چیزی كه بیشتر از همه توجه مرا جلب كرد وجود فرد زنده ای است كه در كنار مرده ژست گرفته است. این فرد باید ساكت و بدون هیچ احساس و تغییر در صورتش ژست می‌گرفت. كه با دقت در دو عكس پایینی می‌توانیم ذره ای احساس در چهره بچه‌ها‌یی كه با برادر مرده شان عكس انداخته اند ببنیم و متوجه می‌شویم كه از روی اجبار و اكراه قبول كرده اند در این عكس‌ها‌ حاضر شوند.

عزاداری مقوله عجیبی است و فرهنگ‌ها‌ی مختلف با روش‌ها‌ی كاملا متفاوتی با این قضیه برخورد می‌كنند. از روش‌ها‌ی سوگواری عصر ویكتوریایی یادگاری از فرد درگذشته بود كه البته از یادگاری عجیبی (كه در عكس زیر می‌بینید) استفاده می‌كردند:

درحقیقت این نوع عكاسی پس از مرگ در دوران ویكتوریایی -خصوصا در آمریكا- بیشتر از هر نوع عكس دیگری گرفته می‌شد. برای انداختن این عكسها فوق‌العاده زحمت كشیده و صحنه پردازی می‌كردند. از كتاب استنلی برن زیبای خفته: عكاسی یادبودی در آمریكا:

به نوشته خبر؛ این عكس‌ها‌ یك جنبه مشترك از فرهنگ آمریكایی بودند، بخشی از عزاداری و یادآوری اشخاص مرده. خانواده‌ها‌یی كه زنده مانده بودند به این عكس‌ها‌ افتخار می‌كردند و آنها را در خانه‌ها‌یشان آویزان می‌كردند،‌ كپی آنها را برای دوستان و اقوام خود می‌فرستادند، آنها را به گردنشان آویزان كرده و یا در آیینه‌ها‌ی جیبی‌شان با خودشان همه جا می‌بردند. آمریكایی‌ها‌ی قرن نوزدهم می‌دانستند چگونه به این عكس‌ها‌ واكنش نشان دهند. اما امروزه از نظر فرهنگی هیچ نوع واكنش بهنجار در مورد عكس‌ها‌ی پس از مرگ وجود ندارد.

پس به غیر از اینكه قبلا با اینجور عكس‌ها‌ برخورد نداشته اید به شما پیشنهاد می‌دهیم اگر تحمل دیدن عكس‌ها‌ی ناراحت كننده را ندارید به پایین صفحه نروید.

«كودكی در تابوت در اتاق مرگ»

این عكس در اتاق پذیرایی رسمی‌ یك خانواده گرفته شده است. این اتاق نشیمن،‌ یا «اتاق مرگ» بخش مهمی ‌از آیین پس از مرگ در قرن نوزدهم بود، جایی كه اعضای خانواده فرد متوفی در آنجا برای خداحافظی نهایی آماده مراسم تدفین می‌شدند. تاریخ این عكس به سالهای بین 1890 تا 1905 برمی‌گردد زمانی كه بیشتر مراسم مربوط به مرگ در همین اتاق انجام می‌شد.

باوجود این به زودی مرگ آغاز به ترك خانه می‌كند و تا آخر جنگ جهانی اول اغلب آمریكایی‌ها‌ برای دریافت مراقبت‌ها‌ی سلامتی به مطب پزشكان و بیمارستان‌ها‌ می‌رفتند و اغلب مراسم تدفین هم در خانه‌ها‌ی تدفین انجام می‌شد. چون واژه «اتاق نشیمن» كه برای تدفین استفاده می‌شد در زبان عامه مردم متدوال شده بود برای «اتاق نشیمن» واقعی استفاده شد. و در سال 1910 خانم‌ها‌ی متشخص واژه «اتاق مرگ» را مربوط به زمان قدیم می‌دانستند. آیا شما به سایه سیاهی كه در عكس بالا وجود دارد توجه كردید؟ این سایه كسی نیست جز دستیار عكاس كه در تابوت را باز نگه داشته تا عكاس بتواند به راحتی عكسش را بگیرد!

یكی دیگر از نقاط مشترك در عكس‌ها‌ی پس از مرگ عصر ویكتوریایی طراحی صحنه برای عكسبرداری بوده است كه اغلب اوقات جنبه رمانتیك و غمزدگی آن را نشان می‌داد. نمونه آن را در پایین می‌بینید: «یتیمان سر قبر مادرشان»

در عكس بالایی عكاس از یكی دیگر از روش‌ها‌ی عكاسی مورد علاقه آن زمان یعنی «عكاسی از روح» استفاده كرده است. احتمالا او از روش نوردهی مضاعف استفاده كرده تا بتواند پرتره مادر بچه‌ها‌ را به شكل روح پشت سرشان ترسیم كند، ظاهرا این سبك نمایشی ترین روش برای همدردی كردن با غم و غصه یك شخص بوده است.

یكی دیگر از روش‌ها‌ی عكاسی برای این منظور این بود كه فرد متوفی را طوری قرار می‌دادند كه انگار زنده است. مثل عكس اولی كه با چشم‌ها‌ی باز از كودك عكس انداخته اند یا این مرد كه روزنامه ای در دست دارد. شاید خواسته اند بگویند كه او در حین خواندن روزنامه خوابش برده است، البته ما كه می‌دانیم او به خوابی ابدی فرو رفته است. از این روش در عكس‌ها‌ی زیادی استفاده می‌شد و طوری صحنه سازی می‌كردند كه گویی فرد زنده است و بچه‌ها‌ را اغلب روی تخت گذاشته و گاهی اسباب بازی مورد علاقه اش را نیز كنارش می‌گذاشتند. اما بزرگ‌ترها را معمولا روی صندلی گذاشته و عكس می‌گرفتند. گل نیز جزو یكی از ملزوماتی بود كه در بسیاری از عكس‌ها‌ استفاده می‌شد.

عكاسان به غیر از اینكه بعضی اوقات چشم جسد را باز نگه می‌داشتند، گاهی اوقات هم بعد از انداختن عكس با نقاشی كردن چشم‌ها‌ روی عكس آن را به حالت باز نشان می‌دادند یا برای نشان دادن حالت سرزندگی روی گونه‌ها‌ و لب مرده را روی عكس كمی‌ قرمز رنگ می‌كردند. آنها هدفشان این بود ارزش زندگی را بیشتر نشان داده و قدر بدانند. نمونه های دیگری از عكاسی پس از مرگ را در زیر ببینید: