غزل شماره 457 حافظ

هزار جهد بکردم که یار من باشی
مرادبخش دل بی‌قرار من باشی

چراغ دیده شب زنده دار من گردی
انیس خاطر امیدوار من باشی

چو خسروان ملاحت به بندگان نازند
تو در میانه خداوندگار من باشی

از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او
اگر کنم گله‌ای غمگسار من باشی

در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند
گرت ز دست برآید نگار من باشی

شبی به کلبه احزان عاشقان آیی
دمی انیس دل سوکوار من باشی

شود غزاله خورشید صید لاغر من
گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی

سه بوسه کز دو لبت کرده‌ای وظیفه من
اگر ادا نکنی قرض دار من باشی

من این مراد ببینم به خود که نیم شبی
به جای اشک روان در کنار من باشی

من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم
مگر تو از کرم خویش یار من باشی

تفسیر :

شاید نتیجه مطلوب را نگرفته اید اما غم به دل راه ندهید زیرا تمام تلاش خود را برای رسیدن به هدف خود انجام داده اید و این مهم ترین قسمت مسئله است!

زندگی برای تان سخت شده و همه چیز را تمام شده فرض می کنید، یار به عهد خود بی وفایی کرده اما شما سر عهد و قول خود بوده اید. امید خود را حفظ کنید که راز موفقیت در همین است.