حافظ را دوست دارم و سعدی را بیشتر و این چند ساله در روز بزرگداشت هر یک از مفاخر ملی خصوصا این دو که عزیزترند، به اهمیت "روز بزرگداشت" فکر می کردم و ضمن خوشحالی از آشنا شدن بیشتر مردم با مفاخرمان، به احساس تلخی که نسبت به غربت یک نام محترم در بین اسامی اشخاص و اماکن و خیابان ها داشتم، نبودِ نام او در فهرست روز های بزرگداشت هم اضافه شده.
درحالی که به جا و به حق برای نوادگان او روز بزرگداشت وجود دارد؛ مثل امروز برای امامزاده ی واجب التعظیمی که بالاترین فخر و مباهات برای او فرزندی امام موسی الکاظم علیه السلام و برادری با امام رضا سلام الله علیه است.
امااصلا برای او هیچ بزرگداشتی برپا نمی شود در حالی که امامان ما همه به وجود و نسبت شان به آن بزرگ، فخر و مباهات داشتند. کسی که نزد خدا و پیامبر اعظم از اهمیت و مرتبت خاص و والایی برخوردار بود. و رسول خدا به جای روز عزا برای او سال حزن و عم اعلام کرد؛ عام الحزن!
کسی که در اهل اسلام فقط دخترش فاطمه اطهر و در اهالی سایر امم فقط آسیه و مریم با او هم مرتبه هستند!
مادر تمام مومنان خدیجه کبری سلام الله علیها؛ او که همچنان غریب است.
برگرفته از
سايت شخصي حجت الاسلام والمسلمين شهاب مرادي پربیننده ترین پست همین یک ساعت اخیر