گزيده سرمقاله‌ روزنامه‌هاي امروز

مردم سالاري: اميد به آينده بهتر با جلوگيري از حذف نخبگان

«اميد به آينده بهتر با جلوگيري از حذف نخبگان» عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي مردم سالاري به قلم ناصرالدين قاضي زاده است كه در ان مي‌خوانيد؛گفت وگوي اخير آقاي کلهر مشاور جناب دکتر احمدي نژاد در مورد تحولات 200 روز گذشته ايران بيش از آنکه تنها فصل جديدي از مواضع حاميان دولت را نشان دهد، حامل دو پيام آشکار و پنهان به افکار عمومي و نخبگان بود.

مشاور رياست جمهوري با لب گشودن انتقادي از برخي اقدامات غير سنجيده اردوگاه «رايحه خوش»،  بر اين واقعيت صحه گذاشت، اولا اصلاح طلبي در ايران يک فرايند ريشه دار با پايگاه اجتماعي چندين ميليوني است. ثانيا  حوادث 9 ماهه گذشته  از جهاتي انسجام بين هرم نخبگي اصلاح طلبان را با بدنه اجتماعي بيشتر کرد. هر چند اعتراف ديرهنگام جناب کلهر پيامدهاي منفي زيادي بر جا گذاشت، اما حوادث ناگوار اين تجربه سخت به هر دو جناح سياسي در ايران ياد داد «زندگي سياسي، روزهاي از دست رفته نيست، بلکه روزهايي است که همواره به ياد مي ماند.»

از اين منظر روايت جديد مشاور احمدي نژاد از عرصه رقابت هاي پس از انتخابات قصد دارد بخشي  از مواضع افراطي عليه اصلا ح طلبي  را تعديل سازد تا آن که روند ريزش مقبوليت را يحه خوش در عرصه نخبگي و فرهنگي به نحوي ترميم شود. کوشش مردان احمدي نژاد براي اصلا ح  مواضع ناصواب گذشته در حالي انجام مي شود که بخشي از لا يه هاي افراطي اصولگرا هنوز بر نفي ميراث سياسي و انقلا بي دهه هاي 60 و 70  اصرار دارند.

در واقع جريان افراطي، فارغ از پيش  فرض هاي ناصواب و با ژست  دفاع از نظام، بخش مهمي از تاريخ انقلا ب و نظام را مورد هدف قرار داده است.

از اين رو تخريب  سرمايه هاي مديريتي نظام يعني امثال هاشمي رفسنجاني قبل از آن که به منزله تخريب يک فرد قلمداد شود به منزله تضعيف  ساز و کارهاي نظارتي و فرايندهاي قانوني تلقي مي گردد.

ترديدي نيست هيچيک از اين سرمايه هاي سياسي نظام -اعم از اصلا ح طلب و اصولگرا- در عرصه  رقابت هاي سياسي و تصميم گيري هاي مديريتي مصون از خطا نبوده و نخواهند بود. اما اين فرايند خطا پذيري مديران باعث نمي شود که تمام خدمات و زحمات آنان يکباره ناديده گرفته شود!

آيا تخريب مديران گذشته به اين معنا نيست که نسل هاي امروز و فردا، اعتماد و اميد به آينده بهتر را از دست بدهند و بر اين پندار خطا بروند که نظام سياسي و مديريتي در دوره هاي جنگ تحميلي، «مرحله سازندگي» و«اصلا حات»- يعني پشتوانه 30 ساله نظام- فاقد نظارت هاي قانوني و مردمي  بوده است؟

به هر حال اگر دست به دست هم داده و از تضعيف نخبگان  کشور جلوگيري کنيم قطعا آينده بهتر و مطلوب تري را رقم خواهيم زد.

رسالت:پيروزي هاي مکرر و تلطيف فضاي کشور

«پيروزي هاي مکرر و تلطيف فضاي کشور»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي رسالت به قلم محمد مهدي انصاري است كه در ان مي‌خوانيد؛بعد از حماسه شگفت انگيز و ملي9 دي ، برگزاري راهپيمايي بي بديل22 بهمن، دستاوردهاي نظامي و هسته اي و علمي که در آستانه دهه فجر يکي پس از ديگري به نمايش گذاشته شدند و در نهايت اقدام مقتدرانه وزارت اطلاعات در به دام انداختن عبدالمالک ريگي، سختي برخي اتفاقات پس از انتخابات رياست جمهوري امسال و تلخي انحراف از مسير برخي نخبگان سياسي به شيريني اين پيروزي ها ختم شده و ملت سرافراز، مقاوم و انقلابي ايران در آستانه17 ربيع الاول و نوروز باستاني خود، در انتظار پيروزي هاي ديگر و شيريني هاي گواراتر است و آن چيزي نيست جز تزريق نشاط سياسي و اجتماعي و تلطيف فضا براي وحدت و همگرايي ملي.

 بعد از حماسه شگفت انگيز و ملي9  دي ، برگزاري راهپيمايي بي بديل22  بهمن، دستاوردهاي نظامي و هسته اي و علمي که در آستانه دهه فجر يکي پس از ديگري به نمايش گذاشته شدند و در نهايت اقدام مقتدرانه وزارت اطلاعات در به دام انداختن عبدالمالک ريگي، سختي برخي اتفاقات پس از انتخابات رياست جمهوري امسال و تلخي انحراف از مسير برخي نخبگان سياسي به شيريني اين پيروزي ها ختم شده و ملت سرافراز، مقاوم و انقلابي ايران در آستانه17  ربيع الاول و نوروز باستاني خود، در انتظار پيروزي هاي ديگر و شيريني هاي گواراتر است و آن چيزي نيست جز تزريق نشاط سياسي و اجتماعي و تلطيف فضا براي وحدت و همگرايي ملي.

اين روزها در لابه لاي برخي اظهارنظرها و پيشنهادات مختلف براي حاصل شدن اين مطلوب مي توان نمونه هايي از دغدغه مندي برخي نخبگان و خواص نسبت به اين مسئله را ملاحظه نمود. پيشنهاداتي همچون عفو نادمين ، دلجويي از آسيب ديدگان و کساني که مي خواهند در چارچوب نظام بمانند، حذف و طرد عناصر افراطي از مجموعه هاي تاثيرگذار و مواردي از اين قبيل که البته هر کدام جاي بحث و بررسي بسيار دارد.

