علی مطهری: برخی می‌گویند تازه به حرف‌های شما ‌رسیده ایم

متن زیر مصاحبه یكی از روزنامه ها با دكتر علی مطهری در ایام سالگرد شهادت آیت الله مطهری و درباره مسائل روز است كه آن روزنامه از چاپ آن خودداری كرد و از سوی آقای مطهری برای انتشار به سایت تابناك سپرده شد.

بسیاری بر این باورند كه فاصله بسیاری بین شخصیت علی مطهری ـ كه تفكرات سكولاریسم حاكم بر دولت اصلاحات را نقد می‌كرد ـ با آنچه امروز می‌بینیم، هست؛ دلیل این تغییر نگرش به موضوعات گوناگون و از جمله شخصیت‌های اصلاح‌طلب را چه می‌دانید؟

به نظر من این طور نیست و فاصله‌ای بین آنچه در دولت اصلاحات بود، با آنچه امروز هست نمی‌بینم. بنده زمانی كه فكر غلط یا انحرافی در انقلاب می‌بینم موضع می‌گیرم، فرقی نمی‌كند در دوره اصلاحات باشد یا در این دوره و این بستگی به دسته‌بندی سیاسی ندارد. هر كس در هر گروه سیاسی بخواهد تفكر باطلی را در مسیر انقلاب ایجاد كند، موضع‌گیری می‌كنم.

هر جا احساس كردیم فكر انحرافی در حال شكل‌گیری است، ما باید وارد شویم و برخورد كنیم. این هم معیارها و اصول ثابت دارد كه ما بر پایه آن عمل می‌كنیم و دشمن هم شاد بشود مهم نیست، چرا كه شادی دشمن با توجه به اینكه انتقادها آثار مثبت زیادی خواهد داشت، بی‌اهمیت است. شادی دشمن در صورتی بد است كه تنها اثر كار ما شادی دشمن باشد.

چرا پس از آنكه همه جریان اصلاح‌طلب پس از انتخابات تا به امروز به مقابله با نظام روی آورده‌اند، به نقد آنها نپرداخته‌اید و به جای آن به نقدهای درون گفتمانی بسنده كرده‌اید؟

اولاً نقد كرده‌ام، ثانیا نقد باید زمانی انجام بگیرد كه جریانی در قدرت باشد و نه در حاشیه. آن جریانی كه در حاشیه است، تأثیر زیادی در تحولات اجتماعی و محلی از اعراب ندارد كه خیلی ما آن را به چالش بكشیم. مهم آن جریانی است كه در قدرت است و افعال و گفتارش تحولات زیادی را به دنبال دارد، قدرت اقدام دارد و می‌تواند انقلاب را به مسیر درست هدایت كند یا به انحراف بكشاند. این جریان باید نقد شود تا به بیراهه نرود.

پس شما نظرتان این است كه اگر جریانی برابر نظام، مردم و رهبری قرار گرفت و انواع هجمه‌ها را علیه انقلاب صورت داد، نباید مورد نقد قرار بگیرد؟

ببینید، این كه این جریان مقابل نظام قرار گرفت (با طراحی و با برنامه آمد جلوی نظام قرار گرفت) ‌این را قبول ندارم. بنده معتقدم جریانی بود كه دچار اشتباهاتی شد و به دلیل نوع رفتار ما این اشتباهات تشدید شد و ما هم او را هل دادیم به طرف دشمن و مقابل نظام قرار دادیم. یك موقع هست می‌گویید مسعود رجوی مقابل نظام قرار گرفت؛ البته او با طراحی و برنامه‌ریزی قبلی این كار را انجام داد و از آغاز هم رهبری امام و روحانیت را قبول نداشت. این گروه در دهه اول انقلاب با طراحی و در نهایت، مسلحانه‌ مقابل نظام قرار گرفتند. اما یك وقت هست جریانی اشتباهی مرتكب شده است كه نباید این اشتباه را صورت می‌داد، روی تقلب در انتخابات پافشاری ‌كرد، در حالی كه مرجع قانونی اعلام كرد تقلب نبوده و رهبر انقلاب هم آن را تأیید كردند.

