مهم ترین موضوع ایران معاصر: به کنسرت زنان مجوز بدهیم یا نه؟

عصرایران - زن هراسی ، چه در ساحت مدیریت و چه در عرصه هنر ، پدیده ای است که شاید  بتوان گفت نیمی از فضای ذهنی بسیاری از مردان را به خود اختصاص داده است.

در واقع ، این امر ، ریشه های تربیتی دارد و به دوران کودکی و نوجوانی افراد باز می گردد که پرداختن علمی به این موضوع ، مجال و مقال دیگری می طلبد که موضوع بحث ما نیست ، بلکه آنچه در این نوشتار مورد توجه است این که همین افراد ، مشکلات دیدگاهی و تربیتی خود در قبال زن را به موضوع مهمی به نام دین گره می زنند و نگاه های نادرست شان به زن را به نام دین رقم می زنند و هر جا رد پایی از زن باشد ، فریاد و فغان بر می آورند که دین تضعیف شد و ارزش ها پامال گردید و آرمان ها به باد فنا رفت!

نمونه اش خبری است که اخیراً در برخی رسانه های مدعی ارزش مداری نقل می شود و از این که یک گروه موسیقی زنان مجوز اجرا گرفته ، ابراز نگرانی می کنند.

خبر را بخوانید:

  دادن مجوز كنسرت به تعدادي از خوانندگان و نوازندگان زن، اعتراض‌هائي را برانگيخته است.

 گروه اركيده كه تعدادي از خوانندگان و نوازندگان زن به سرپرستي اركيده حاجي وند آن را تشكيل مي‌دهند پس از گذشت ده سال، مجدداً مجوز اجرا گرفته و در روزهاي گذشته كنسرتي را در تالار وحدت برگزار نمود.

آخرين اجراي اين گروه در دوره اصلاحات به وقوع پيوست كه به علت تعارض شديد آن با مباني ديني و اسلامي با واكنش‌هاي فراوان رو به رو گرديد كه موجب لغو مجوز فعاليت آن شد.

حال اين گروه پس از گذشت ده سال مجدداً شروع به فعاليت نموده و كنسرت‌هايي را برگزار مي‌كند.
جا دارد مسئولين وزارت ارشاد پاسخ دهند با اين وضع چگونه ميخواهند به تحقق دولت اسلامي كمك كنند؟ چگونه در چنين فضاي مسمومي مي خواهند نيروي انقلابي معتقد تربيت كنند؟ كجاي آن با آرمان‌هاي انقلاب تطابق دارد... .
 
واقعاً آدم می ماند چه بگوید با کسانی که هنوز فکر می کنند زن موجودی است که فقط برای باردار شدن و بچه داری و شوهر داری آفریده شده و هیچ جایگاه دیگری در نظام هستی ندارد ، او نه حق آفرینش هنری دارد ، نه می تواند در اداره جامعه اعمال مدیریت کند و نه حق دارد فعالیت اقتصادی کند ؛ زن باید در کنج منزل بنشیند و منتظر آقای خانه و اوامر او باشد ؛ همین و بس!

از چنین دیدگاهی است که زن هراسی شکل می گیرد و هرگاه زنان از کنج خانه ها بیرون بیایند و در جامعه منشأ اثر باشند ، تو گویی که غولی از بند رهیده و قرار است حکمرانی تاریخی مردان را به چالش بکشد و از این رو ، ولو به هزینه دین و اخلاق و ارزش ها نیز که شده ، باید دوباره این دیو(!) را به بند آورد و سرجایش نشاند و در همین مصداق پرسید که زن را چه به هنر ، آن هم از نوع مبتذلی به نام خوانندگی و نوازندگی ولو برای همجنسانش! به این موجود رو بدهی فردا هوس می کند برای مردان هم بنوازد و بخواند! پس همان بهتر که ماجرا را از همین نطفه خفه کنیم که فردا خیلی دیر است!

هر جامعه ای برای پیشرفت خود ، نیاز به حرکت جمعی فرد فرد اعضایش اعم از زن و مرد دارد ولی در جامعه ما ، برخی مردان ، نه تنها مخالف حرکت زنان هستند ، بلکه توان خود را نیز به جای مصروف ساختن در حرکت رو به جلوی جامعه ، صرف مبارزه با حرکت زنان می کنند و نتیجه نیز این می شود که زمانی چشم باز می کنیم و می بینیم دنیا در مسیر قله های ترقی است و ما

هنوز بر سر و کله همدیگر می زنیم که آیا به فلان گروه موسیقی زنان ، مجوز بدهیم یا ندهیم و اگر مجوزی هم صادر شد ، تازه اول دعوایمان باشد و عنداللزوم به کنسرت شان حمله کنیم و کاسه کوزه شان را به هم بریزیم.

هیچ کس البته موافق فسق و فساد نیست ولی چه کسی گفته حضور زن باعث و بانی فساد است؟ فساد و کجی ، از هر انسانی می تواند نشأت بگیرد ، چه زن و چه مرد و مگر این همه فساد اداری و اخلاقی و مالی و این همه بی تقوایی های سیاسی و انگ ها و تهمت ها و مردم آزاری ها و قانون شکنی ها و حق کشی ها و ... در جامعه مردمحور ما رخ نمی دهد؟! آیا این ناهنجاری های سیاسی و اخلاقی و اجتماعی عمدتاً از مردان نشأت نمی گیرد؟

گذشته از همه این ها ، کسانی که از کنسرت زنان برای زنان دردشان گرفته و مدعی ضدیت آن با دین هستند بگویند کجای دین و شرع مقرر داشته است که خوانندگی و نوازندگی زن (آن هم برای زنان) مشکل دارد؟! چرا بعضی ها دو پایشان را در یک کفش می کنند که کاتولیک تر از پاپ باشند؟
آیا اینها ، همان هایی نیستند که زمانی در کلاس های دانشگاه ها بین دختران و پسران پرده کشیدند و امام(ره) در واکنش به اقدام آنها ، دستور برداشتن پرده ها را صادر کردند؟

آیا ازنظر اینان ، دین و ارزش های ما ، تا بدین اندازه ضعیف و بی بنیاد است که با کنسرت زنان (آن هم برای زنان) فروبپاشد؟ آیا این نگاه ، خود وهن دین نیست؟!

به راستی تا کی سر در برف فرو بردن و اطراف را ندیدن؟!
 آقایان عزیز! برادران عزیزتر از جان! شما را به خدا کمی از لاک تان بیرون بیایید ؛ کمی از گروه همسانان خود فاصله بگیرید و به میان عموم مردم بیایید تا ببینید فرهنگ عمومی جامعه ، بسیار متفاوت تر از آنچه در محافل رسمی می گذرد هست و چه متنوع و سالم و البته دارای برخی ایرادات! همین موسیقی را در نظر بگیرید و سوار خودروهای مردم شوید و تفاوت موسیقی های پخش شده از رادیو و سی دی های موسیقی داخل خودرو را ببییند تا از همین یک قلم ، متوجه تفاوت ها و شکاف های فرهنگی شوید و تا آخر خط را بروید.

شما را به خدا بس کنید این کوته اندیشی ها را ؛ کاروان دنیا حرکت کرد ؛ جا می مانیم در این مسابقه تاریخی پیشرفت و توسعه و تعالی.

آه ! این که تا کی توان و انرژِی جامعه ما صرف فروعات می شود و از اصول و کارهای مهم و بر زمین مانده مغفول می مانیم ، سوالی است که جوابش را تنها خدا می داند!