علاوه بر اين راهکارها مي توان به موارد چند ديگري هم اشاره نمود که به گواه تجارب سه دهه پس از انقلاب اسلامي و ضرورتهاي حال و آينده کشور و پيچيدگيهايي که نظام و جامعه با آنها مواجه است، شايسته است توجه جدي تري به آنها مبذول گردد؛ مواردي همچون فصل الخطاب بودن منويات رهبر معظم انقلاب اسلامي که از موضع ولايت برامت، نظر و دستور لازم را صادر مي نمايد. اشاعه عقلانيت و اعتدال در تمام شئون جامعه و مديريت آن، تنظيم و باز مهندسي روابط و تعاملات قواي سه گانه، انسجام در سياستهاي فرهنگي نظام، تقويت ابعاد اخلاقي سياست و سياست ورزي در چارچوب گفتماني جمهوري اسلامي ، تداوم موثرتر سياست دولت خدمتگزار در رفع مشکلات و زدودن بي عدالتي ها و مبارزه ملموس تر با مظاهر فساد و ...

انتظار اين است که رهنمود حکيمانه و راهبردي مقام معظم رهبري مبني بر جذب حداکثري و دفع حداقلي، به طور واقع جامه عمل بپوشد و همه ما اين توفيق را داشته باشيم که همچون رهبري از چنان وسعت نظري برخوردار باشيم که از برخي تنگ نظري ها و سطحي انديشي ها عبور کنيم و تک تک ملت ايران را در زير چتر رحمت و رافت و اقتدار نظام اسلامي بدانيم.

ابتكار:از جورج حبش تا عبدالمالک ريگي

«از جورج حبش تا عبدالمالک ريگي»عنوان سرمقاله‌ِ روزنامه‌ي ابتكار است كه در آن مي‌خوانيد؛ براي فهم بيشتر گستردگي و ظرافت کار نيروهاي اطلاعاتي  امنيتي جمهوري اسلامي ايران در دستگيري بي عيب و نقص عبدالمالک ريگي، بدون شک قياس اين عمليات با انواع مشابه خود مي تواند کارساز باشد. دکتر جورج حبش، دکتر وديع حداد و ابوحسن سلامه، سه نام بسيار معروف در تاريخ سياسي و نظامي جنبش ملي فلسطين هستند. جبهه خلق براي آزادي فلسطين و سازمان سپتامبر سياه که مسئوليت اجراي عمليات نظامي در المپيک مونيخ را به عهده داشت، مرکز تلاقي اين سه تن بوده است.

از نظر رژيم صهيونيستي، دکتر «وديع حداد»، مغز متفکر بسياري از عمليات هاي نظامي عليه اهداف اسرائيلي در اروپا، خاورميانه و آسيا و ربودن هواپيماهاي رژيم صهيونيستي بوده است، «ابو حسن سلامه» از نظر صهيونيست ها ارتباط مستقيم با سازمان سپتامبر سياه و اجراي عمليات مونيخ داشته; اما «جورج حبش» داستاني ديگر دارد. او که در نقش يکي از رهبران جبهه مقاومت ملي فلسطين به شمار مي رفت، از نظر صهيونيست ها يک هدف و صيد بزرگ بود; از همين روي، در کنار تلاش براي ربودن و يا ترور دکتر وديع حداد و ابوحسن سلامه، سازمان موساد تلاش گسترده اي براي دستگيري دکتر جورج حبش داشت.

جورج حبش و ياسر عرفات
دکتر وديع حداد در سال 1978 در آلمان شرقي کشته شد. در آغاز اعلام شد که وي به دليل سرطان وفات يافته است، اما سال ها بعد رسما اعلام شد که وي در دوران اقامت در بغداد توسط يک ديپلمات عالي رتبه عراقي مزدور موساد، به واسطه شکلات کاکائو مسموم و سپس به مرور زمان در يک دوران بيماري طولاني کشته شده است. اما صهيونيست ها که وديع حداد را مردي بسيار متفکر در برنامه هاي امنيتي مي دانستند، در آغاز به سختي خبر مرگ وي را پذيرفتند تا جايي که حتي اعلام کرده بودند، تشييع جنازه وديع حداد نمايشي بوده است. اما ابوحسن سلامه که از نزديکان جورج حبش و ياسرعرفات به شمار مي رفت نيز از نظر صهيونيست ها مردي با برنامه هاي مدبرانه امنيتي به شمار مي رفت که مسئوليت بسياري از عمليات نظامي فلسطيني ها را متوجه او نموده بودند. او يکي از موسسين تيم هاي حفاظتي امنيتي ياسرعرفات و ديگر رهبران فلسطيني بود و شايد اگر برنامه هاي او نبود ياسر عرفات بيش از چندين بار نمي توانست از ترورهاي صهيونيستي جان سالم به در ببرد; اما صهيونيست ها سرانجام موفق شدند تا ابو حسن را در سال 1979 در بيروت با انفجار يک ماشين بمب گذاري شده ترور کنند.

عرفات  قذافي  حبش
اما دست صهيونيست ها هرگز به جورج حبش نرسيد و او به مرگ طبيعي در سال 2008 در امان پايتخت اردن دار فاني را وداع گفت و تلاش پياپي سازمان موساد براي ترور و يا ربودن وي ناکام ماند. ناکام ترين و در عين حال بزرگترين و معروف ترين تلاش موساد براي دستگيري جورج حبش به فرود اجباري يک فروند هواپيماي ليبيايي در آسمان درياي مديترانه در تل آويو در سال 1973 بازمي گردد. منابع اطلاعاتي موساد در بيروت و طرابلس ليبي از پيش اعلام کرده بودند که جورج حبش در فهرست مسافراني است که از طرابلس رهسپار دمشق است. از همين روي، در آگوست سال 1973 پس از برخاستن هواپيماي مسافربري ليبيايي از طرابلس، دو فروند جنگنده اسرائيلي برفراز درياي مديترانه سد راه هواپيما شده و آن را مجبور به فرود در فرودگاه تل آويو مي کنند، با اين تصور که لحظاتي بعد دکتر جورج حبش، دبيرکل جبهه خلق براي آزادي فلسطين و مسئول اجراي بسياري از عمليات نظامي عليه صهيونيست ها را بازداشت مي کنند و به جهانيان نشان مي دهند که موساد شکاري بزرگ را به تور انداخته است; اما پس از نشستن هواپيما روي باند و پياده کردن مسافران، معلوم شد که نه تنها جورج حبش که هيچ يک از نيروهاي برجسته مقاومت ملي فلسطين و يا ديگر گروه هاي فلسطيني، جزو مسافران اين هواپيما نيستند و تشکيلات امنيتي اسرائيل با يک افتضاح امنيتي رو به رو شد.