آنها باید می‌گفتند، هرچند ما قانع نشدیم اما به حكم قانون گردن می‌نهیم و آن را می‌پذیریم. نباید مردم را دعوت به حضور در خیابان‌ها می‌كردند و اشتباه كردند، ولی نوع برخورد ما با معترضان هم اشتباه بود.
نحوه برخورد ما با كسانی كه دشمنی با نظام و ولایت فقیه نداشتند و فقط اعتراضی نسبت به انتخابات داشتند، باعث شد كه ما كم‌كم اینها را هل بدهیم به سمت مقابله با نظام. اینها معترض به نتیجه انتخابات بودند، نه كسانی با برنامه‌ریزی برای سرنگونی نظام.

شما چند هفته پیش پس از آنكه سخن از غیرقانونی بودن مجمع روحانیون مبارز به میان آمد، در مقام دفاع از این تشكل سیاسی برآمدید و گفتید، تنها اشتباهی را مرتكب شده است، در حالی كه سخنان آنها در نشست های خصوصی، حاكی از چیز دیگری است. آیا این، نگاه ساده‌لوحانه به موضوعات نیست؟

نه، اتفاقاً نگاه شما نگاه افراطی است. اگر برخی از اعضای این تشكل سیاسی در جلسات خصوصی به شخصی و حتی به نظام توهین كرده‌اند، مذاكرات جلسه خصوصی ملاك قضاوت نیست. در جلسات خصوصی خیلی حرفها گفته می‌شود. اشتباه مجمع روحانیون این بود كه پس از خطبه‌های رهبر انقلاب در نماز جمعه 29 خرداد، درخواست راهپیمایی 30 خرداد را به سرعت پس نگرفتند و تعلل كردند.

اما ما این را باید مد نظر قرار بدهیم كه در آن فضای احساسی و هیجانی هر كس یا هر گروهی ممكن بود اشتباهاتی را مرتكب شود. این را نباید تبدیل كنیم به خروج از نظام. ما اگر جلسات خصوصی آقایان احمدی‌نژاد و مشایی را هم شنود كنیم، خیلی حرف‌ها در آن زده می‌شود.

بنابراین، اگر جریانی مقابل ولی فقیه ایستاد و با مواضع و عملكرد خود 9 ماه كشور را در بدترین شرایط اجتماعی و سیاسی فرو برد، می‌تواند در جمهوری اسلامی ایران فعالیت سیاسی كند؟

به نظر من اگر بگویند ولایت فقیه را قبول نداریم، اما اقدام عملی علیه نظام نكنند، می‌توانند آزاد فعالیت بكنند. در آن بحران خود ما هم شریك بودیم.

برخی از همكاران شما در مجلس اعتقاد دارند كه آقای مطهری هر چالشی كه در دو سال گذشته در عرصه سیاسی پیش آمد، به پای دكتر احمدی‌نژاد و مناظره ایشان با میرحسین ‌گذاشت و حتی اگر دو خط موازی به هم نرسند، از پیامدهای مناظره احمدی‌نژاد می داند، آیا واقعاً این چنین است؟

البته این، حرف همكاران من نیست، برخی سایت ها نوشتند. بنده مسأله مناظره را زمینه‌ساز فتنه دانستم و هنوز هم به این اعتقاد دارم. ایشان را در قضیه 14 خرداد مقصر می‌دانم و عامل مؤثر در داستان جلوگیری از سخنرانی سیدحسن خمینی می‌دانم. در مسأله ابتذال فرهنگی و رهاسازی فرهنگی مقصر می‌دانم، چرا كه ایشان اعتقادی به نظارت دولت بر مسائل فرهنگی ندارند.

