كيهان: ماجراي "اميركبير" نه كار بسيج بود، نه كار تحكيم وحدت

روزنامه كيهان در "يادداشت روز " كه سرمقاله اين نشريه محسوب مي شود ، به بررسي وقايع اخير دانشگاه امير كبير پرداخته و نوشته است:

ماجراي دانشگاه اميركبير را حتماً شنيده ايد روز يكشنبه همين هفته يك نفر از اعضاي اين دانشگاه كه به همراه گروهي از افراد مرتبط با خود تلاش مي كرده يك اعتراض صنفي جمعي از كارگران را به «اقدام عليه نظام» تبديل نمايد توسط نيروي انتظامي دستگير شد وي روز بعد در اعترافات خود فاش كرد كه قرار است فردا- يعني روز سه شنبه گذشته- يك انفجار مهم در دانشگاه اميركبير اتفاق بيفتد.

فرداي آن روز، چهارنشريه- ريوار، سحر، سرخط و آتيه- بطور همزمان در غذاخوري دانشگاه فوق توزيع مي شود. قلم واحد، صفحه بندي مشترك، سياق واحد مطالب، سوژه ها و روش هاي اتخاذ شده و زمان انتشار اين چهار نشريه هيچ ترديدي باقي نمي گذارد كه اين چهار نشريه در واقع يك نشريه اند و توسط يك مركز منتشر شده اند.

اين چهار نشريه همزمان به حساسترين مقدسات اسلامي - پيامبر اعظم صلي الله عليه وآله و...- اهانت كرده اند و با درج «كاريكاتورهاي موهن» جريان نشريات اروپايي- بلژيك و...-را تكرار نموده اند.

 درست همزمان با انتشار اين مطالب، داريوش همايون- وزير جهانگردي رژيم پهلوي و مدير مسئول روزنامه صهيونيستي آيندگان- بر پشت صفحه يك تلويزيون فارسي زبان متعلق به ارتش آمريكا- VOA- ظاهر مي شود و با حمايت از آنچه در آن چهار نشريه آمده است به سيد شهيدان اسلام- حضرت ابي عبدالله الحسين عليه السلام- اهانت مي كند و -در حاليكه در حلقه حمايت مالي و سياسي آمريكا قرار دارد- مي گويد:«ترسي از آنچه مي گويم ندارم حاضرم خون و جان خود را در اين راه نثار كنم!»

مطالب شديداً اهانت آميز آن چهار نشريه- كه در واقع يك نشريه است- بطور طبيعي و قابل پيش بيني با واكنش نيروهاي فراوان مذهبي اين دانشگاه- و خارج از آن- مواجه مي گردد ولي اين دانشجويان و اساتيد با نگاه به موارد گذشته به سرعت اوضاع را به كنترل خود درمي آورند و مانع بروز حادثه مالي و جاني مي شوند ولي يك گروه از همان باند كه منتشركننده آن روزنامه ها بوده اند، با چوب و چماق به دفتر رئيس دانشگاه اميركبير حمله مي كنند و خساراتي را به آن وارد مي نمايند و اين شايعه را شكل مي دهند كه بسيج دانشجويي دانشگاه و نيروهاي مرتبط با آن، خود، براي خارج كردن دفتر تحكيم وحدت از دور، دست به انتشار چهار نشريه زده اند و البته بعضي هم نادانسته انگشت اتهام را به سمت دفتر تحكيم وحدت مي برند ولي طولي نمي كشد كه همگان درمي يابند ماجرا اين نيست و پرده از روي يك طراحي خشن به قصد راه اندازي يك حركت خونين برداشته مي شود.

ماجراي اين هفته دانشگاه اميركبير كه خيلي از مسايل را روشن كرد يكي از صدها ماجرايي است كه طي ماههاي اخير با آن مواجه بوده ايم و البته با پيگيري تك تك آنها متوجه مي شويم، دست هايي در كار است تا با راه اندازي «موج خشونت» مانع حركت جمهوري اسلامي به سمت اهداف خود شود و البته در اين ميدان نوعا هزينه را آن دسته از «نيروي داخلي» مي پردازند كه بر مبناي اعتقاد به حقي به ميدان مي آيند ولي به زودي درمي يابند ماجرا از اساس چيز ديگري بوده و با آنچه او - به درستي- حق مي دانسته تفاوت اساسي دارد. براي اينكه به درجه درستي اين مطلب دست پيدا كنيم بد نيست سري به آرشيو تاريخ بزنيم.

