاتخف

صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه می‌خورد
پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف

حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان به صدق
بدرقه رهت شود همت شحنه نجف

تفسیر :

اگرچه افراد فریبکار و دورو شما را آزار داده و دلسرد کرده اند اما بدانید که شما با حفظ خلوص نیت و صداقت در کارها می توانید به اهداف خود دست پیدا کنید.

ایمان به خداوند و اخلاص دو سرمایه اصلی هر انسانی هستند. تردید به دل راه ندهید و به حق توکل داشته باشید.

برای آرزوهای محال عمر خود را هدر ندهید. انشالله بیمار شفا پیدا می کند و قرض ها ادا می شود. از حسودان دوری کنید.