دستگيري عبدالمالک ريگي
اين مساله از آن جهت اهميت دارد که موفقيت امنيتي ايران در دستگيري عبدالمالک ريگي در يک عمليات مشابه نشان مي دهد که دسترسي هاي امنيتي ايران به جغرافياي پيرامون خويش و آگاهي از فعاليت ها و رفت وآمد نيروهاي ضد انقلاب و ضد نظام جمهوري اسلامي، بسيار بالا و قابل توجه بوده و اين در حالي است که مقايسه دهه هفتاد با الان نشان مي دهد که دسترسي به اطلاعات دقيق در اوضاع کنوني به دليل وجود ده ها روش استتار، بسيار سخت تر از دهه هفتاد است; اين موضوع نشان دهنده قدرت و توان بالاي تشکيلات امنيتي ايران در عرصه هاي اقليمي است.

كيهان: تا سقوط ؛يك انتفاضه ديگر

«تا سقوط ؛يك انتفاضه ديگر»عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي كيهان به قلم حميد اميدي است كه در ان مي‌خوانيد؛سير تحولات اخير در فلسطين اشغالي نشان مي دهد كه انتفاضه سوم مردم فلسطين در راه است. شايد بعد از شكست سنگين و مفتضحانه ارتش صهيونيستي در جنگ 22روزه برخي از تحليلگران گمان مي كردند كه اين رژيم با تحمل اين شكست خفت آميز تا مدتي سر بلند نخواهد كرد و اوضاع در اراضي اشغالي قدري آرام خواهد شد، اما اينگونه نبود و حملات اشغالگران، خصوصا پس از روي كار آمدن دولت راستگرا و افراطي نتانياهو، شدت بيشتري يافت.

اوج گيري روند شهرك سازي براي يهوديان و تخريب چند محله فلسطيني نشين براي اين كار از جمله كوي «شيخ الجراح» و «سلوان» در اراضي قدس شريف و هم چنين تخريب چند روستاي فلسطيني براي احداث پايگاه نظامي طي چند ماه اخير، عرصه را بر فلسطينيان تنگ كرده بود.

خوي اشغالگري و تصرف رژيم صهيونيستي به اينجا ختم نشد و چندي قبل اعلام الحاق حرم ابراهيمي و مسجد بلال را به فهرست آنچه كه خود آن را «ميراث يهودي» مي خوانند! خون مسلمانان را به جوش آورد و باعث اعتراضات شديد مردمي در شهرهاي الخليل و قدس شريف شد.

شايد جرقه هاي شروع يك قيام مردمي جديد عليه اشغالگران به چند ماه قبل بازگردد، زماني كه رژيم صهيونيستي همزمان با فرارسيدن عيد آمرزش يهوديان به بهانه بزرگداشت اين روز، گروههاي افراطي يهودي- صهيونيستي را روانه مسجدالاقصي كرد. مسلمانان قدس نيز براي جلوگيري از اهانت آنان به اين مكان مقدس در مسجد تجمع كرده و مانع ورود آنان به مسجدالاقصي شدند. پس از اين تجمع، درگيري ميان نيروهاي مسلح رژيم صهيونيستي با نمازگزاران فلسطيني آغاز شد به گونه اي كه اين نيروها مسجدالاقصي را يك هفته در محاصره خود داشته و مانع ورود فلسطيني هاي زير 50سال به داخل بخش قديمي شهر قدس و مسجدالاقصي شدند. همزمان نيز هواپيماهاي گشتي اسرائيلي بر فراز اين شهر به پرواز درآمده و استقرار شمار زيادي از نيروهاي پليس، يگان مرزي و يگان ويژه رژيم اشغالگر قدس، بيت المقدس را تبديل به يك پادگان نظامي كرد.

همان روزها يك مقام بلندپايه سياسي رژيم صهيونيستي با توجه به افزايش خشم و انزجار فلسطيني ها، از نگراني دولت نتانياهو نسبت به احتمال وقوع انتفاضه سوم خبر داد. حاتم عبدالقادر- مسئول پرونده بيت المقدس در تشكيلات خودگردان فلسطين- هم طي گفت وگويي با ديلي تلگراف هشدار داد كه اقدامات صهيونيستها باعث خشم تمامي فلسطيني ها شد و اين موضوع مي تواند به انتفاضه اي جديد بينجامد.

راهپيمايي مسلمانان جهان در «روز خشم» (9اكتبر) و اعتراض يكپارچه جامعه اسلامي در شهرهاي مختلف دنيا- خصوصا اراضي اشغالي- عليه صهيونيست ها و اعلام همبستگي و حمايت از مردم فلسطين و مسجدالاقصي باعث شد تا رژيم صهيونيستي پس از يك هفته محاصره الاقصي مجبور به عقب نشيني و رفع محاصره شود.

مردم فلسطين دو انتفاضه ديگر هم داشته اند. انتفاضه دوم در سال 2000 و به دنبال ورود آريل شارون- نخست وزير پيشين رژيم صهيونيستي- به محوطه مسجدالاقصي شكل گرفت. نخستين انتفاضه ملت فلسطين نيز كه بعدها به «انتفاضه بزرگ» مشهور شد، در ماه مه سال 1987، چهلمين سال اعلام موجوديت رژيم اشغالگر در سرزمين اشغالي به وقوع پيوست.

روزگاري شيمون پرز- نخست وزير سابق و رئيس كنوني رژيم صهيونيستي- به ياسر عرفات گفته بود؛ «در قدس هرچه روي زمين است براي شما و هرچه زير زمين است براي ما!» اما روند رو به گسترش احداث شهرك هاي يهودي نشين و اشغال مستقيم اراضي فلسطيني ها نشان مي دهد كه آنان قصد ندارند حتي از يك وجب خاك اين سرزمين بگذرند. از زمان اشغال فلسطين در 1948 تاكنون رژيم اشغالگر درصدد تشديد تجاوزات خود براي مصادره اراضي بيشتري از فلسطيني ها و تبديل آن به شهرك هاي يهودي نشين بوده است. هم اكنون صهيونيست ها بر حدود 90درصد اراضي قدس شريف مسلط شده اند.

