مردی بزرگ اما خاموش

هشت ماه قبل که مرحوم حاج کاظم را آورده بودیم تا درکنار مادرش آرام گیرد . آقا علی جلو آمد و خیلی آرام گفت (این قبر را گودتر بکنید) از او علتش را پرسیدند و او گفت ( بزودی من هم به خانواده ام خواهم پیوست ) .

در همین اوضاع واحوال بودم که یکی از فرزندانش کنارم نشست و گفت : (برای پدرم دعا کنید، حال وروز خوبی ندارد) و من همچنان به ستاره های درخشان خانواده بزرگ آیت الله علم الهدی فکر می کردم.

فردای آن روز اعلام شد سید علی علم الهدی از جمع ما رفت و به دیار ابدی پیوست. به قلم روی آوردم که بنویسم . با این که به همه روحیاتش آشنا بودم. اما نمی توانستم روی کاغذ بیاورم. چقدر سخت است که بدانی چه باید بنویسی ، اما ندانی چگونه آن را بنویسی ؛  انگار در برابر شکوه وجلال شخصیتی وارسته قرار گیری و زبانت قفل شود. ازمیان جمعی که برا ی تسلیت به خانه اش آمده بودند، چند نفری را یافتم که سال ها با آقا علی هم دم و هم راز بودند. چگونه به مردم بگوییم حاج علی ساده زیست و تا آخرین نفس در انجام تعهدات شانه خالی نکرد. بی نام ونشان خط ولایت را از سال 42 تا آخرین لحظه دنبال کرد. یکی از آن بزرگواران که سردر گمی قلمم را دریافت .

همراه با اشک آرام زمزمه کرد. زمزمه اش آهنگ شد . چه سخت است وقتی مونست از تو جدا شود وبخواهی در فراقش از مظلومیت او بگویی ؛ این بزرگوار این چنین گفت :

« سالها یارم بود. همراه بود. مردی بزرگ ؛ ولی خاموش . امروز که متوجه شدم آقاعلی رفت ؛ گویی کمرم شکست . او پشت و پناه من بود. در سختی ها امید من بود . 22 سال است که در دفتر مقام معظم هبری به عشق همه امورلشكري را دنبال می کنیم. آقای علی خیلی زود به اوضاع مسلط شد. ندیدم کسی را که تدابیر حضرت آقا در امور نیروهای مسلح را چون علم الهدی درک کرده باشد.

قبل آز آنکه در کار ذوب شود. اندیشه و مرام مقام معظم رهبری را باتمام وجود چراغ راه خود قرارداد به گونه ای که جز اسلام ولایت هیچ مسئله ای در نظرش جذابیت پیدا نکرد . عشق ورزیدنش به ولایت را درهمه وجودش لمس می کردم . دقت نظر در امور امانت داری او در قضاوت درست ؛ بی طرفی در رسیدگی پرونده های حساس ورعایت جانب عدالت ؛ آنچنان در رفتارش ساری و جاری بود که وجود  او در دفتر رهبری به عنوان فردی امین از طرف مقام معظم رهبری قلمداد می شد. تدابیرش در شروع هر کاری یک پارچه امید بود ودر ادامه کار استقامتش مانع شکست و سهل انگاری می شد وبدین سان همیشه در انتظار سرانجامی خوب و خداپسند بودیم . حاج علی زمانی احساس خرسندی می کرد که باری از دوش دفتر رهبری بر می داشت. همت وتلاش او با کوله باری از تجربه و مطالعه ودقت نظر همراه بود. این مرد فکور همه جوانب امور را ازنزدیک بررسی می کرد؛ به گونه ای که گزارشات ایشان برا ی حضرت آقا یک حجت به حسا ب می آمد . او الگوی نظم و دقت بود.

چهار سال بود که از بیماری رنج می برد. اما یک بار وسوسه نشد امکاناتی را برای خود درخواس کند. در این اواخر بعضی از جلسات مهم تصمیم گیری لشکری را درکنارش در بستر بیماری برگذار می کردیم که از تدابیرش محروم نشویم . انضباط در رفتارش نهادینه شده بود. اوج رضایت او زمانی بود که یکی از خواسته های حضرت آقا را به نحو احسن انجام می داد . گره گشای اغلب مقامات لشگری بود وحتی سنگ صور شان می شد. با این همه محبوبیتی که داشت ؛ حتی یک بار در خواستی از او نشنید ند که جنبه شخصی داشته باشد. با جایگاهی که حاج علی داشت ؛ شیطان خیلی به سراغش رفته بود که او را نیز از خط ولایت به خط عافیت طلبی بیاندازد . ندیدیم کسی را که حتی یک مورد در رفتار سید علی لغزش دیده باشد. آیا کسب افتخار « عاقبیت بخیری » در این زمانه پاداش کمی است ؟ به راستی استقامت او ریشه را درکجا دارد؟ آنگاه که به روح بلند مادرش بی بی
علم الهدی می رسیم ؛ پی به سرچشمه ای می بریم که کانون معرفت الهی است.)

واین گونه بود که پرونده درخشان یکی از گمنامان انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی بسته شد. حاج سید علی علم الهدی ثابت کرد که در زمانه بعد از جنگ نیز  می توان زیستنی چون شهدا انتخاب کرد . شهید حسین علم الهدی پس از سی سال آغوش خود را بازکرد تا که برادرش ؛ آن معلم  دوره انقلاب خود را دعوت به سفره اولیاء الله نماید. راستی که دشت هویزه به برکت شهدای حماسه هویزه ؛ رنگ وبوی کربلا گرفته است . آیا این چنین نیست ؟

نصرت الله محمود زاده