نظافتچی ۹ ساله‌ای که به مدیرعاملی باارزش‌ترین شرکت جهان رسید

مدیرعامل ارزشمندترین شرکت دنیا، درس زندگی در آمریکا را در دانشگاه‌های تراز اول یا مراکز رشد شیک و مدرن استارتاپی یاد نگرفت. او تحصیلاتش را در یک مدرسه شبانه‌روزی روستایی در ایالت کنتاکی آغاز کرد؛ جایی که دانش‌آموزان سیگار می‌کشیدند، چاقو حمل می‌کردند و کوچک‌ترین دانش‌آموز مدرسه که فقط ۹ سال داشت، مأمور شستن توالت‌ها بود.

آن دانش‌آموز، جنسن هوانگ بود.

به گزارش زومیت، داستان زندگی خالق انویدیا، شبیه فیلم‌های سینمایی است اما با رنجی کاملاً واقعی. روایتی از یک مهاجرت ترسناک، والدینی که همه چیزشان را فدا کردند، و پسری که در آن محیط خشن یاد گرفت چطور نترسد.

در ادامه می‌خوانید که چطور همان پسربچه‌ی سرایدار، سال‌ها بعد با شرط‌بندی روی ایده‌هایی که هیچ‌کس باورشان نداشت (و رساندن دستی اولین ابرکامپیوتر به ایلان ماسک)، آینده‌ی جهان را تغییر داد.

مدیرعامل انویدیا مدتی پیش در پادکست جو روگن، ریشه‌های شروع باورنکردنی شرکتش و موفقیت‌هایش را به والدینش نسبت داد؛ کسانی که در اواسط دهه ۱۹۷۰، او و برادرش را با دستانی تقریباً خالی به ایالات متحده فرستادند.

خانواده‌ی هوانگ در بانکوک زندگی می‌کردند، اما در بحبوحه یکی از کودتاهای همیشگی تایلند، والدینش به این نتیجه رسیدند که ماندن بچه‌ها در آنجا دیگر امن نیست.

آن‌ها با یکی از عموها که تا آن روز حتی ملاقاتش هم نکرده بودند و در شهر تاکومای ایالت واشنگتن ساکن بود، تماس گرفتند و از او خواستند مدرسه‌ای در آمریکا پیدا کند که حاضر باشد دو پسربچه خارجی را با پولی ناچیز بپذیرد.

عمو مدرسه‌ای پیدا کرد: مؤسسه «بپتیست اونیدا» در شهرستان کلیِ کنتاکی؛ یکی از فقیرترین مناطق کشور چه در آن زمان و چه امروز. خوابگاه‌های این مدرسه نه درِ کمد داشتند و نه قفل و پر بودند از بچه‌هایی که بی‌وقفه سیگار می‌کشیدند و دعواهایشان را با چاقو حل‌وفصل می‌کردند. هوانگ می‌گوید خودش هم در ۹ سالگی، یک‌هفته‌ای سیگارکشیدن را امتحان کرد.

هم‌اتاقی هوانگ نوجوانی ۱۷ساله بود که آثار یک درگیری تازه هنوز با نوارچسب روی بدنش دیده می‌شد؛ پسری که به گفته‌ی هوانگ «گردن‌کلفت‌ترین بچه مدرسه» بود. در آن زمان هر دانش‌آموزی وظیفه‌ای داشت:

روحیه‌ی شاد و خستگی‌ناپذیر هوانگ، حتی زمانی که صحنه‌هایی را توصیف می‌کند که برای هرکس دیگری خشن و بی‌رحمانه به نظر می‌رسد، در تمام طول مصاحبه موج می‌زد.

هوانگ می‌گفت بیشتر خاطراتش از آن دوره خوشایند بوده و لحظه‌ای را به یاد می‌آورد که با شگفتی برای پدر و مادرش از تجربه‌ی غذاخوردن در یک رستوران تعریف کرده بود: «مامان، بابا، امروز رفتیم یک رستوران باورنکردنی. همه‌جا نورانی و روشن بود؛ انگار آینده است. غذا را توی یک جعبه آوردند و طعمش فوق‌العاده بود. همبرگرش محشر است.»

بعد با خنده اضافه کرد: «آن رستوران مک‌دونالد بود.»

البته، این خاطرات بعدها برای والدینشان بازگو شد؛ در آن زمان، پسرها باید به‌تنهایی از پس همه‌چیز برمی‌آمدند. تماس تلفنی بین‌المللی گران‌تر از آن بود که بتوانند زنگ بزنند، بنابراین والدینشان یک ضبط‌صوت ارزان‌قیمت برای آن‌ها خریدند.

ماهی یک‌بار، بچه‌ها نامه‌ای صوتی ضبط می‌کردند و از زندگی‌شان در منطقهٔ معدن‌خیز زغال‌سنگ می‌گفتند و نوار را با پست به بانکوک می‌فرستادند. والدینشان روی همان کاست پاسخ را ضبط می‌کردند و دوباره آن را پس می‌فرستادند.

هوانگ می‌گوید: «آن‌ها همه‌چیز را پشت سر گذاشتند و در اواخر دهه سی‌سالگی، زندگی‌شان را از صفر شروع کردند.»

بااین‌حال، از آن سال‌های ابتدایی هنوز خاطره‌ای دارد که به گفته‌ی خودش «قلبش را می‌شکند». مدت زیادی از ورود والدینش به آمریکا نگذشته بود؛ خانواده در یک آپارتمان اجاره‌ای و مبله زندگی می‌کردند که هوانگ و برادرش تصادفاً یک میز جلو مبلی سست و نئوپانی را شکستند.

او می‌گوید: «هنوز نگاه و حالت چهره مادرم را به یاد دارم. آن‌ها هیچ پولی نداشتند و مادرم نمی‌دانست چطور قرار است خسارت میز را پرداخت کند.»

برای هوانگ، چنین لحظه‌هایی نشان‌دهنده‌ی ریسک بزرگی است پدر و مادرش با آمدن به آمریکا «تقریباً بی‌هیچ پولی» به جان خریدند. او تصدیق می‌کند: «والدین من فوق‌العاده‌اند. بعد از همه‌ی این ماجراها سخت است که این کشور را دوست نداشته باشی و نسبت به آن دلبستگی عاطفی پیدا نکنی.»