از سوي ديگر اين رژيم در تلاش است با تغيير بافت جمعيتي بيت المقدس جمعيت يهودي نشين اين شهر را افزايش دهد. آمار يهوديان ساكن قدس اين روند را تاييد مي كند. اكنون جمعيت يهودي قدس 500 هزار نفر برآورد مي شود كه در مقايسه با زمان اشغال قدس (شرقي) در 1967افزايش بيش از 2برابر را نشان مي دهد.

علت ديگري كه خشم فلسطينيان را برانگيخته و آنان را براي انتفاضه جديد به صحنه مبارزات با اشغالگران و سازشگران مي كشاند، عملكرد تشكيلات خودگردان است. سرسپردگي سران اين تشكيلات- خصوصا محمود عباس- به آمريكا و اسرائيل و مشاركت آنان در پرونده مذاكرات- به اصطلاح- صلح، كه تاكنون چيزي جز آوارگي بيشتر فلسطيني ها، محاصره و قتل عام مردم غزه و جري تر شدن صهيونيست ها براي ادامه و توسعه اشغالگري نداشته، باعث نفرت ملت فلسطين از اين تشكيلات همسو با منافع اسرائيل غاصب شده است. چندي پيش تشكيلات خودگردان در يك حركت سازشكارانه درخواست كرد تا بررسي گزارش گلدستون كه جنايات رژيم صهيونيستي در نوار غزه را محكوم كرده و آن را جنايت جنگي مي شمارد، به تعويق بيفتد. هرچند با فشار و اعتراض ملت فلسطين و برخي از كشورهاي اسلامي، دستگاه محمود عباس وادار به انصراف از تصميم خود شد، ولي صرف اين درخواست از سوي تشكيلاتي كه خود را فلسطيني مي خواند، نشان داد آنان مهره هايي هستند كه در عرصه سياست و مبارزه بين فلسطين و اسرائيل، براي پيشبرد اهداف حريف بازي مي كنند.

اين موضوع بعلاوه خيانت هاي ديگر تشكيلات خودگردان، خشم فلسطيني ها را برانگيخته و طبعا با بازپس گيري درخواست تعويق، چيزي از اين انزجار و تنفر كاسته نمي شود.
بدون ترديد خيزش جديد مردم فلسطين نشان از بروز انتفاضه اي ديگر دارد. علايم و نشانه هاي آن براي دشمن نيز آشكار شده است. هفته قبل روزنامه صهيونيستي هاآرتص نوشت كه شيمون پرز رئيس جمهور رژيم جعلي اسرائيل درباره انتفاضه سوم مردم فلسطين به محمود عباس هشدار داده است.

روزنامه «جروزالم پست» هم با اشاره به سياست هاي كابينه افراطي رژيم صهيونيستي در بخش شهرك سازي در مناطق فلسطين، در اين باره مي نويسد؛ «با ادامه اين روند، اسرائيل در آينده اي نزديك بايد منتظر انتفاضه سوم فلسطيني ها باشد.» اين روزنامه هم چنين به نقل از آژانس يهود اضافه مي كند؛ «در شرايط كنوني احساسات ضد صهيونيستي به بالاترين حد خود پس از جنگ جهاني دوم رسيده است.»

روزنامه كريستين ساينس مانيتور نيز در گزارشي از هراس پرز و ديگر مقامات اين رژيم نسبت به راه افتادن انتفاضه سوم خبر مي دهد. اين گزارش پس از ديدار بي نتيجه «جرج ميشل» فرستاده ويژه اوباما از خاورميانه در ماه گذشته منتشر شد. اين روزنامه آمريكايي مي نويسد: «سفر ميشل به منطقه نه تنها نتيجه اي دربر نداشت و موفقيتي در مورد روند صلح خاورميانه به دست نيامد بلكه با افزايش درگيري ها و حملات رژيم صهيونيستي عليه فلسطيني ها، بازداشت و خشونت هرچه بيشتر اين رژيم، انتظار مي رود دامنه اعتراضات مردمي فلسطين افزايش يافته و منجر به انتفاضه سوم شود.»
الشرق الاوسط نيز به نقل از ساركوزي درباره هشدار وي براي خيزش دوباره فلسطيني ها و شروع انتفاضه سوم خبر مي دهد.

اوايل هفته جاري، رهبران گروههاي جهادي فلسطين به ديدار رهبر معظم انقلاب آمدند. ولي امر مسلمين در اين ديدار در سخناني مهم و اميدبخش، با تجليل از مقاومت ملت فلسطين و مردم استوار غزه تاكيد فرمودند: «فلسطين قطعا و يقينا در سايه ادامه استقامت به ياد ماندني ملت فلسطين، وحدت گروههاي مبارز جهادي حول محور مقاومت، ايمان و توكل به پروردگار، آزاد خواهد شد و حاميان رژيم صهيونيستي نصيبي جز روسياهي و بدنامي تاريخي، نخواهند برد.»

ايشان همچنان با اشاره به وعده نصرت الهي تاكيد كردند: «ان شاءالله قدس شريف به آغوش مسلمانان بازخواهد گشت و مردم جهان و ملت مقاوم فلسطين، اين روز بزرگ را حتما شاهد خواهند بود.»

انتفاضه ديگري در راه است. آزادي فلسطين در گرو مقاومت و مبارزات مردمي است. و حتما روزي خواهد آمد كه فرزند فلسطيني در سايه درخت زيتون و در سرزمين آزاد فلسطين با حاكميت اسلامي برخاسته از خواست مردم مظلوم و رنجديده اين ديار نفس بكشد.

تهران امروز:ما را از چه منع مي‌كنند؟

«ما را از چه منع مي‌كنند؟»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي تهران امروز به قلم سيد جواد سيدپور است كه در ان مي‌خوانيد؛پروفسور داگ روك پزشك ارتش ايالات متحده كه مسئوليت پاكسازي كويت در جنگ اول خليج‌فارس را بر عهده داشت، مي‌گويد: «جنگ خليج فارس بيش از 300 تن اورانيوم ضعيف شده بر عراق فروريخت. هواپيماهاي جنگنده «وارتوگ آ – 10» بيش از 900 هزار گلوله پرتاب كردند. هر رگبار گلوله حاوي 300 گرم اورانيوم غني شده 238 بود. هر تانكي كه بمباران كرد، هر يك از بمب‌هايش 2500 گرم اورانيوم خالص داشت. اين بمب‌ها پوشش نداشتند، اورانيوم خالص بودند. علاوه بر اين، ما شواهدي در دست داريم كه نشان مي‌دهد پلوتون هم با آن مخلوط شده بود.

