از «محمدعلی کلی» آمریکایی تا «هولوکاست شخصیت سوزی» در ایران

عصرایران - "محمد علی کلی" ورزشکار معروف آمریکایی در نامه ای به مقامات ایرانی خواستار آزادی دو شهروند آمریکایی زندانی در ایران شده است. اینکه این نامه با چه جواب و پاسخی از سوی مقامات ایرانی رو به رو می شود موضوع این نوشتار نیست بلکه نکته ای که مورد توجه استفاده دولت آمریکا از تمام ظرفیت های خود برای آزادی دو تبعه بازداشتی در ایران است.

دولت آمریکا از تمامی پتانسیل های غیرسیاسی در همه زمینه ها برای رسیدن به هدف خود استفاده می کند چه آن که بخشی از دیپلماسی عمومی، استفاده از ظرفیت های غیرسیاسی و غیردیپلماتیک در راستای اهداف دیپلماتیک است.

یکی از مهم ترین این ظرفیت ها، بهره گیری از شخصیت های دارای اعتبار جهانی و بین المللی است مانند ورزشکاران، ستاره های سینما و موسیقی، نویسندگان، ورزشکاران و ... حال هر کشوری که شخصیت های محبوب و مورد احترام بین المللی بیشتری داشته باشند قطعا می تواند از این امکان و ابزار برای رسیدن به اهداف دیپلماتیک خود استفاده بهتری کند.

البته این موضوع تازگی ندارد و پیش از این هم شاهد چنین اتفاقی بوده ایم که دولت آمریکا در حوزه هایی که امکان ورود مستقیم و رسمی را ندارد از دیگر ابزار برای هدف های دیپلماتیک استفاده می کند.

به عنوان مثال می توان به سفر بیل کلینتون رئیس جمهور اسبق آمریکا به کره شمالی برای آزادی خبرنگار آمریکایی بازداشت شده در این کشور اشاره کرد.

همچنین جیمی کارتر دیگر رئیس پیشین آمریکا نیز امروز با تشکیل سازمان غیر دولتی و فعالیت هایی در زمینه های متعدد از جمله نظارت بر انتخابات، به کشورها و مناطقی سفر می کند و با افرادی به گفت وگو و تبادل نظر می نشیند که آمریکا از دریچه مجاری رسمی قادر به تماس یا فعالیت گسترده نیست و یا به سود سیاسی این کشور نیست. نوار غزه و سودان دو نمونه دراین باره هستند.

... و اما ایران:

1- ما در ایران برای آزادی اتباع خود در دیگر کشورها و از جمله آمریکا چقدر از ظرفیت دیپلماسی عمومی و به کارگیری شخصیت های ایرانی مورد احترام بین المللی استفاده می کنیم؟ آیا صرفا می توان به برگزاری مراسم ساده و رسمی و البته کم مخاطب سالیانه بسنده کرد و این موضوع را کم کم به فراموشی سپرد؟

2- ما در ایران چه اندازه به ارزش و قیمت شخصیت های مورد احترام بین المللی در زمینه های گوناگون از سیاست گرفته تا ورزش و فرهنگ و هنر و زمینه های دیگر پی برده ایم. تا چه اندازه سعی می کنیم با حفظ شأن و احترام این شخصیت ها در داخل، زمینه بهره گیری از آنها در عرصه بین المللی را فراهم می کنیم. 

ما در ایران شماری از روزنامه نگاران، هنرمندان، سیاستمداران, ورزشکاران, نویسندگان و ... را در اختیار داریم که آنان در کشورهای دیگر جهان نیز محبوب و مورد احترام و اعتماد هستند و قطعا می توانند از اهداف دیپلماتیک و انسان دوستانه ایران در سایر کشورها حمایت و پشتیبانی کنند.

3- متاسفانه آنچه در این سال ها در ایران با آن روبه رو بودیم این بود که نه تنها در روند مطرح شدن بین المللی شخصیت های ایرانی تلاش قابل ذکری نداشته ایم بلکه شخصیت های مورد احترام موجود را نیز با شدت تمام با هتک حرمت و بی احترامی نواخته ایم و از تحقیر و انگ زنی و اتهام زنی به آنها نیز کوتاهی نکرده ایم غافل از اینکه آنها نیز بخشی از سرمایه های بین المللی ایران هستند.

سرمایه های بین المللی ایران فقط  پول های ایران در بانک های خارجی یا ساختمان های سفارت های ایران در شهرهای مختلف جهان و دارائی های منقول و غیرمنقول دولت ایران در خارج از کشور نیست بلکه مهمتر از همه اینها شخصیت های ایرانی هستند که در جهان ، محبوب و مورد احترام واعتماد هستند. پس همانگونه که اگر ساختمان قدیمی سفارت ایران در یکی از پایتخت های جهان آسیب ببیند به سرمایه های خارجی ایران صدمه وارد شده خدشه به احترام و حرمت بین المللی این افراد نیز همین جایگاه را دارد.

فراموش نکنیم که هر کدام از چهره هایی که در گذر زمان در کشور بزرگی مانند ایران پدید می آیند ، اعم از شخصیت های علمی ، سیاسی ، هنری و ... بخشی از توان ملی ما را تشکیل می دهند که برای  ایجاد هر یک از این شخصیت ها هزینه های بسیاری صرف شده است. هر کدام از آنها  در مقطع و موضوعی می توانند راهگشا باشند و به کار منافع ملی مان آیند.

با این حال ، وقتی خود با دست خودمان این سرمایه ها را به انواع هتک حرمت و انگ و اتهام و ... می نوازیم چگونه خواهیم توانست از این سرمایه های ملی بهره گیریم. به عنوان مثال ، اگر در یک موضوع خاص خارجی ، فلان مقام ارشد سیاسی سابق ایران ورود پیدا کند و بخواهد کاری از پیش ببرد ، آیا طرف های خارجی به او نخواهد گفت شما که در داخل کشور خودت هم مورد بی احترام هستی ، چه انتظاری از ما داری؟
این ، جفایی بزرگ به ایران است که همه توانمندی های خود را درگروه معدودی از صاحبان این لحظه قدرت سیاسی بپنداریم.

واقعاً جای تاسف دارد آمریکا با آن همه دبدبه و کبکبه اش ، حتی از یک بوکسور پیر و خانه نشین هم بهره می گیرد ولی در ایران ، سرمایه های انسانی در روندی که اکنون کاملاً هم جا افتاده است ، له و لگدمال می شوند گو این که از پس امروز ، فردایی نیست!

ایران امروز ما ، با هولوکاستی شگفت انگیز مواجه است که در آن کوره های شخصیت سوزی با هیزم توهین و اتهام و هتک حرمت ، نقش اول را بازی می کنند.