غزل شماره 97 حافظ

تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت باج

دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج

بیاض روی تو روشن چو عارض رخ روز
سواد زلف سیاه تو هست ظلمت داج

دهان شهد تو داده رواج آب خضر
لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج

از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت
که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج

چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ دلی
دل ضعیف که باشد به نازکی چو زجاج

لب تو خضر و دهان تو آب حیوان است
قد تو سرو و میان موی و بر به هیئت عاج

فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی
کمینه ذره خاک در تو بودی کاج

تفسیر :

ظواهر زندگی و افراد باعث فریب شما می شوند و ممکن است همین راه سواستفاده دیگران را باز کند، از ظاهربینی برحذر باشید و سعی کنید باطن هرچیز یا هرکسی را کشف کنید.

مدتی است واله و شیدا شده اید و همه چیز را در وصال یار می بینید طوری که اگر جواب رد از معشوق بشنوید، آرزوی مرگ خواهید کرد. اما معشوق به شما کمترین اهمیتی نمی دهد و پافشاری بیش از حد نتیجه نخواهد داد، بیشتر از این خودتان را خسته نکنید.