انتقاد توکلی از خریدن رای نماینده ها و مهمانی و هدیه های نامتعارف

جهان - احمد توکلی به پرونده نظارت بر نمایندگان در مجلس اشاره کرده است که بخش هائی از این گفت وگو با هفته نامه پنجره را می خوانید:

از پیشینه تهیه طرح نظارت بر امور نمایندگان بگویید؟ چه ضرورتی احساس شد که نمایندگان به فکر تهیه این طرح افتادند؟
در سال ۱۳۸۲، وقتی اصول‎گرایان پیروز انتخابات مجلس هفتم شدند به پیشنهاد بنده و تصویب شورای هماهنگی، قرار شد برای ایجاد هم‎سویی بیشتر بین نمایندگان منتخب و تعیین اولویت‎‎های مجلس هفتم، قبل از آغاز رسمی این مجلس که هفتم خرداد ماه بود، چهار اجلاس با حضور نمایندگان اصول‎گرا در تهران برگزار شود.

در این چهار نشست تلاش شد موضوعات مهم کشور مورد توجه قرار گیرد. تعدادی کمیته تشکیل شد و مسئولیت یکی از این کمیته‎ها طراحی روش‎‎های مبارزه با فساد بود که مسئولیت آن به بنده سپرده شد.

*پس از تشکیل مجلس هفتم که مسئولیت مرکز پژوهش‎‎های مجلس به‎عهده بنده گذاشته شد، برای پیگیری نتایج کار، کمیته‎‎های مختلف در آن چهار نشست و نیز ۱۵ نفر از نمایندگان باسابقه مجلس و یا وارد به امور کشور را به مرکز پژوهش‎ها دعوت کردم. آقایان دکتر افروغ، مهندس باهنر، دکتر خوش‎چهره، دکتر دانش جعفری، دکتر سبحانی، مهندس عبداللهی، فدایی، دکتر کاتوزیان، دکتر مصباحی مقدم، دکتر نادران و دکتر نجابت، از جمله این نمایندگان بودند. با مشورت آن‎ها طرح‎هایی راه‎بردی تهیه شد که یکی از آن‎ها طرح صیانت و حفظ شأن مجلس و نمایندگان بود و نظارت بر نمایندگان را ممکن می‎ساخت.

*متأسفانه از این طرح به‎دلیل این‎که محدودیت‎‎هایی برای نمایندگان به‎وجود می‎آورد، استقبال نشد. از جمله این محدودیت‎ها ممانعت از سفر‎های خارجی، به دعوت شرکت‎های دولتی و خصوصی، ممنوعیت فعالیت اقتصادی در حین نمایندگی و پذیرفتن هدایا و همچنین توصیه به ادارات و بانک‎ها بود.

*خیلی زود متوجه شدیم که زمینه برای رأی به آن فراهم نیست، بنابراین طرح به کمیسیون آیین‎نامه مجلس رفت که مصوبات این کمیسیون باید دو سوم آرا را به‎دست بیاورد. هربار که به‎دنبال طرح این موضوع در صحن مجلس بودیم، با تعلل یک عده که مخالف آن بودند، مواجه شدیم بنابراین کار پیش نرفت و ما هم دیگر امید چندانی نداشتیم.

*سعی کردیم از فشار‎های داخلی استفاده کرده و جلوی تخلفات را بگیریم. یکی از آن‎ها اقدام رییس کمیسیون اقتصادی در مجلس هفتم بود که توصیه‎نامه‎ای برای کسی نوشته بود و آقای حداد عادل که ریاست مجلس را بر عهده داشت، این موضوع را علنی کرد تا این نوع اقدامات کمتر صورت گیرد.

*زمانی‎که با آقای حداد عادل خدمت رهبری رسیدیم، تعبیر آقای حداد این بود که مجلس که ناظر بر همه است باید خودش منزه باشد. آقای حداد این عبارت را به‎کار برد که «با دستمال کثیف نمی‎توان یک شیشه را تمیز کرد»، رهبر انقلاب هم چندبار از این مثال آقای حداد استفاده کردند.

*چنین اظهاراتی را تهمت به رییس مجلس می‎دانم. اتفاقا آقای لاریجانی مصر بود که این طرح پیگیری شود، به همین دلیل بررسی این طرح در کمیسیون مشترک تدبیر شد تا دیگر نیاز به رأی دو سوم نداشته باشد. زیرا بررسی طرح در کمیسیون آیین‎نامه، همان‎طور که پیش‎تر گفتم نیازمند رأی دو سوم نمایندگان بود. اختلاف‎نظر در مجلس وجود دارد و همیشه هم تقوا رعایت نمی‎شود.

* امکان سوء‎استفاده از موقعیت نمایندگی وجود دارد و دولت هم از این ضعف برای پیشبرد اغراض خود و خرید رأی استفاده می‎کند، بخش خصوصی هم می‎تواند چنین کند. این نهاد‎ها برخی مواقع موفق هم می‎شوند.

وقتی وضعیت چنین باشد که حاضر شویم خود را به مطامعی بفروشیم یا ضعف بینش داشته باشیم و برخی اقدامات را انجام دهیم که به مصلحت کشور نیست، همواره در معرض چنین خطری هستیم، حتی اگر قانون هم وجود داشته باشد، این عیب کاملا برطرف نمی‎شود؛ اما اگر قانون باشد، افراد خواهان سلامت، ضابطه پیدا خواهند کرد، اما اگر ضابطه نباشد، مرز‎ها هم مشخص نیست.

همکارانی که تجربه کمی دارند متوجه برخی اشکالات کار خود نخواهند شد و به نظام، منافع ملی و حیثیت مجلس آسیب می‎رسانند. از این اعمال نفوذ‎ها می‎توان مثال هم زد، مانند وقتی که آقای رحیمی معاون اول رییس‎جمهوری سعی کرد بعضی نمایندگان را برای پس گرفتن امضای استیضاح مرحوم کردان بخرد، یا رأی در موضوع وقف دانشگاه آزاد، می‎توان گفت برخی‎ها داشتند بدهی خود را جبران می‎کردند.

همین‎طور در اجباری کردن ثبت معاملات خودرو در دفاتر اسناد رسمی نیز رد پای نفوذ بر برخی نمایندگان وجود داشت. همین‎طور مهمانی‎‎های غیرمتعارف و پذیرش هدیه‎های نامتعارف که متأسفانه رایج است. این‎ها با وجود قانون شفاف، آسان‎تر علاج‎پذیر است.