آنچه در جنگ خليج‌فارس گذشت نوعي جنگ اتمي بود. او خود بعدها مانند هزاران عراقي به سرطان مبتلا شد و اعلام كرد: «در بدن من، پنج برابر ميزان مجاز راديو اكتيو وجود دارد.» (اربابان جديد جهان – جان پيلجر – شهابي – ص 75) جالب است كه ايالات متحده و غرب كه اين روزها به شدت در برابر برنامه صلح‌آميز هسته‌اي ايران مقاومت مي‌كنند و هر روز طرحي تازه براي دست‌اندازي پيش روي توسعه ايران ارائه مي‌دهند هنوز از اين سلاح‌هاي نامتعارف در اقصي‌نقاط دنيا استفاده مي‌كنند؛ سلاح‌هايي كه موج جديدي از جنگ اتمي را ايجاد كرده كه ديگر همانند هيروشيما و ناكازاكي با انفجاري مهيب همراه نيست بلكه مانند عراق، افغانستان و غزه ضمن كشتن سربازان به بازماندگان آنان نيز با پاشيدن اورانيوم‌هاي ضعيف شده آسيب مي‌رسانند تا سيكلي از بيماري‌ها و سرطان‌هاي لاعلاج در منطقه توزيع شود.

اين اگر نسل‌كشي به شيوه نوين نيست پس چيست؟ اين اگر استفاده از سلاح اتمي قلمداد نمي‌شود پس چه نام دارد؟ چرا استفاده از اورانيوم در مقياس نظامي – صنعتي براي كشتار مردم بي‌گناه عراق، افغانستان و فلسطين عادي است و دستيابي به اورانيوم براي يك رآكتور آزمايشگاهي در تهران خطرناك تلقي مي‌شود؟

چرا ايالات متحده و غرب اصرار دارند چنين وانمود كنند كه ايران همان راهي را خواهد رفت كه خودشان پيموده‌اند؟ به‌رغم آنكه رهبر معظم انقلاب بارها و بارها و مخصوصا اين اواخر هنگام به آب انداختن ناوشكن جماران تاكيد كرده‌اند كه «ايران اعتقادي به تسليحات هسته‌اي ندارد و به دنبال اين قبيل تسليحات نيست.» باز هم رسانه‌هاي غربي چنين وانمود مي‌كنند كه گويي تهران مي‌خواهد چه و چه انجام دهد.

در پس چنين رويكردي موجي از «ايران‌هراسي» پنهان است كه نتيجه آن سود بيشتر كمپاني‌هاي غربي براي تجهيز كشورهاي پيراموني و همچنين زير فشار قرار دادن سياست‌هاي حق‌طلبانه جمهوري اسلامي در عرصه بين‌المللي است. اما آنها ما را از چه منع مي‌كنند؟ غرب و ايالات متحده تلاش مي‌كنند ايران شبيه خودشان نشود، آنها دارند ما را از خودشان منع مي‌كنند. آنها از ما نمي‌ترسند از خودشان مي‌ترسند، آنها از خودشان واهمه دارند، آنها مي‌دانند خودشان چه هستند، ما هم مي‌دانيم كه آنها چه هستند و به همين خاطر هرگز در استراتژي جمهوري اسلامي به هيچ وجه گفتماني و راهبردي همانند غرب و ايالات متحده وجود نداشته و نخواهد داشت.

ايران مي‌خواهد نفي نظام سلطه باشد نه شبيه آن. اين همان استراتژي پويايي است كه رهبر فرزانه انقلاب بر آن تاكيد فرموده‌اند و اين همان اشتباهي است كه غرب انجام مي‌دهد، ايران مخالف سلاح هسته‌اي در دست بشريت است؛ چه در دست غرب باشد چه در دست ديگري. اما آنها اصرار دارند كه ايران نيز مانند آنها فكر مي‌كند و اين را مدام گسترش هم مي‌دهند.

البته هميشه بين آنچه آنان مي‌گويند و آنچه واقعا به آن اعتقاد دارند فاصله‌اي آشكار وجود داشته و دارد. مگر آنگاه كه به كشورهاي منطقه حمله‌ور شدند اهداف واقعي خود را عيان ساختند؟ اما در اين بين بوده‌اند افرادي كه دانسته يا نادانسته عيان ساخته‌اند آنچه ديگران پنهان مي‌كردند. ويليام لوني يكي از اينهاست. او سرتيپ نيروي هوايي آمريكا و فرمانده بمباران عراق بود كه بدون رياكاري سياسيون و نشان دادن در باغ سبز روكرد آنچه را ديگران به صد دليل پنهان مي‌كردند.

او هنگامي كه هزاران بمب آلوده به اورانيوم ضعيف شده را بر سر زن و كودك و مرد عراقي مي‌ريخت مي‌گفت: «آنها (عراقي‌ها) مي‌دانند كه ما مالك كشورشان هستيم، ما ديكته مي‌كنيم كه آنها چطور زندگي كنند و چه بگويند و در حال حاضر عظمت آمريكا در همين است. اين چيز خوبي است به ويژه كه نفت زيادي در آنجاست كه ما به آن نياز داريم.» ما اتفاقا با همين خوي استكباري نوين مخالفيم و آنان از همين روحيه ما را هراس مي‌دهند كه ديكته‌پذير باشيم نه مستقل. آيا استقلال ارزش ايستادگي ندارد؟
 
دنياي اقتصاد:پاياني بر يک تصور

«پاياني بر يک تصور»عنوان سرمقاله‌ِ روزنامه‌ي دنياي اقتصاد به قلم علي سرزعيم است كه در آن مي‌خوانيد؛شايد مهم‌ترين خبر اقتصادي اخير، اعلام رسمي کاهش شديد رشد اقتصادي امسال و احتمالا سال آينده است.

