رویای محال!

تیم ملی ایران در قرعه کشی جام ملت های آسیا با تیم های عراق، کره شمالی وامارات همگروه شده است.

اینکه این گروه آسان است یا سخت بحث دیگری است. نکته این جاست که فوتبال ما در این سالها سرمنشا هیچ هیجان مثبتی برای هواداران و علاقه مندان خود نبوده و بزرگترین سوال این است که آیا تیم ملی این بار می تواند در جام ملت ها قهرمان شود یا خیر؟

در جواب باید گفت که مدیریت فعلی فوتبال ما نشان داده که در موقعیت های حساس نمی تواند این را تضمین کند که تیم ملی موفقیت کسب مي کند و با توجه به ضرب المثل هر چه پول بدهی آش می خوری، باید گفت که با این بضاعت نباید انتظار چیزی بزرگ و خارق العاده از این فوتبال بحران زده داشت.

در سویی دیگر باید گفت که اگر از مقوله ی مدیریت هم بگذریم عنصر فنی تیم ملی بد جوری توی ذوق می زند و نمی توان حسابی را روی آن بازکرد.

افشین قطبی بر استفاده از تاکتیک 1-3-2-4 اصرار دارد بدون اینکه بداند تیم ما پتانسیل و ابزار استفاده از این تاکتیک را ندارد.

در این تاکتیک باید یک مهاجم نوک با خصوصیات سر زنی خوب داشته باشیم، باید دو مدافع کناری ما بسیار سرعتی و با تکنیک باشند، باید یک بازیساز با هوش و خلاق داشته باشیم و...

این نکته را هم باید گوشزد کرد که فوتبال ما شدیداً نیازمند هوایی تازه است، هم از لحاظ مدیریت و هم از لحاظ فنی، و تا تعییراتی اساسی  در این حوزه ها صورت نپذیرد و خون تازه ای به رگهاي تيم ملي تزریق نشود، صحبت کردن درباره اين مسائل کاري بیهوده است.

پس با این تفاسیر حرف از قهرمانی زدن هم سخنی بیهوده است و بیشتر شبیه یک رویا است، هرچند که دوست داریم معجزه ای صورت گیرد و رویایمان به حقیقت بپیوندد.