1- يكي از افراد وابسته به جريان چپ كه در سال هاي 55 تا 62 در ايران فعاليت زيادي داشته است، اخيرا كتابي با عنوان «خاطرات خانه دايي يوسف» منتشر كرده است. او در اين كتاب فاش كرده كه در آن سالها سران جريانات چپ ماركسيستي در يك نقطه كه به آن رمز «خانه دايي يوسف» (يعني خانه شوروي. ظاهرا يوسف همان جوزف استالين بوده كمااينكه نويسنده در روي جلد كتاب عكسي از استالين قرار داده) مي گفته اند، جمع شده و به طراحي در داخل كشور براي پيش بردن اهداف شوروي (سابق) مي پرداختند.

 اما اين همه را بنام دفاع از حقوق طبقه كارگر و زحمتكش انجام مي دادند و اعتصابات و درگيري هاي خياباني را ترويج مي كردند.

2- در اوايل انقلاب يك جريان چپ كه امروز به يك جريان راست آمريكايي تبديل گرديده به نحو انتحارگونه به مخالفت با اسلام روي آورده بود اين جريان كه سركردگي آن را فردي بنام «متين دفتري» بعهده داشت در ميتينگ سياسي خود شعار مي داد: اسلام نابود است، كمونيزم پيروز است. بعد كه قرار بر هزينه دادن بود تعدادي از دانشجويان كه تصور مي كردند اسلام ظرفيت مبارزه با امپرياليزم آمريكا را ندارد و اين چپ ها هستند كه مرد اين ميدان مي باشند، جان خود را به ميدان مي آوردند ولي سران اين گروه - و اين گروهها- به آساني از كشور خارج مي شدند و با وقاحت در همان كشورهاي امپرياليستي مأوا مي گزيدند.

 بعداً سندي منتشر شد كه نشان مي داد متين دفتري- مورد اشاره- شريك تجاري ارتشبد نصيري معدوم- رئيس ساواك- بوده و اگرچه شعار چپ مي داده ولي از حمايت بي دريغ ساواك هم برخوردار بوده است.

3- در سال 77 يكي از افراطيون كم اهميت در مصاحبه اي گفته بود: «امام خميني مربوط به گذشته است و بايد به موزه تاريخ برود»! عده اي تصور مي كردند او فقط كمي تندروي كرده است چيزي نگذشت كه او در «مانيفست جمهوري» خود به انكار اسلام و نقش آن در اداره جامعه روي آورد باز هم عده اي گفتند او عقيده خود را بيان كرده و نبايد مانع آن شد چرا كه در اين صورت زير زميني مي شود.

 زمان زيادي طول نكشيد تا او بطور علني و مكرر از سوي رسانه هاي نشان دار صهيونيستي- آمريكايي مورد حمايت قرار گرفت باز هم عده اي گفتند اين دليل همگرايي آنان نيست.

 بعد او به خارج رفت و در فرانسه در منزل متين دفتري- همان كه آواز چپ در داد و سرباز آمريكا شد!- حاضر شد و در مصاحبه با بهمن نيرومند عضو گروه متين دفتري به انكار حق مردم ايران در انرژي هسته اي و استقلال سياسي پرداخت و البته همين موضع را به تكرار در محافل آمريكايي (از جمله در مصاحبه فروردين با تلويزيون VOA) تكرار كرد.

4- در سالهاي 79-78 علي افشاري عضو گروه تحكيم وحدت مي شود و با شعارهاي تند به چهره محبوب رسانه هاي غربي تبديل مي شود. عده اي اظهارات او را در راستاي اختلافات جناح ها ارزيابي مي كردند. بعد از چند سال وي به همراه عده ديگري از هم طيفان خود- شامل اميد معماريان (نويسنده حيات نو)، روزبه امير ابراهيمي (نويسنده اعتماد)، فرشاد امير ابراهيمي، مجيد محمدي، هوشنگ اسدي، حسين باستاني- كه در دوم خرداد رئيس انجمن صنفي روزنامه نگاران شد- به خارج از كشور رفتند و رسماً در سايت ها، راديوها و تلويزيون هاي پنتاگون و ارتش آمريكا به وطن فروشي مشغول شدند.