اين در حالي است که قيمت نفت چندان کاهش شديدي نداشته و کشور در سال‌هاي گذشته از وفور منابع نفتي برخوردار بوده است.

دولت با اتکا به درآمدهاي هنگفت نفت ديدگاهي را در دستور کار خود قرار داد مبني بر اينکه دولت مي‌تواند جايگزين بخش‌هاي ديگر شود و مخارج دولت مي‌تواند جبران‌کننده سرمايه‌گذاري بخش خصوصي شود. پيامد اين ديدگاه اين بود که مداخلات دولت در بخش‌هاي مختلف اقتصاد تشديد شد. دولت با اتکا بر درآمد زياد نفت بي‌محابا در حوزه‌هاي گوناگون مداخله نمود و بي‌توجه به تجربه‌هاي کسب شده از قبل سياست‌هاي شکست خورده‌اي چون تثبيت قيمت‌ها، دولتي کردن امور و تقويت صوري پول ملي را دنبال كرد. اين در حالي بود که توصيه‌هاي کارشناسي حمل بر مخالفت‌هاي سياسي گرديد و تجربه‌هايي که با هرز ثروت ملي اندوخته شده بود به ناگاه و يکباره کنار زده شد؛ با اين اميد که مي‌توان با بودجه زياد دولت، فعاليت شديد عمراني و خيرخواهي در مسوولان امر شيوه بديعي را در مديريت اقتصادي آزمود.

نتيجه طبيعي حاصل از اين مسير سياست‌گذاري، فرورفتن اقتصاد ايران به رکودي است که بيم آن مي‌رود دامنه آن بسيار گسترده شود. شبيه اين وضع دقيقا در سال‌هاي پس از جنگ رخ داد. در آن سال‌ها نيز شور و شوق سازندگي بر مسوولان حاکم بود و تصور اينکه هر چه بيشتر سرمايه‌گذاري دولتي صورت گيرد، کشور به توسعه نزديک‌تر خواهد شد، راهنماي عمل مسوولان وقت بود.

آن زمان، مصادف شدن کاهش درآمد نفت با سررسيد وام‌ها، بحران بدهي را به وجود آورد که در نتيجه آن اقتصاد ايران تا قريب به 6 سال در رکودي عميق فرو رفت. هرچند دولت فعلي خود را به لحاظ سياسي در نقطه مقابل دولت زمان سازندگي تعريف مي‌کند، اما ظاهرا از حيث تصور اقتصادي در همان مسيري وارد شده است که دولت آن زمان وارد شد.اينک زمان مناسبي است که يک بار ديگر تصميم‌گيران در مورد شان سياست‌گذاري اقتصادي مداقه کنند و دريابند که وظيفه آنها در وهله اول فراهم آوردن محيطي است که در آن عاملين اقتصادي به خوبي و با حداقل محدوديت بتوانند فعاليت‌هاي خود را صورت دهند.

در وهله دوم اصلاح سياست‌هاي اقتصادي است؛ به نحوي که علامت‌هاي درستي به عاملين اقتصادي داده شود و نظام انگيزشي درستي بر فعاليت‌هاي مختلف اقتصادي حاکم گردد. در وهله سوم ارائه موثر کالاهاي عمومي ‌و حضور در عرصه‌هايي است که اصطلاحا بازار در آنجا شکست مي‌خورد. در وهله چهارم ايجاد زيرساخت‌ها از جمله وظايف دولت در کشورهاي در حال توسعه است.

متاسفانه تغيير وسيع وزرا و مسوولان، تغييرات ناگهاني سياست‌ها، فقدان برنامه مدون راهنماي عمل در دولت و بي اعتنايي به سند برنامه چهارم به عنوان يک سند راهنما همراه با تحريم‌هاي خارجي، محيط کسب و کار نامناسبي را در اقتصاد ايران به وجود آورد. سياست‌هاي اقتصادي نيز به کرات علامت‌هاي غلطي به عاملين اقتصادي ارسال مي‌کردند. اصرار بر کاهش مصنوعي نرخ بهره، حفظ نرخ ارز، کنترل قيمت‌ها و دولتي کردن امور، همگي اقداماتي بودند که در تعارض با اين وضع قرار داشتند. ضعف تيم مديريتي و سياسي کردن امور نهادهاي بوروکراتيک همگي موجب شد تا دولت در عرضه موثر کالاهاي عمومي ‌با مشکل روبه‌رو باشد.

تنها حوزه‌اي که دولت با قوت در آن وارد شد، ايجاد زيرساخت‌ها است که اين مساله نيز متاسفانه در کشور ما شديدا دستخوش وضعيت سياسي است؛ به اين معني که کيفيت سرمايه‌گذاري‌هاي دولتي تابعي از وضعيت سياسي است. در اين وضعيت، به دلايل مختلف به رغم افزايش بودجه عمراني، وضعيت زيرساخت‌ها به ميزان مورد نظر بهبود نمي‌يابد.
دولت فعلي به دليل بي‌مهري به تجربه گذشته با هزينه گزاف اين تجربه را به دست آورد؛ اما بيم آن مي‌رود تا در آينده نيز همين تجربه نيز توسط کسان ديگر مورد بي مهري قرار گيرد و هزينه مجددي بر اقتصاد تحميل شود.

آفرينش:مسکو و راهبرد چندگانه در ارسال اس 300

«مسکو و راهبرد چندگانه در ارسال اس 300»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي آفرينش است كه در آن مي‌خوانيد؛چنانچه فروش سيستم دفاع موشکي اس 300 به ايران موجب تنش در خاورميانه شود،مسکو از انجام آن خودداري خواهد کرد.

سخنان فوق را سرگئي لاروف وزير خارجه روسيه در قبال تحويل سامانه موشکي اس 300 به ايران بيان داشت.سخناني که بيش از هر چيز نشان دهنده رويکردي نو در ارسال سامانه موشکي اس 300 به ايران است. در واقع سامانه دفاع موشکي اس 300 سامانه اي دفاعي است که براي 100 کيلومتري، توانايي پدافندي ايران را در قبال موشک هاي بالستيک و کروزافزايش مي داد.

