چهار دشمن احمدی نژاد

کدام یک پاشنه آشیل دولت نهم می شوند؟

عصرایران؛ گروه تحلیل اخبار ـ محمود احمدی نژاد، رییس جمهور کم حاشیه ای نیست؛ او البته به اذعان دوست و دشمن، پر کار نیز هست و به همین دلیل، طرفدارانش سعی می کنند به مردم یادآوری کنند کسی که بیشتر می نویسد، احتمال خطای بیشتری نیز دارد، درست برعکس املای نانوشته ای که غلط ندارد.

پر حاشیه، پر کار و پر سخن بودن نیز طبعاً" پردشمنی" را به دنبال می آورد و رییس دولت نهم نیز از این قاعده مستثنی نیست.

احمدی نژاد، دشمنان و مخالفان زیادی دارد؛ طبیعتاً بخش بزرگی از آنان را دشمنان جمهوری اسلامی ایران تشکیل می دهند که به طور ویژه تری بر روی احمدی نژاد تمرکز کرده اند.

تقریباً روزی نیست که در رسانه های غربی مطلبی علیه احمدی نژاد منتشر نشود. این اواخر، اسراییلی ها نیز ادعا کرده اند که با ایران مشکل چندانی ندارند ولی نمی توانند احمدی نژاد را تحمل کنند.

فارغ از دشمنان خارجی احمدی نژاد، او در داخل نیز دشمنان و مخالفان سرسختی دارد.
منتقدان داخلی احمدی نژاد که در دولت او هیچ سهمی ندارند، در ابراز مخالفت خود با رییس جمهور پرده پوشی نمی کنند.

البته، بدیهی است که هر دولتمردی، منتقدانی داشته باشد ولی آنچه مهم است اینکه "منتقد" به آداب "نقد" واقف باشد که متاسفانه این وقوف، در ادبیات سیاسی ایران، جایگاه چندانی ندارد.

در این ملک، هر که بیشتر و تندتر و در عین حال مغالطه آمیزتر علیه دیگری سخن بگوید و بنویسد، منتقد بهتر و گاه شجاع تری شناخته می شود.

این مساله، درباره بسیاری از منتقدان احمدی نژاد نیز صدق می کند.

احمدی نژاد در دوره ریاست جمهوری خود، طبیعتا به اندازه ای دچار خطا شده است که اگر منتقدان او بخواهند از سر عقلانیت و بر اساس دلیل و منطق و استدلالات کارشناسانه به او بتازند، تا مدت ها سوژه خواهند داشت.

با این حال، بسیاری از "نقدواره" هایی که علیه احمدی نژاد و دولت اوصورت می گیرند، بیشتر به ناسزاها و عقده گشایی ها و تمسخرگرایی ها شبیه اند تا انتقاداتی از سر دلسوزی برای کشور.

یک مثال که به همین چند روز اخیر باز می گردد، می تواند بسیار گویا باشد.

احمدی نژاد در برنامه گفت و گوی ویژه خبری شبکه 2 سیما، در پاسخ پرسشی درباره احتمال اقدام نظامی آمریکا علیه ایران گفته بود که در این باب، نگران نیست.

درست از فردای همان روز، سوفسطاییان سیاسی و رسانه ای، که گویا غنیمتی بزرگ از آن برنامه تلویزیونی به چنگ آورده بودند یک عملیات روانی جدید علیه احمدی نژاد راه انداختند:دیدید که او نگران کشور نیست؟! رییس جمهور و این همه بی خیال؟! و تیتر زدند: "چرا فقط احمدی نژاد نگران نیست؟" و "آقای احمدی نژاد لطفاً کمی نگرانی باشید" و ... این هجمه که هدف آن بی اعتبار کردن رییس جمهور در نزد افکار عمومی بود، در حالی شکل گرفت و حتی تاکنون نیز ادامه دارد که طراحان این حمله، خوب می دانستند که چرا احمدی نژاد آنگونه پاسخ داده بود.