5- عطاءاله مهاجراني وقتي وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي مي شود به تغييرات بنيادين در وزارتخانه و حذف نيروي هاي وفادار به انقلاب مي پردازد و جريان روزنامه هاي وابسته به اردوگاه آمريكايي- صهيونيستي را شكل مي دهد. عده اي تصور مي كنند اين - صرفاً- يك ديدگاه است و بايد به آن مجال ميدان داري داد.

بعد كه حجت الاسلام خاتمي مي گويد: صداي دشمن از اردوگاه اصلاح طلبان به گوش مي رسد- او كه به ناچار كنار مي رود مي گويد مرا همان ستون روزنامه اطلاعات و فصلنامه راهبرد كفايت مي كند ولي به جاي آن ها سر از روزنامه سعودي- انگليسي «شرق الاوسط» و تلويزيون هاي ارتش آمريكا درمي آورد و در همان حال كه يك پا در شرق الاوسط و VOA دارد در چندين روزنامه مدعي اصلاحات قلم مي زند و البته اين تنها او نيست، مسعود بهنود و ده ها نفر ديگر نيز هستند كه پايي در خارج و دستي در داخل دارند. اين ها در داخل چه مي كنند؟

به اين دو خبر توجه نماييد: زيدآبادي با حضور در دفتر انجمن اسلامي يكي از دانشكده هاي دانشگاه تهران در جمع 6-5 نفره آنان گفت: «بايد دانشگاه را به صحنه مخالفت با غني سازي اورانيوم در ايران تبديل كنيد».

يكي ديگر از افرادي كه نوعا در فتنه ها نقش «فرماندهي پنهان» را دارد در جلسه اي كوچك گفت: «ما تندترين مواضع را عليه خط قرمزهاي نظام- از جمله انرژي هسته اي و مسئله فلسطين- گرفتيم، طوري نشد، كسي به سراغ ما نيامد». آيا منظور او اين نبوده كه بايد كار تندتري كرد تا اتفاقي بيفتد؟
 آيا اهانت به پيامبر اعظم (ص) و ساير مقدسات نظام، آن «كار تندتر» نيست؟

اما در خاتمه ذكر اين نكته هم لازم است: اهانت به مقدسات معمولا در زماني اتفاق مي افتند كه يك پيروزي خيره كننده و اساسي به دست آمده است. مثلا اهانت مطبوعات 12 كشور اروپايي- كه از دانمارك آغاز گرديد- زماني اتفاق افتاد كه خود غربي ها از فروش 12 ميليون جلد قرآن مجيد خبر داده و تصريح كردند، كتاب مقدس مسلمانان پرفروش ترين كتاب سال اروپاست.

 اهانت به مقدسات در دانشگاه اميركبير در چه زماني اتفاق مي افتد؟ درست در زماني كه با همت اساتيد دلسوز همين دانشگاه- و دانشگاه صنعتي شريف و...- كشور ما حلقه هاي سست توطئه غرب را كنار زده و به مرحله نيمه صنعتي سوخت هسته اي دست يافته است. بايد بدانيم كه پيروزي هاي بزرگ ايران در ماجراي هسته اي، ماجراي لبنان، ماجراي عراق و... براي غرب غدار بسيار زجردهنده است و طبعا ناسزا پاسخ كسي است كه توان پاسخ ندارد.

تماشاخانه

دشتی پر از شاهین‌های شکاری در تهران / شکارچیان در کمین و سازمان محیط زیست بی‌خبر / احتمالا بخشی از تجارت غیرقانونی شاهین از این‌جا آغاز می‌شود (فیلم)

کتک خوردن ورزشکار ایرانی از تماشاچیان پس از رفتار غیر حرفه‌ای با مجری زن مسابقه (فیلم)

فیلم های دیگر