آقاي فردوسي پور! اين فينال را نيز گزارش کن

هياهوي مهيبي برپاست، استاديوم برلين؛ لبريز از ده ها هزار تماشاگري است که پرچم هايي به نشانه عزت ملي به اهتزاز درآورده اند. پاي مانيتورهاي تلويزيون از غرب تا شرق نيز آکنده از ميليون ها بيننده است که با هيجان، منتظر سوت داور و آغاز فينال جام هجدهم هستند. همه شادند، شاد شاد.

گوينده استاديوم، با شوري فزاينده دو تيم را معرفي مي کند. مارش بازي ها، در استاديوم طنين انداز مي شود. 22 مرد به همراه 22 کودک که نماد عاطفه و پاکي هستند وارد زمين سبز مي شوند و صف آرايي مي کنند. داوران بينابين دو تيم مي ايستند و سرودهاي ملي، خوانده مي شود؛  آنگاه زمين هاي بازي تعيين مي شود؛ کودکان ديگر داخل زمين نيستند، اکنون دو تيم براي يک بازي جوانمردانه در برابر هم صف آرايي کرده اند.

کمي آنطرف تر؛ غزه کوچک، لبريز از صدها هزار انساني است که پرچم هاي سياهي به نشانه عزا برفراز "خانه" هايشان به اهتزاز درآورده اند.
خانه؟! کدامين خانه؟ همان خانه اي که حريف ناجوانمرد گاه و بيگاه با بولدزرهاي غول پيکر، "ديوار"هايش را بر سر ساکنين آن، آوار مي کنند.
ديوار!؟ کدامين ديوار؟ همان ديواري که آکنده از نقاشي ترکش راکت ها و گلوله هاي سربي است.
سرب!؟ کدامين سرب؟ همان سربي که بر سينه محمد فرود مي آيد.
محمد!؟ کدامين محمد؟ همان محمدي که پدر فاطمه است.
فاطمه!؟ کدامين فاطمه؟ همان فاطمه اي که بين در و ديوار غزه فرياد وا عليا مي کشد. اما چه اهميتي دارد؟ فاطمیه ديگر تمام شده است!!

کرانه نحيف نيز، وضعيتي بهتر از غزه کوچک ندارد. همين ديروز، اريحا به توپ بسته شد. کجايي ابوعمار؟ برخيز و فرزندانت را تماشا کن!
چه مقايسه بي ربطي!
به بازي برمي گرديم؛ اما نه! باور کنيد اين نيز يک فينال است يک فينال تاريخي!
سال هاست دو تيم صف آرايي کرده اند با اين تفاوت که داوران هميشه در کنار اسرائيل مي ايستند. کودکان فلسطيني نيز هيچگاه قرار نبوده زمين بازي را ترک کنند و اساسا در اين بازي بزرگ مي شوند و پير!

اسرائيل زمين بازي را به حريف فلسطيني تحميل کرده است، با اين حال به فلسطينيان حتي اجازه بازي در زمين خويش داده نمي شود. چيزي به نام حق انتخاب براي اين مردم وجود ندارد. به زيرنويس شبکه هاي خبري دقت کنيد:
بيش از 20 نماينده مجلس قانونگذاري از جمله رييس مجلس و هشت وزير کابينه حماس دستگير  شدند. هيچ فريادي از روشنفکران ليبرال - دموکرات وطني و غيروطني به گوش نمي رسد. اما واقعا چه اهميتي دارد؟! دموکراسي فقط براي بقيه دنياست و فلسطيني ها، هيج حقي ندارند.
داوري بازي نيز بي نهايت عادلانه است! ژنرال هاي آمريکايي و نو محافظه کاران سوت بازي را در دست گرفته اند. رنگ لباسشان نيز هيچ تفاوتي با يونيفورم هاي واحد 101*  ندارند.

اما جالب است که هميشه فقط  فلسطيني ها خطا مي کنند و اخطار مي گيرند، اسرائيل هميشه ضربه اول را مي زند. هيچ صدايي از لاهه به گوش نمي رسد. چراغ عدالت نيز همچون فانوس دموکراسي خاموش است. فلسطيني ها، ناله نکنند چرا که فقط زوزه هاي شهرک نشينان طنين انداز خواهد شد.

هر چند اين بازي ديگر تکرار شده است اما تماشاي آن خالي از لطف نيست! البته طبق معمول، جمعي تماشاگرنما! به داوري بازي اعتراض مي کنند تا شايد از عذاب وجدان رهايي يابند؛ «فلسطين پيروز است؛ اسرائيل نابود است» کافي است! آفرين؛ اجرکم عندالله! خسته نباشيد شما به تکليفتان عمل کرديد، مي توانيد به خانه هايتان برگرديد!

دوربين ها بر صورتک کودکان زوم مي کنند. اما اين جا ديگر خبري از چهره هاي رنگارنگ نيست. صورت کودکان فقط با يک رنگ، نقاشي شده است. سرخ، سرخ خونين! بازي بسيار داغ است. اسرائيل، دروازه فلسطيني ها را به توپ بسته است. دروازه اي که با هر آتش، استوارتر مي گردد.
خسته شديد؟ باور کنيد، بازي يک بازي تمام نشدني است. تو گويي داوري بي طرف! هيچگاه نمي خواهد سوت پايان  را بزند. اما بشنويد اين حقيقت تاريخي را که فينال واقعي  در اين زمين برگزار خواهد شد و داوري عادل سر انجام سوت نهايي را خواهد نواخت. آيا نمي خواهيد در اين فينال بازي کنيد؟!



*واحد 101: نام واحدي بود به فرماندهي آريل شارون، که فاجعه صبرا و شتيلا را خلق کرد.

تماشاخانه

رازهای جالبی از تایتانیک که شاید هرگز درباره‌اش نشنیده باشید (فیلم)

تست موشک‌هایی با کلاهک‌های عجیب در کره شمالی (فیلم)

فیلم های دیگر