من در جای خودش این را عنوان ‌كرده ام كه احمدی‌نژاد مقصر است كه آن مناظره را انجام داد و آنطور به برخی از شخصیت‌های نظام حمله كرد و گذشته نظام را زیر سؤال برد و پرده حرمت میان مردم و حكومت را درید. اگر آن راهی كه من گفتم (محاكمه همزمان موسوی، كروبی و احمدی‌نژاد) در پیش گرفته می‌شد، بسیار مفید به حال نظام و به ضرر آقایان موسوی و كروبی بود.

چرا نوع موضع‌گیری شما بارها مورد تأیید و خوشحالی رسانه‌های بیگانه قرار گرفته و موجب ناراحتی مردم حزب الله شده است؟

وقتی ما از آزادی بیان دفاع می‌كنیم یا علیه ظلمی كه به مردم می‌شود سخن می‌گوییم، مردم حزب‌الله هم باید خوشحال باشند و بسیاری از آنها همین طور هستند، فقط عده كمی از آنها تحت تأثیر رسانه هایی مانند روزنامه شما فكر جامد و بسته پیدا كرده اند.

حقوق مردم یا حقوق فتنه‌گران؟

حقوق انسانها.

گویا شما در بیان مواضع خود تعادل را رعایت نمی‌كنید، مثلاً زمانی كه به رئیس‌جمهور قانونی مردم توهین و فحاشی می‌كنند، سكوت می‌كنید، ولی زمانی كه برخی افراد مشكوك به فائزه هاشمی توهین می‌كنند، نامه‌ای را به رئیس قوه قضائیه برای پیگیری موضوع می‌فرستید. یا زمانی كه شعار علیه رهبری و اركان نظام در معابر عمومی سر می‌دهند، سكوت می‌كنید؛ اما به دلیل سخنرانی نكردن سیدحسن خمینی در سالگرد ارتحال حضرت امام واكنش تندی نشان می‌دهید؟!

انتشار وسیع مطالب توهین‌آمیز آن خانم نسبت به رئیس جمهور قبل از انتخابات، از سوی رسانه‌های دولتی كار اشتباهی بود و بیشتر اهداف سیاسی داشت، چرا كه آن حرفها تأثیر چندانی در روند انتخابات نداشت و آن خانم مرجع فكری یا سیاسی مردم نیست.

ما دنبال میزان اثرگذاری توهین‌های افراد در جامعه و سیر صعودی نظام نیستیم بلكه بر این نظریم كه توهین و هتاكی به رئیس‌جمهور منتخب مردم را جرم می‌دانیم و به دنبال علت  موضع‌گیری نكردن شما در این باره هستیم؟

عرض كردم، این گونه موارد مدعی زیاد دارد و به اندازه كافی محكوم می شود و ورود امثال من تأثیر زیادی ندارد. در این كه این نوع گفتار ناپسند است، شكی نیست، اما مهم این است كه گوینده آن كیست. خانم فائزه هاشمی رجل سیاسی به شمار نمی‌آید و گفتار و كردارش آنقدر مهم نیست كه ما و شما به آن واكنش نشان بدهیم و اینقدر به آن بپردازیم. مشكل شما آقای هاشمی است.

پس این چه توجیهی دارد كه شما در حمایت از شخص نامبرده به رئیس قوه قضائیه نامه می‌نویسید و در آن یادآور می‌شوید كه اگر ما در مقابل توهین به این شخص دق كنیم، سزاوار است؟

این، مضمون سخن علی ـ علیه‌السلام ـ است آنجا كه سپاه معاویه خلخالی را از پای یك زن یهودی بیرون آورده بودند. اینجا دفاع از شخص مطرح نیست، دفاع از ارزش هایی مانند عدالت و حفظ احترام مخالف مطرح است. به علاوه، نوع توهین مهم است. یك وقت هست هتاكی در حد قذف و دشنام ناموسی است، مثلا تهمت زنا زده می‌شود و این در جامعه پخش می‌شود، آن هم از طرف كسانی كه خود را حامی نظام می‌دانند. اگر كسی به رئیس‌جمهور توهین و هتاكی كرد، مدعی زیاد دارد احتیاجی به بنده نیست. اما اگر توهین ناموسی به یك معترض سیاسی از طرف افراد مدعی طرفداری از نظام شد، مسأله فرق می‌كند. اینجا چون كمتر افراد جرأت می‌كنند وارد شوند، وظیفه داریم كه وارد شویم.

