به گزارش ايسنا، رحيمي بروجردي در وبلاگ‌اش به نشاني http://ferdoss.blogfa.com در ادامه نوشته است: هر يک از ما نقش تعيين کننده‏اي در سرنوشتمان داريم و با افکار و کردار و رفتارمان نه تنها شخصيت خود را شکل مي‏دهيم، بلکه تصوير حال و آينده خود را بر بوم تاريخ نقش مي‏بنديم. از خود بپرسيم که جزو کدام دسته از افراد هستيم؟ کساني‏که تسليم حوادث مي‏شوند؟ يا کساني‏که از حوادث مختلفي که در زندگيشان به‏وجود مي‏آيد، ايجاد فرصت مي‏کنند؟

آيا وقتي حادثه‌ي ناخوشايندي براي شما اتفاق افتد، سريعاً به دنبال چاره مي‏افتيد؟ يا اين‏که نااميد و دلسرد و پريشان، تسليم شده، زمين و زمان را عامل پيش‏آمدن آن مي‏دانيد؟ في‏المثل، چرا دانشجو نمره‌ي قابل قبول کسب نمي‏‌كند؟ آيا استاد و دانشکده و دانشجويان و خانواده و نظام آموزشي و دولت و .... مقصرند يا اشکال در خود دانشجو است؟ چرا فکر مي‏کنيم در محيط کار، فردي موفق نيستيم و درآمد مکفي کسب نمي‏کنيم؟ چرا مي‏پنداريم هميشه با تشويش و اضطراب روبه‏رو هستيم؟ چرا گمان مي‏کنيم شادي و شور را کمتر تجربه مي‏کنيم؟ و ده‏ها چراهاي ديگري که مي‏توان در ابعاد خرد و کلان مطرح كرد.

اعتقاد دارم که براي پاسخگوئي به تمامي «چرا‏ها» بايد ابتدا خلقيات خود را کنکاش كرده، به چگونگي احساس و ديدمان به محيط پيراموني نظر افکنيم. اجازه دهيد که به موضوع مورد مطالعه که همان چگونگي برخورد با حوادث بود، برگردم. آيا ما به استقبال حوادث مي‏رويم يا از آن گريزان و هراسناکيم؟ آيا تا کنون اين‏گونه انديشيده‏ايم هر حادثه‏اي که در زندگي ما رخ مي‏دهد، دليل و حکمتي دارد؟ شايد خير و صلاح ما در آن بوده است. شايد منفعتي که از آن در آينده خواهيم ديد، به مراتب بيشتر از نقصاني باشد که امروز فکر مي‏کنيم با آن روبه رو شده‏ايم. شايد آن حادثه بتواند به ارتقاء و بلوغ فکري ما کمک كرده، ما را مقاوم‏تر كند. شايد آن حادثه به ما کمک كرده از آن طريق بتوانيم اطرافيان و فضاي پيرامون خود را بهتر بشناسيم. شايد اگر آن حادثه اتفاق نمي‏افتاد، حوادث ناگوارتري که مقابله با آن‏ها به‏مراتب سخت‏تر مي‏نمود، رُخ مي‏داد.

بنابراين اگر نگاهمان به حوادثي که در زندگي با آن‏ها روبه‏رو مي‏شويم اين‏گونه باشد، آنگاه درخواهيم يافت که حوادث، بخشي جداناشدني از زندگي تک تک ما را تشکيل مي‏دهند؛ و اصلاً زندگي بدون اين‏گونه حوادث، سرد و بي روح و خشک و خسته‏کننده خواهد بود. تمامي لحظاتِ لذت بخشي که در زندگي ما پديدار شده و ما از آن‏ها مسرور و شادمان مي‏شويم؛ تمامي زيبائي‏هائي که در اطراف خود مشاهده كرده و از داشتن و ديدن‏شان لذت مي‏بريم، بدون حوادثي که آن‏ها را ناگوار فرض مي‏کنيم، بي‏معني مي‏شوند. ما مي‏توانيم در زماني که با حادثه‏اي روبه‏رو مي‏شويم، با توليد انرژي مثبت، آن‏را به يک فرصت قابل استفاده تبديل کنيم. فرصتي که امکان پيدائي آن در غير اين صورت، برايمان ممکن نخواهد بود. پس همان‏طور که ملاحظه مي‏کنيد، بستگي دارد چگونه به مسايل نگاه مي‏کنيم و به توليد چه انرژيي مبادرت مي‏ورزيم.

مي‏توانيم در مقابل هر حادثه‏اي حالت تدافعي گرفته، از آن گريزان شده، نالان و مضطرب و پريشان شويم يا به استقبال حوادث رفته و آن‏ها را تبديل به فرصتي شيرين و خاطره‏انگيز كنيم. آري؛ خلقيات ما اين‏گونه ساخته مي‏شوند که تماماً به «خودمان» بستگي دارد. اطمينان داشته باشيم كه با کمي صبر و ممارست، موفق خواهيم شد از تلخ‏ترين حوادث، شيرين‏ترين فرصت‏ها را بيافرينيم.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه