حسین رضازاده: دوپینگی‌های بی‌عقل، آبروی ما را بردند!

حسین رضازاده در گفت و گو با نشریه فدراسیون بین المللی وزنه برداری از دوپینگ گفته است!

حسین رضازاده در بخشی از این گفت و گو درباره که توسط خبرگزاری ایسنا ترجمه شده است ، درباره ماجرای دوپینگ ورزشکاران ایرانی گفته است:

«من پیش از این هم به عنوان سرمربی تیم‌های ملی اشاره کردم که خودم را وقف وزنه‌برداری کرده‌ام و همه داشته ها و تجربه‌هایم را برای وزنه‌برداری گذاشته‌ام. تمام عنوان‌هایی که کسب کرده‌ام نتیجه تلاش شخصی و کمک‌های فنی مربیان بوده است. متاسفانه در شرایط کنونی برخی از ورزشکاران بی‌فکر و بی‌عقل ما بدون اطلاع مربیان از برخی داروها و مکمل‌هایی استفاده کرده‌اند که زحمات و کار دیگران را زیر سوال برده است.

اکنون پس از این‌ که من به عنوان رییس به فدراسیون آمده‌ام با دقت برنامه‌ای را تدوین کرده‌ایم تا چنین چیزهایی از وزنه برداری ایران محو شود و خوشبختانه این مساله با حمایت سعیدلو معاون رییس جمهور و رییس سازمان تربیت بدنی همراه شده است که در راستای اهداف فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری است. بدین ترتیب فدراسیون ما به صورت کامل در راستای سیاست‌های مبارزه با دوپینگ فدراسیون بین‌المللی قرار می‌گیرد و با قبول مجازات‌هایمان جریمه را به فدراسیون بین المللی پرداخت می‌کنیم. من می‌خواهم نام خوب ایران را در وزنه برداری بازسازی کنم. این هدف من است.»

فدراسیون وزنه برداری ایران سال قبل به دلیل دوپینگ 4 ورزشکار با تعلیق روبرو شد. ستاره هایی چون سعید علی حسینی ، امید نائیج و رشید شریفی در دسته های سنگین وزن ایران متهم به دوپینگ شدند. ماده اتهامی استفاده شده از سوی همگی آنها یک ماده بوده و همگی ادعا می کردند که در اردوی تیم ملی این مشکل برای شان رخ داده است. همگی از آمپول هایی سخن به میان آوردند که کادر فنی تیم ملی برای شان تجویز کرده بود و در اردو ها به آنها تزریق می شد. حتی کمیته فنی تیم های ملی رضازاده و دیگر اعضای کادرفنی تیم ملی را به دلیل ابهام در مسائل مربوط به دوپینگ با محرومیتهایی مواجه کرد اما تنها چند روز پس از این تصمیم ، رضازاده حکم سرپرستی فدراسیون را از رئیس جدید سازمان ورزش گرفت.

رضازاده در بخشی دیگر از مصاحبه با این نشریه بین المللی هم گفته است:« من از دوره‌ی قهرمانی ام راضی هستم، وقتی به دستاوردهایم نگاه می‌کنم می‌بینم که همه آنها با کمک خدا بوده که توانسته‌ام مجموعه‌ای از بالاترین مدال‌های جهانی المپیک را داشته باشم. بله در یک دوره‌ای آرزو داشتم که به سومین مدال طلایم برسم. این مساله همیشه برایم همانند یک خاطره بد و تلخ در ذهنم باقی مانده اما من باید قبول کنم که این سرنوشت بود که نگذاشت من در بازی‌های المپیک 2008 پکن شرکت کنم.

نکته دیگری که برای من در دوران ورزشی غیرقابل دسترس شد رسیدن به رکورد 480 کیلوگرم در مجموع بود. یعنی 215 کیلوگرم در یک ضرب و 265 کیلوگرم در دو ضرب که اگر سلامت جسمی داشتم قادر بودم که به این رکوردها دست پیدا کنم. رکوردهایی که اغلب در تمرین‌ها به آن رسیده بودم.»