اینكه یك خانمی در یك میتینگ سیاسی به رئیس‌جمهور توهین كرده و البته بی‌خود توهین كرده، تأثیری در روند سیاسی كشور ندارد و البته محكوم است، اما دومی باب كردن یك روش ناپسند از سوی افراد مرتبط با نظام است.

البته بنده به خاطر شخص دق نمی‌كنم، بلكه اگر یك مسلمان چنین حادثه‌ای را ببیند و دق كند و بمیرد، مورد ملامت نیست؛ یعنی به خاطر این ظلم دق می‌كند.

بسیاری از سیاسیون و از جمله همكاران شما در مجلس، شما را سنبل بی‌بصیرتی می‌دانند و می‌گویند آقای دكتر مطهری درباره مسائل سیاسی پختگی لازم را ندارند و حتی ساده‌لوحی را ویژگی خاص شما دراین باره برمی‌شمارند. نظرتان در این رابطه چیست؟

دلیل بطلان این حرف همین است كه برخی از این افراد در مجلس و بیرون مجلس این روزها پیش بنده می‌آیند و می‌گویند ما تازه داریم به حرف‌های شما می‌رسیم.

كدام یك از نظراتتان؟ همین كه احمدی‌نژاد مقصر بخشی از رخدادهای پس از انتخابات 22 خرداد است و باید محاكمه شود؟

این كه دولت از نظر فرهنگی لیبرال است؛ این كه پیش‌بینی‌های بنده درست از آب درآمده و در بسیاری از مسائل شخص احمدی‌نژاد مقصر بوده است. این كه مكتب ایران كه از طرف آقایان مشایی و احمدی‌نژاد ترویج می‌شود، یك فكر خطرناك است و این كه اطرافیان آقای احمدی‌نژاد برنامه درازمدت برای به انحراف كشاندن انقلاب دارند. با انحراف فكری و فرهنگی در هر جریانی باید مقابله كرد، به ویژه جریانی كه قدرت را در دست دارد. جنبش سبز نیز دچار انحراف در فكر و اهداف شد. پس از روز قدس سال 88 كه شعارهای انحرافی سر داده ‌شد، بنده موضع‌گیری كردم و این‌گونه شعارها را محكوم كردم. در آن موقع هم نوشتم كه آقایان موسوی و كروبی نتوانستند این حركت را هدایت كنند و راه خودشان را از غرب‌زده‌ها جدا نكردند. همان موقع نوشتم كه این جنبش یك جنبش بی سر است و می رود كه هدایت و مدیریت آن در اختیار بیگانگان و غربی‌ها قرار گیرد و آنها با اصل اسلام مخالفند.

یكی از ویژگی‌های رهبری یك حركت اجتماعی این است كه شما بتوانید درست آن را هدایت كنید تا به دست دیگران نیفتد. از اشكالات جریان سبز و رهبران آنها این بود كه ناخواسته و شاید به طمع استفاده از نیروی آنها خود را با دشمنان انقلاب و نظام پیوند زدند و كارشان مخالفت با حكومت اسلامی و مبانی دینی تلقی شد.

به‌رغم آنكه رهبر معظم انقلاب بارها در هفته‌های اخیر و با توجه به فضای پیش آمده از بركناری وزیر اطلاعات، خواهان حفظ آرامش جامعه و پرهیز از مسائلی شدند كه اختلاف و تشكیك را در سطح نمایانگر می‌كند، شما در همان روزها به دنبال جمع كردن امضای نمایندگان برای سؤال از رئیس‌جمهور بودید. این كار عملاً خواسته رسانه‌های بیگانه ـ به‌رغم حق طبیعی نمایندگان در سؤال از رئیس‌جمهور ـ و دامن زدن به مسائل جزیی كشور نیست؟

این كار، كار لازمی است و مجلس هم جای چنین كاری است كه از مسئولان و كارگزاران نظام سؤال كند. این، حق و حتی وظیفه نماینده است. این اشكال متوجه شماست كه پرسش را به شكل یك تابو درآورده‌اید و به صورت یك غول سامان داده‌اید و اگر سؤال‌ها مطرح می‌شد الان كشور ما به این حال دچار نمی‌شد. اگر رئیس‌جمهور احساس می‌كرد كه مرجعی به نام مجلس هست كه گاهی ایشان ملزم است در مورد رفتار خودش توضیح بدهد، كار كشور ما به اینجا نمی‌كشید. البته امضا جمع كردن ما ربطی به اتفاقات اخیر نداشت و از چند ماه پیش آغاز شده است.

آیا این پرسش در هر بستر زمانی، می‌تواند شكل بگیرد و ما نباید مصلحت را در نظر بگیریم؟

مصلحت در انجام آن است. سؤال می‌تواند در هر زمان و هر شرایطی مطرح شود، ما باید نگاهمان را عوض كنیم. رهبر انقلاب فرمودند، فعلاً موضوع وزارت اطلاعات را به رسانه‌ها نكشانید و ما هم نكشاندیم. سؤال از رئیس‌جمهور بحث تازه‌ای نیست و ما مدتی است كه این موضوع را پیگیری می‌كنیم و بنا به دلایلی تا الان مسكوت گذاشته ایم. ما به مرور برای این كار امضا جمع كرده‌ایم. نامه طرح سؤال از رئیس‌جمهور فعلاً 75 امضا دارد و انشاء‌الله در وقت مناسب مطرح می‌شود. اما در این شرایط، زمانی كه ما بدون رسانه‌ای كردن موضوع دنبال جمع‌آوری امضا هستیم، این به نظر من اشكالی ندارد.
در این میان خبرنگاری هم كه ناظر جلسه علنی است آن را رسانه‌ای می‌كند.

آقای مطهری؛ زمانی كه نماینده در صحن علنی مجلس به دنبال جمع‌آوری امضا برای سؤال از رئیس‌جمهور است، انتظار دارید خبرنگار خبر اینچنینی را پوشش ندهد؟ آیا بهتر نبود شما برای جمع‌آوری و طرح آن در مجلس، چند هفته‌ای صبر می‌كردید تا بلكه فضا التهاب خود را از دست بدهد؟

یك وقت هست بنده در این شرایط با رسانه‌‌ای مصاحبه و در آن مصاحبه ادعا می‌كنم كه رئیس‌جمهور را استیضاح و بركنار می‌كنیم، در این صورت، بنده مقصرم كه این موضوع را به اهالی رسانه كشانده‌ام و عملاً التهاب و اضطراب جامعه را دامن زده‌ام. اما زمانی هست بنده در حال جمع كردن امضا هستم و خبرنگاری كه در قسمت بالای مجلس در حال نظاره است، این موضوع را به شكل یك خبر منتشر می‌كند. این ربطی به بنده ندارد. به هر حال سؤال از رئیس‌جمهور كار بد و ناپسندی به شمار نمی رود، بلكه در جای خود كار پسندیده ای است و وظیفه نماینده است.

