غزل شماره 355 حافظ

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم
تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم

بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح
شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

سینه تنگ من و بار غم او هیهات
مرد این بار گران نیست دل مسکینم

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم

بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند
که مکدر شود آیینه مهرآیینم

تفسیر :

افراد دورو و بداندیش شما را احاطه کرده اند، سعی کنید تا آن جا که امکان دارد از آن ها دور شوید. نشست و برخاست با این افراد باعث گرفتاری و سختی های زیادی خواهد شد.

برای رسیدن به آرامش دل از یاد خداوند غافل نشوید و به او توکل داشته باشید. در برابر سختی و رنج صبوری پیشه کنید که به زودی روزهای سخت به پایان خواهد رسید.