اين سامانه بنا به قرارداد سال 2005 ميان تهران و مسکو قرار بود به ايران تحويل داده شود.اما سياست چندگانه روس ها و تعاملات بين المللي با اروپا و غرب باعث شده است تا اکنون حدود يک سال از زمان تحويل سامانه به ايران بگذرد.مقامات کرملين که از آغاز تاخير تاکنون مسائلي همانند مشکل فني و دلايل فني را علت تاخير ارسال سامانه به ايران مي دانستند اينک با انگشت گذاشتن بر دلايل سياسي به نظر مي رسد تاب تحمل فشارهاي غرب را نداشته و با وضع پيش شرط هايي همانند"پاسخ دادن ايران به سوالات "از زمان اجراي تعهد خود به ايران طفره مي روند.

در يک سال گذشته مسکو با ترافيک مقامات سياسي غربي و اسرائيلي روبرو بوده است.سفرهايي که در بسياري از آنها پيدا و نهان موضوع روابط نظامي ايران با مسکو زير نظر قرار گرفته شده بود.در اين ميان دولت راست گراي اسرائيل بيشترين تلاش را در راستاي فشار بر روسيه مبني بر لغو ارسال اين سامانه به ايران داشت.سفر پنهاني بنيامين نتانياهو به روسيه در تابستان گذشته ،سفر شيمون پرز(که با قول مدودوف رئيس جمهور روسيه مبني بر بررسي ارسال سامانه اس 300 به ايران روبرو شد)و سفر اخير نتانياهو به روسيه ،مسکو را زير فشارهاي اسرائيل قرار داد.فشارهايي که در طول يکسال گذشته از طرف واشنگتن نيز تداوم داشته است و عملا امريکا در طول روند مذاکرات استارت با روسيه و انجام برنامه سپر دفاع موشکي خود عدم ارسال سامانه اس 300 به ايران را خواستار بود.سياستي که اينک به نظر مي رسد روس ها با بازي چندگانه خويش در صدد افزايش امتياز ها از غرب در صورت انصراف از ارسال اين سامانه به ايران هستند.

بي گمان به نظر مي رسد واشينگتن مي کوشد تا با طرح پيشنهاداتي براي روسيه(ارسال اين سامانه و سامانه پيشرفته تر اس 400 به عربستان،ترکيه و ساير کشورهاي متحد خود در خاورميانه )از يک سو امتيازهايي را به مقامات کرملين اعطا کنند و از سوي ديگر با واگذاري امتيازهايي اقتصادي (با توجه به ضعف اقتصادي روسيه)از هرگونه خسارت احتمالي در صورت انصراف از ارسال اين سامانه به ايران بکاهند.چه اينکه با توجه به قرارداد امضا شده با ايران در صورت عدم ارسال اس 300 ،مسکو مجبور به پرداخت خسارت به ايران خواهد شد.

بي گمان با توجه به سياست و تداوم بدقولي ها و بهانه هاي تکراري روس ها در مورد نيروگاه هسته اي بوشهرکه کار تکميل و گشايش اين نيروگاه را تا کنون سال ها به تعويق انداخته است ،بايد توجه داشت که سياست اخير روسيه در مورد ارسال سامانه اس 300 به ايران راهي همانند نيروگاه هسته اي بوشهر را طي نکند;راهي که عملا باعث ايجاد خسارات جبران ناپذير سياسي و اقتصادي به ايران شد.

در اين حال مقامات و سکان داران سياست خارجي در ايران بايد بر فشارها بر روسيه بيافزايند و با رويکردي واقع گرايانه نگاهي دوباره به سياست اتحاد با روسيه داشته باشند.به علاوه نگاهي نيز به مطالبه خسارت از اين کشور در قبال تاخير و حتي انصراف مسکو از ارسال سامانه اس 300 داشته باشند.در اين حال بايد توجه داشت که سياست خارجي ايران پيش از هرچيز نيازمند بازنگري جدي در روابط خود با روسيه است.  چه اينکه در منطق روابط بين الملل هيچ کشوري نه دوست دائمي دارد و نه دشمن دائمي.

جهان صنعت: پاس‌کاري اشتغال

«پاس‌کاري اشتغال‌»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي جهان صنعت است كه در آن مي‌خوانيد؛وزير کار در اقدامي تعجب‌برانگيز اعلام کرده که متولي ايجاد اشتغال وزارت تعاون است و از اين پس متقاضيان کار به اين وزارتخانه مراجعه کنند. اگر زمان را همين‌جا متوقف کنيم و با يک دوربرگردان نوار اين صحبت را به عقب برگردانيم، به سخنان وزير کار دولت نهم مي‌رسيم که اين وزارتخانه را متولي حمايت از توليد مي‌دانست و با ايجاد طرح بنگاه‌هاي زودبازده به دنبال ايجاد شغل بود.

او در ميان انبوه انتقاداتي که از اين طرح و در کنار آن اظهارنظرهايي که در حوزه‌هاي توليد و بانکداري ارايه مي‌کرد، عملا اين ذهنيت در بين جويندگان کار ايجاد شد که بايد مطالبات خود را از وزير کار بخواهند و چه بسيار توليدکنندگاني که با استفاده از نفوذ و قدرت وزير پيشين کار از وزارت صنايع و معادن رويگردان شده و فرياد تظلم‌خواهي خود را به گوش محمد جهرمي مي‌رساندند. او حتي در مقابل کساني که وزارت کار را به مسير قانوني خود رهنمون مي‌کردند، عنوان مي‌کرد که پيشينيان اشتباه مي‌کردند و وزارت کار اينک در مسير واقعي خود قرار گرفته است.

اکنون دولت نهم همانند ساير دولت‌ها به تاريخ پيوسته اما ميراثي که بجا گذاشته به دعواي دو وزارتخانه براي اشتغال منجر شده است. وزارت کار مي‌گويد متقاضيان کار به وزارت تعاون بروند و وزارت تعاون نيز در واکنش به اين سخن مي‌گويد که ما تنها دعوت، راهنمايي و سازماندهي مي‌کنيم! در شرايطي که به دليل رکود و واردات بي‌رويه ظرفيت توليد به 40 درصد کاهش يافته و متقاضيان کار روزبه‌روز در حال افزايش است، پاس‌کاري متقاضيان اشتغال کم بود که آن هم اضافه شد!