جمعی از سیاسیون معتقدند توجه محافل سیاسی و حتی انتخاب شما به عنوان نماینده مجلس نهم به واسطه انتساب شما به بیت شهید مطهری است. نظر شما در این رابطه چیست؟

همه توجه این محافل، ناشی از این موضوع نیست، بلكه تلاش و فعالیت و مواضع ما هم مؤثر است. انتساب به بزرگان ممكن است دو سه ماهی مؤثر باشد اما وقتی بفهمند كه فرد چیزی در چنته ندارد، توجه به او هم از بین می‌رود و این فرد نمی‌تواند ماندگار شود. اگر شما دیدید كه ظرف دو سه سال توجه به شخصی هست این ناشی از مواضع و عملكرد فرد است. من در دوره اصلاحات مقالاتی نوشتم و تفكرات لیبرالیستی و گاه سكولار برخی از آنها را نقد و از عملكرد آنها انتقادات زیادی كردم. شاید كسی به اندازه من در مبارزه با اصلاح‌طلبان مقاله ننوشت؛ بنابراین، مردم مرا می‌شناختند. البته نمی‌توان علاقه مردم به شهید مطهری را نادیده گرفت و این قطعاً مؤثر بوده است، ولی در درجه دوم.

به تازگی، برای چندمین بار متوالی برخی رسانه‌ها خبر از حضور سیدحسن خمینی به عنوان كاندیدای اصلاح‌طلبان برای انتخابات ریاست‌جمهوری داده‌اند، به نظر شما این می‌تواند مورد اقبال جامعه و مردم قرار بگیرد؟

بعید می‌دانم ایشان این پیشنهاد را بپذیرد و در انتخابات شركت كند. نظر شخصی من این است كه ایشان همان كار علمی‌اش را دنبال كند. ایشان كه نوه امام خمینی (ره) هستند بهتر است بیشتر روی كار علمی سرمایه‌گذاری كنند، حوزه‌های علمیه را تقویت و شاگرد تربیت كنند كه این بهتر و مفیدتر است. اساساً شهید مطهری نظریه‌ای دارد كه روحانیون در جمهوری اسلامی به كار اجرایی نپردازند مگر به اضطرار (اگر غیر روحانی صالح نباشد) و روحانی نباید دولتی شود تا نفوذ كلام خود را حفظ كند و رمز قدرت روحانیت شیعه در ایجاد حركت های اجتماعی و اصلاحات، استقلال آن از دولتها بوده است.

شما می خواهید در انتخابات مجلس كه اسفند ماه امسال برگزار می‌شود شركت كنید؟

هنوز معلوم نیست. نمی‌دانم، شاید شركت كنم.

در لیست اصولگرایان یا اصلاح‌طلبان شركت می‌كنید؟

نمی‌دانم. هر كسی غیر از یكی دو گروه ساختارشكن ما را در لیست خود قرار بدهد ما حرفی نداریم. اگر اصلاح‌طلبان هم بخواهند در لیست آنها حضور پیدا می‌كنم. كسانی كه از جریان اصلاح‌طلب تأیید صلاحیت می‌شوند، به یقین مورد تأیید حكومت و نظام هستند و با آنها در یك لیست كاندیدا شدن مشكلی ندارد. اصلاح‌طلبان ساختارشكن در مجلس ششم بودند. در انتخابات دور گذشته هم اعلام كردم غیر از حزب مشاركت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، هرگروه دیگری اگر بخواهد می‌تواند نام من را در فهرست خود قرار دهد.

زمانی كه شما درباره آقای كوچك‌زاده الفاظی را در صحن علنی به كار بردید، مورد انتقادات بسیاری قرار گرفتید، منتقدان اعتقاد داشتند، نماینده برگزیده مردم نباید افعال یا سخنانی به كار ببرد ـ آن هم از تریبون مجلس ـ كه شأن و جایگاه منتخبان ملت را خدشه‌دار كند. آیا این، اشاعه و ترویج افعال و الفاظ بد در جامعه نیست؟

