صعود تاریخی زنان فوتبالیست به جام ملت‌ها؛ پاداشی تلخ و شرم‌آور

به گزارش فوتبال 360، تیم ملی زنان فوتبال ایران همین چند روز پیش در اقدامی درخورتوجه برای دومین‌بار موفق شد حضورش در جام ملت‌های آسیا را قطعی کند. این مورد از آن جهت اهمیت دارد که دختران تیم ملی در کمترین درجه از میزان توجه قرار داشتند و امکانات و بازی‌های تدارکاتی که در شان این تیم، کادر و بازیکنانش باشد، فراهم نشد. عجیب‌تر از همه اینکه همین موفقیت خیلی زود توسط مدیران و مسئولان فوتبالی و غیرفوتبالی مصادره شد تا همان فرمول همیشگی، عکس گرفتن در زمان قهرمانی و غیب شدن در هنگام کمک، شامل حال این دختران هم شود.

فقط ای ایران و سلام نظامی دیده شد!

دختران فوتبال ایران با سختی فراوان خودشان را مهیای رقابت‌های انتخابی جام ملت‌های آسیا کردند. البته که زمان بازی‌های آن‌ها و اتفاقات منطقه‌ای، این تیم خوب را تبدیل به سوژه جذابی برای مدیران ورزشی و تعدادی از مسئولان رسانه‌ای جریان خاص کرده بود تا بخشی از موفقیت این تیم را پوشش دهند؛ آن‌هم نه به خاطر سختی و دشواری‌هایی که به جان خریده‌اند، بلکه بیشتر به خاطر پوشش تصاویر سلام نظامی این دختران و احترام ویژه به پرچم تیم ملی.

این موضوع با اندیشه‌های این بازیکنان و سایر ملی‌پوشانی که در این بازه زمانی به میدان رفته‌اند در تضاد نیست ولی مسئله اینجاست که چرا توجه فنی به این تیم و دختران ملی‌پوش در سایر رشته‌ها نمی‌شود؟ چطور کسی از احوال آن‌ها قبل از تورنمنت‌ها باخبر نمی‌شود، چرا نیازهای فنی‌شان برطرف نمی‌شود و حداقل امکانات برای‌شان، فراهم نمی‌شود؟ این‌ها پرسش‌هایی تکراری است که مدیران ورزشی در بازه‌های مختلف از پاسخ دادن به آن طفره رفته‌اند. حالا هم که نوبت به مسئولان فدراسیون فوتبال رسید تا پشت این موفقیت نسبی پنهان شوند و بیشتر ژست مدیریتی بگیرند؛ وگرنه کیست که نداند به لحاظ اهمیت، رسیدگی به این دختران در همین فدراسیون، اهمیت چندانی نداشت.

فاجعه‌ای به اسم پاداش

برای اینکه استفاده ابزاری از دختران تیم ملی در این تورنمنت بیشتر خودنمایی کند، کافی است به پاداش درنظر گرفته فدراسیون فوتبال برای آن‌ها اشاره‌ای شود. قبل از رسیدن به این بحث، ابتدا کافی است مسئله تیم ملی مردان زیر ذره‌بین برود. برای تیم ملی مردان ایران، یعنی بیرانوند، طارمی و رفقا در تیم ملی مصوب شده که به ازای هر برد خارج از خانه 5 هزار و 500 یورو و برای هر برد که در ورزشگاه آزادی یا بازی‌های خانگی ثبت می‌شود، 3 هزار و 500 یورو پاداش پرداخته شود.

اصلا هم اهمیتی ندارد که این پاداش مربوط به بازی با کامبوج باشد یا تیمی ضعیف‌تر و قوی‌تر. اهمیت پاداش در تیم ملی به قدری بوده که هر از چندگاهی بازیکنان تیم ملی را به مرحله اعتراض رسانده و مربیانی هم بوده‌اند که به دلیل پرداخت نشدن به موقع دستمزد، واکنش‌های محیرالعقولی داشته باشند. ضمن اینکه اهمیتی هم نداشته که تورنمنت‌ها در چه سطحی باشد.

حالا با استناد به همین گزاره و با اطلاع از میزان پاداشی که فدراسیون فوتبال برای تیم ملی مردان به ازای هر برد در نظر گرفته، می‌توان به موضوع اصلی برگشت؛ بازیکنان تیم زنان فوتبال ایران به ازای این کار مهمی که رقم زدند، در هر بازی چقدر پاداش گرفتند؟ این عدد به قدری پایین است که در شان بازیکنان تیم ملی نخواهد بود.

آن‌طور که خبر رسیده، میانگین پاداش به ازای هر برد تیم ملی در این رقابت‌ها 70 یورو است! زنان فوتبال ایران در حالی موفق شدند با کسب پیروزی مقابل سنگاپور، بوتان و اردن به جام ملت‌های آسیا برسند که پاداش ثابتی برای‌شان درنظر گرفته نشده است. مثلا هیچ پاداشی برای بردن سنگاپور به آن‌ها تعلق نگرفته. برای بردن بوتان، فدراسیون نفری 50 یورو به بازیکنان تیم ملی پاداش داده و برای بردن اردن، این عدد به 150 یورو رسیده است. قسمت تلخ داستان اینجاست: برای 3 برد خارج از خانه زنان، به آن‌ها فقط نفری 200 یورو پاداش تعلق گرفته است.

به این مورد باید 300 یورو دیگر به عنوان «پول تو جیبی» هم اضافه شود تا مشخص شود که اعضای تیم ملی در مجموع، نفری 500 یورو گرفته‌اند که فقط 200 یورو از این رقم پاداش بوده. حالا این عدد را باید گذاشت کنار پاداش 5 هزار و 500 یورویی که فدراسیون به هر نفر، به ازای هر برد خارج از خانه، به تیم ملی مردان می‌دهد. پاداشی که ته آن می‌شود ناکامی چندین دهه در فتح جام ملت‌های آسیا و البته عدم صعود از مرحله گروهی جام جهانی.

شاید شرایط به گونه‌‌ای باشد که تعدادی از مدیران علاقه‌ای به یکسان‌سازی پاداش‌ها و مسائل این‌چنینی نداشته باشند؛ ولی اختلاف 4 هزار و 450 یورویی هم برای تیم ملی مردان و زنان، زیبنده نخواهد بود. این اختلاف به قدری ملال‌آور است که حداقل نباید ارکان فدراسیون و در راس آن، رئیس فدراسیون، ژست مدیران موفق در حل و فصل امورات فوتبال زنان به خود بگیرد.