قدس:عراق در انتظار روزهاي بهتر

«عراق در انتظار روزهاي بهتر»عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي قدس به قلم غلامرضا کرمي راد است كه در آن مي‌خوانيد؛هفته آينده يکي از سرنوشت سازترين انتخابات عراق در اين کشور تحت اشغال برگزار خواهد شد. در انتخابات پيش رو، احزاب و گروه هاي زيادي فعال هستند که از مهمترين آنها مي توان به ائتلاف دولت قانون به رهبري نوري المالکي، ائتلاف ملي عراق (بسياري اين ائتلاف را ادامه ائتلاف عراق يکپارچه در سال 2005 مي دانند)، ائتلاف وحدت عراق به رهبري جواد بولاني وزير کشور عراق، ليست العراقيه (سکولارها)، جبهه توافق عراق (گروه هاي سني) و ائتلاف کردستان عراق اشاره کرد.

البته گروه هاي ديگري هم در انتخابات آتي عراق فعال هستند، اما مهمترين گروه ها را ائتلافهاي فوق تشکيل مي دهند که رقابت اصلي در واقع بين گروه مالکي متشکل از احزاب سني و روحانيون عراق ازجمله برخي از اعضاي قبيله ابوريشه که رهبري قيام سني ها عليه القاعده عراق در استان غربي الانبار را برعهده داشتند و ائتلاف ملي عراق متشکل ازافرادي از قبيل سيد عمار حکيم رهبر مجلس اعلاي عراق، مقتدا صدر رهبر جريان صدر، ابراهيم الجعفري نخست وزير سابق عراق، احمد چلبي دبيرکل کنگره ملي عراق، تشکيلات بدر و فراکسيون همبستگي و مجمع عراق است. البته، در گروه ائتلاف ملي عراق گروهي از شخصيتهاي سياسي اهل سنت مانند رئيس گروه علماي اهل سنت جنوب عراق و «حميد الهايس» رئيس مجلس اسناد استان الانبار نيز حضور دارند.

طي ماه هاي گذشته، آمريکا، انگليس و کشورهايي همچون عربستان و اردن تلاش زيادي کردند تا با وارد کردن دوباره وابستگان حزب بعث به صحنه سياسي عراق، از اين افراد براي پيشبرد مقاصد خود در آينده استفاده کنند، اما مخالفتهاي شديد مردم و چهره هاي برجسته عراقي مانع از آن شد که افراد مورد اعتماد غرب بتوانند قدرت زيادي را به دست آورده و در صحنه سياسي خودنمايي کنند.

آمريکايي ها بر طبق اعلام قبلي بايد سال آينده ميلادي به طور کامل از عراق خارج شوند، لذا تمام تلاش خود را به کار بسته اند تا کساني را بر سر کار حاضر کنند که پس از خروج آنها منافعشان را تأمين کنند. بخصوص آنها نگران نزديکي تهران و بغداد به يکديگر و عواقب آن براي کشورهاي غربي و حتي منطقه هستند، زيرا مي دانند اين دو کشور به دليل روابط فرهنگي، مذهبي و حتي اقتصادي مي توانند در آينده اتحاد قدرتمندي را شکل دهند که بدون ترديد آثار سياسي و فرهنگي آن تأثير بسزايي بر منطقه و بخصوص بر افکار عمومي کشورهاي غيردموکراتيک خواهد داشت.

آمريکا و متحدانش از تقويت اين اتحاد نگران هستند و نمي توانند آن را نيز پنهان کنند، لذا مي بينيم که مقامهاي آنها تلاش بسياري داشته اند تا با تحريک برخي کشورهاي عربي و استفاده از پول آنها، مانع شکل گيري يک عراق دموکراتيک بر پايه خواست مردم اين کشور که همانا کنار زدن باقيماندگان حزب بعث و سرسپردگان غرب است، بشوند.

آنچه مسلم است، همه معادلات موجود در عراق و تحليلهاي موجود نشان مي دهد سرنوشت مردم عراق انشاا... به دست مردم اين کشور رقم خواهد خورد و با وجود هزينه سنگين آمريکا و متحدانش در عراق، يک حکومت وابسته تشکيل نخواهد شد؛ همان طور که در انتخابات گذشته عراق نيز چنين چيزي اتفاق نيفتاد.

در زمان صدام، غربيها عراق را به دو منطقه مدار 36 و مدار 32 درجه تقسيم کردند و در مدار 32 درجه دست صدام را براي انواع جنايت عليه شيعيان جنوب اين کشور باز گذاشتند، لذا مردم اين منطقه حتي اگر بعثيها اجازه ورود به انتخابات را هم پيدا مي کردند، به آنها رأي نمي دادند، زيرا در جريان انتفاضه عراق شاهد جنايتهاي زيادي از سوي حزب بعث بر ضد خود بودند.

در منطقه مدار 36 درجه هم که متعلق به مناطق کردنشين است، صدام جنايتهاي زيادي را عليه کردها انجام داد و حتي در برخي شهرها تلاش کرد تا بافت جمعيتي آن را نيز تغيير دهد، لذا بازهم نمي توان انتظار داشت مردم اين منطقه به بعثيهاي سابق رأي بدهند. تنها در منطقه مرکزي عراق صدام طرفداراني را داشت که به همين دليل برخي کشورها تلاش مي کنند با استفاده از اين مسأله، قدرت را به نفع خود تغيير داده و نگذارند عراق از منافع غرب فاصله بگيرد. اما نکته اصلي اين است که مردم عراق چه شيعه، چه سني و چه کرد، همه زخم خورده دوران ديکتاتوري حزب بعث هستند و بخصوص در مورد غرب و برخي کشورهاي عربي نگاه مثبتي ندارند و همين مسأله هم باعث شد تا در انتخابات چند سال اخير اين کشور به کساني رأي دهند که تلاش مي کنند عراق جنگ زده را از زير سلطه ديگر کشورها بيرون آورند.

به همين دلايل، با وجود همه جنجالها طي ماه هاي اخير که بيشتر ناشي از استقبال نکردن مردم از بعثيها و برخي گروه هاي خاص بود و در نتيجه اين گروه ها را مجبور به دروغ پراکني مي کرد، مي توان اميدوار بود که مردم عراق راه خود را از سران کشورهاي غربي و برخي اعراب جدا کرده و اجازه ندهند اين کشور بيش از اين متحمل خسارتهاي فراوان شود و دوباره ديکتاتوري سابق به شکل جديدي جان بگيرد. اکنون مرجعيت شيعه در عراق، نقش مهمي را ايفا مي کند و مردم به اين مسأله اقبال خوبي نشان داده اند.