البته اشاعه آن توسط رسانه‌های دولتی صورت گرفت. ما باید شرایط به وجود آمدن آن موضوع را در نظر بگیریم. بنده دارم در صندلی خود صحبت می‌كنم، در این بین جاسوزنی با همه محتویات آن به طرف من پرتاب می‌شود و بعد به طرف من حمله‌ور می‌شوند. بنده گفتم بنشین، بتمرگ، و كلمه دیگری كه معنای آن را نمی‌دانم (پفیوز) و معنای آن هم در لغتنامه‌ها دوجور آمده. این كلمات به آرامی گفته شد و در مجلس شنیده نشد و فقط كسانی كه از رادیو گوش می‌دادند، شنیدند. البته كار بنده درست نبود، ‌همان موقع هم مقاله‌ای نوشتم و عذرخواهی كردم و حضوری نیز روبوسی كردیم ولی شما چند رسانه‌ خاص موضوع را رها نمی‌كنید.


گذشته از كم كاری كه دولت در بحث مسائل فرهنگی و از جمله «عفاف و حجاب» انجام داده است، كمیسیون فرهنگی مجلس چه تدابیری برای جلوگیری از تشدید وضع بدحجابی در جامعه دارد؟

نیاز به تدابیر جدید نیست. حكم اسلام مشخص است، قانون عفاف و حجاب هم موجود است. مشكل در نوع نگاه دولت به این مسأله است. دولت اعتقادی به نظارت بر مسائل فرهنگی و به عبارت دیگر اعتقادی به وظیفه خود در امر به معروف و نهی از منكر ندارد، برای همین، می گوید فقط باید كار فرهنگی شود و كار فرهنكی هم به عهده حوزه های علمیه، روحانیت و صداوسیماست، و به این وسیله از وظیفه خود شانه خالی می كند، در حالی كه هر مقدار هم كه كار فرهنگی انجام شود در نهایت عده ای رعایت نمی كنند و دولت وظیفه دارد بر رعایت حداقل پوشش اسلامی در جامعه نظارت داشته باشد و اقدامات عملی انجام دهد.

متولیان فرهنگ كشور صرفاً می توانند موضوع را تبیین و مصلحت مردم را گوشزد كنند و نصیحت و موعظه نمایند، از آن به بعد به عهده دولت اسلامی است كه مظهر قدرت و اجراست. فقها نیز بر این مطلب اجماع دارند كه آن مرتبه از امر به معروف و نهی از منكر كه مستلزم اعمال قانون است به عهده دولت اسلامی است و كار مردم نیست.

بنابراین، بخشی از مسئولیت به عهده دولت هاست، ولی در دولت كنونی به علت حاكمیت تفكر آقای مشایی در مسائل فرهنگی و تبعیت رئیس جمهور از ایشان این مسئولیت جدی گرفته نمی شود و همان طور كه شاهد هستید در این دولت مسأله حجاب انحطاط چشمگیر یافته و گاهی پوشش درست اسلامی تبدیل به بلوز و شلوار شده است كه فلسفه پوشش اسلامی را كه عدم تحریك جنسی جامعه است تأمین نمی كند.

شاید به یاد داشته باشید كه سال گذشته آقای رئیس جمهور در مصاحبه تلویزیونی از مجریان قانون عفاف و حجاب انتقاد و به صراحت اعلام كردند كه دولت در این زمینه وظیفه ای ندارد، درست بر خلاف اجماع فقها، و به این وسیله پایه این قانون را سست كردند و از آنجا انحطاط در پوشش اسلامی سرعت گرفت.
بهترین راه اصلاح این است كه رئیس جمهور از این بینش خود دست بردارد و حرف گذشته خود را اصلاح نماید. البته منظور ما از نظارت بر مسأله حجاب، سخت گیریهای بیجا نیست. منظور این است كه با مظاهر ناهنجار بد حجابی مانند پدیده زنان خیابانی برخورد مناسب انجام شود و به طور كلی مردم احساس كنند كه موضوع پوشش اسلامی برای دولت مهم است.