آنها می دانستند که احمدی نژاد، در مقام رییس جمهور، حق نداشت و نباید از موضع ضعف درباره تهدیدات آمریکا سخن بگوید. آنها خوب می دانستند که مصاحبه رییس جمهور ایران، کلمه به کلمه توسط سیاستمداران و تحلیلگران آمریکایی تجزیه و تفسیر می شود و در چنان وضعیتی،آیا باید رییس جمهور یک کشور چنین پاسخ می داد: «بله، من نگران حمله آمریکا هستم!»

قطعاً اینگونه است که احمدی نژاد به عنوان یک ایرانی و رییس دولت، دغدغه های زیادی در این باره دارد ولی اظهار نگرانی رسمی، آیا باعث ایجاد جو وحشت در داخل و جری تر شدن تهدید کنندگان خارجی نبود؟

منتقدان احمدی نژاد، که گاه تا مرز دشمنی آشکار با او نیز پیش می روند، بهتر است به جای چنین مغالطه هایی که بیش از آنکه به احمدی نژاد ضرر بزند، منافع ملی رامی آزارد، به سراغ دلیل و برهان و عدد و رقم بروند و مثلاً ادعای دولت مبنی بر «افزایش 60 درصد صادرات غیر نفتی در 10 ماه امسال نسبت به مدت مشابه سال قبل» را به طور علمی بررسی کنند تا اگر کذب و تقلبی در میان است، آن را مستنداً به مردم گزارش کنند و اگر واقعیت دارد، عملکرد دولت را تحسین کنند که توانسته است در راستای منافع کشور چنین قدم بزرگی را بر دارد ؛ چه آنکه کار منتقد، فقط مچ گیری و گفتن خطاها و کژی ها نیست بلکه وظیفه دارد" عیب و هنر" را با هم بگوید.

اگر مخالفان دولت، خود را منتقد واقعی و مردم گرا می دانند، آیا به راستی، در طول 5/1 سال گذشته، یک کارکرد مثبت از دولت نهم ندیده اند که سخنان و رسانه هایشان اینگونه آکنده از سیاه نمایی های صرف است؟

چنین رویکردی، نه تنها به ایجاد جو ناامیدی در جامعه دامن می زند بلکه حیثیت مخالفان را نیز نزد عقلا و اهل خرد بر باد می دهد.

پس از دشمنان خارجی و جناحی احمدی نژاد، سومین دشمن او، اطرافیانش هستند و با بهتر است بگوییم"طیف خاصی از نیروهای پیرامون رییس جمهور".

می گویند اگر می خواهی کسی را تخریب کنی، از او به بدترین شکل ممکن دفاع کن و گویا این طیف، ماموریت یافته است که همانند "خاله خرسه" سنگ بر سر رییس جمهور بکوبد.

عملکرد این طیف، عمدتاً ناظر به دو عنوان است: اول آنکه با ناسزاگویی های بی پروا به عالم و آدم برای دولت نهم دشمن تراشی می کنند و هزینه های حرکت دولت به سمت تحقق برنامه ها و وعده ها را سنگین تر می سازند.

از نظر آنان، گویا تاریخ ایران از روز آغازین دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد شروع می شود و پیش از آن، تنها چیزی که وجود داشته، شبی با آسمان تاریک و زمینی با لجن زارهای بی پایان بوده است.

بدیهی است احمدی نژاد، وارث مشکلات به جا مانده از دوره های قبل است ولی در همان حال، او وارث ثروت ها و دستاوردهای بسیاری بزرگی است که دولت های قبل از او از خود به جای گذاشته اند.

قطعاً، وقتی احمدی نژاد نیز از دفتر ریاست جمهوری برای همیشه خارج می شود، برای رییس جمهور و روسای جمهور بعد از خود نیز دستاوردهای مثبت و کارهای ناقص و انجام نشده زیادی به جای خواهد گذاشت و این "امر متعارف" برای همیشه ادامه خواهد داشت.