كاری كه آقای احمدی نژاد به تأسی از آقای مشایی كرد، باعث شد اقتدار نظام در مسأله حجاب آسیب ببیند، به این معنی كه افراد سهل انگار در پوشش اسلامی احساس كردند كه حكومت در این مسأله به دو بخش تقسیم می شود ، بخشی طرفدار رعایت جدی آن است و بخشی طرفدار آزادی و اختیار، برای همین، میدان را باز دیدند و اكنون به این وضعیت رسیده ایم. البته این وضعیت را به فضل خدا اصلاح خواهیم كرد، چون بدنه دولت متدین است و افكار آقای مشایی را قبول ندارد.

سایر حوزه های فرهنگی نیز از این نوع تساهل و تسامح بی نصیب نبوده است. می بینیم فیلم های سینمایی تولید شده در این دوره تفاوت چندانی با فیلم های دوره اصلاحات ندارد و گاه بدتر است كه نمونه های آن فراوان است؛ یا اتفاقاتی كه در جشن نوروز و برخی تئاترها افتاد.

آقای احمدی نژاد به عنوان یك فرد حزب اللهی و متدین و اصولگرا روی كار آمد، اما كم كم شعارهای روشنفكری مانند مكتب ایران و تساهل و تسامح در امور فرهنگی را سر داد و این به صداقت ایشان لطمه می زند. تساهل و تسامح در برخورد با افكار مخالف و در حوزه اندیشه خوب است، همان طور كه مسلمانان صدر اسلام با فرهنگ ها و مكتب های بیگانه با تساهل و تسامح برخورد كردند و همین باعث جذب اقوام مختلف و پیشرفت سریع اسلام شد. اما تساهل و تسامح در اجرای احكام اسلام امری نكوهیده است و سیره پیامبر و ائمه اطهار نیز نشان می دهد كه آنها در اجرای احكام اسلام سهل انگاری نداشتند.

به هر حال، این خط مشی آقای احمدی نژاد متأثر از آقای مشائی است و الا تفكر ایشان این گونه نبود. ایشان باید خود را از كمند آقای مشائی رها كند و در شناخت اسلام به اسلام شناسان مراجعه كند. به عبارت دیگر، ایشان نمی تواند دو ولایت را در آن واحد با هم جمع كند، ولایت ولی فقیه جامع الشرایط و ولایت آقای مشایی. باید دومی را رها كند. در این صورت مشكلات فرهنگی كشور هم حل خواهد شد.

برخی اعتقاد دارند كه شما به رغم آن كه عضو كمیسیون فرهنگی مجلس هستید، در این حوزه فعالیت ندارید و بیشتر به موضوعات سیاسی به ویژه درباره دولت ورود پیدا می كنید، نظر خودتان چیست؟

فعالیت نمایندگان، تنها آن چیزی نیست كه در رسانه ها انعكاس پیدا می كند. برخی نمایندگان در كمیسیون ها و غیر آن فعالیت زیادی دارند، اما در رسانه ظهور زیادی ندارند. این كه بنده در حوزه فرهنگ چقدر تلاش كرده ام، بیشتر باید از عملكرد من در كمیسیون فرهنگی به دست آید كه تا چه اندازه در اظهار نظر درباره طرح ها و لوایح و نظارت بر امور فرهنگی فعال بوده ام، ولی به عنوان نمونه عرض می كنم كه سوال از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره عدم اجرای قانون منع استفاده از كلمات بیگانه كه به صحن علنی كشیده شد و منجر به یك كارت زرد برای وزیر شد، توسط اینجانب مطرح شد. همین طور در سوال درباره عدم اجرای قانون عفاف و حجاب از وزیر كشور من یكی از امضا كنندگان بودم و به تازگی نیز دوباره سوال كرده ام. یا تلاش برای آماده سازی طرح اداره صداوسیما و طرح اصلاح تعطیلات رسمی و كارهای دیگری كه فرصت ذكر آنها نیست.