بنابراین، نفی گذشتگان، نه تنها دولت نهم را در معرض اتهام بی عدالتی و بی انصافی قرار می دهد، بلکه سنت سیئه ای را بنا می نهند که روزگاری دامن احمدی نژاد را نیز خواهد گرفت.

بنابراین، اطرافیان تندروی احمدی نژاد، با رویکرد ناصواب خویش، بیش از آنکه چهره دیگران را خدشه دار کنند، پنجه بر صورت او می افکنند.

دومین خطای فاحش دوستان احمدی نژاد نیز این است که آنان، با تعریف و تمجید و تقدیس های بی حد و حصر رییس جمهور، نه تنها چهره او را نزد مردم بهبود نمی بخشند بلکه به خدشه دار شدن حیثیت و اعتبار وی می پردازند.

مقایسه مراسم تحلیف احمدی نژاد را با واقعه غدیر خم، قیاس او با حضرت موسی (ع) در برابر دنیای فرعونی، از او به عنوان معجزه هزاره سوم یاد کردن و ... هیچ کدام به سود احمدی نژاد نیستند و تنها مایه تاسف طرفداران مردمی احمدی نژاد و دینداران و دستمایه ای برای تمسخر مخالفان و دشمنانش است.

اما چهارمین دشمن احمدی نژاد، خود اوست.

مردم وقتی به احمدی نژاد، رای دادند، در واقع آمیزه ای از "آری" ها و "نه" ها را در رای خویش منظور داشتند و چنانچه احمدی نژاد نتواند چهره ای که از او در نزد مردم به عنوان مردی از جنس خود آنها ترسیم شده است، حفظ کند، قطعاً بزرگترین جفا به احمدی نژاد صورت گرفته است.

رییس دولت نهم، تاکنون رویکردهای مناسبی را در جهت تبدیل مطالبات مردم به ویژه اقشار متوسط و فقیر جامعه به دغدغه تصمیم سازان و مدیران کشور داشته است. او در سیاست خارجی نیز، هر چند خالی از اشکال نبوده، توانسته است دستاوردهای عیان و نهانی داشته باشد که در جای خود بدان ها پرداخته می شود.

با این حال، برخی عملکردهای او، در نهایت به زیان خودش تمام می شود.

احمدی نژاد، گاه مسایلی را پر رنگ می کند و به آنها دامن می زند که اساساً جزو دغدغه های مردم و یا دستکم اولویت های آنان نیست و گاه مسایلی را مطرح می کند که عملیاتی کردن شان، در توان و حتی حوزه اختیارات دولت نیست.

به عنوان مثال، او سخن از معرفی مفسدان اقتصادی به میان می آورد، از تاسیس دانشگاهی ارزان تر از دانشگاه آزاد سخن می گوید و یا وعده هایی می دهد که توانمندی های کشور تحقق شان را بر نمی تابد.

او، گاه فراموش می کند که به عنوان رییس دولت، مسوولیت ایجابی بیشتری دارد تا آنکه به رویکردهای سلبی علیه این و آن بپردازد.

احمدی نژاد، مدیری پر انرژی است و این را در شهرداری تهران نیز به خوبی ثابت کرده است. او همچنین آرای انتخابات چهارم تیر 84 را نیز به عنوان پشتوانه ای قابل اتکا همراه دارد.

از این رو، اگر توانمندی های فردی وسیاسی اش را در خدمت رویکردهای ایجابی قرار دهد، دوستان خود را از اشتباهات هزینه زایی که درباره او مرتکب می شوند، باز دارد، به مشی بردباری و پاسخگویی در مقابل مخالفان داخلی اش بپردازد و در مقابل دشمنان خارجی نیز همچنان محکم و در عین حال منطقی و دور از احساسات بایستد، آنگاه می توان دومین پیروزی اش را در انتخابات ریاست جمهوری دهم از هم اکنون به او تبریک گفت.