متشکریم آقای کوشنر!

برنارد کوشنر ، وزیر خارجه فرانسه ، با اظهارات اخیر خود که حتی با واکنش دبیرکل سازمان ملل متحد نیز مواجه شد، نشان داد که تا رسیدن به قواره های وزیر خارجه یک کشور عضو شورای امنیت، فاصله زیادی دارد.

این را، البته می توان به حساب تازه کاری وی گذاشت.

او، چند روز پیش بر لزوم آمادگی جهانی برای حمله به ایران تاکید کرده و گفته بود که فرانسه از اقدام نظامی علیه ایران حمایت می کند.

این سخنان، آن هم در شرایطی که آژانس بین المللی انرژِی اتمی اعلام کرده است که با همکاری های ایران، مسایل مکتوم پرونده هسته ای در حال روشن شدن است و ایران هیچ انحرافی به سمت تولید سلاح های هسته ای نداشته است، آنقدر ناشیانه بود که به جز مقامات اسراییلی، هیچ کس دیگری با آن همراهی نکرد.

شاید به همین دلیل بود که کوشنر، بلافاصله تغییر موضع داد و لزوم پیمودن راه های دیپلماتیک در تعامل با ایران تاکید کرد. این چرخش موضع، البته نشانه خوبی است مبنی بر اینکه وزیر تازه کار، احتمالا مشاوران کهنه کاری دارد که وقتی رییس شان به حاشیه می رود، فورا او را متوجه خطایش می کنند.

هر چند موج کوشنر، فرو خوابید ولی این اظهارات، بی اعتمادی ایرانیان نسبت به اروپا را تعمیق داد.

بازشناسی اندیشه ها و نگرش های مردم ایران به اروپا، پیش و بعد از پرونده هسته ای نشان می دهد که عملکرد اروپایی ها به ویژه سه کشور آلمان، انگلیس و فرانسه در قبال پرونده هسته ای  ایران، به طرز قابل ملاحظه ای اعتماد مردم ایران نسبت به اروپا را کم رنگ کرده است.

ایرانی ها فراموش نمی کنند سفر وزرای خارجه وقت تروئیکای اروپا به تهران و موافقتنامه سعدآباد را که در آن سخن از حق مسلم ایران برای دستیابی به فناوری هسته ای و نیز تعلیق موقت غنی سازی به میان آمده بود ولی همین اروپایی ها که زیر سند آن را امضا کرده بودند، بعد از مدتی، خواستار تعلیق دائمی غنی سازی و سایر پروژه های هسته ای ایران شدند و تهدید کردند که اگر ایران از حق به رسمیت شناخته شده خود دست برندارد، در همراهی با آمریکا برای حمله به ایران تردید نخواهند کرد.

در مقطع مذاکرات هسته ای و تشدید فشارهای غرب به ایران، شاید برخی گمان می کردند که چون فعالیت های هسته ای ایران شفاف نشده است و احتمال عملکردهای هسته ای - نظامی وجود دارد، غربی ها نگران اند و حق دارند که ایران را تحت فشار بگذارند ولی اکنون که مذاکرات رسمی ایران و آژانس در جریان است و مسایل بغرنجی همانند "پرونده پلوتونیوم" به طور کامل حل و فصل شده و سایر قضایای باقی مانده نیز طبق موافقتنامه رسمی تهران - آژانس در زمان بندی مشخص رو به حل شدن است، ماجرا، کاملا متفاوت می شود.

اگر آنها، واقعا نگران مساله هسته ای بودند، قطعا می بایست با گزارش جدید آژانس و تحولات مهم صورت گرفته در خصوص پرونده هسته ای ایران، با ابراز خرسندی ، ایران و آژانس را به ادامه مسیر حل مساله و شفاف سازی مسایل باقی مانده تشویق می کردند ولی گویا با حرکت پرونده هسته ای ایران به سمت مختومه شدن، غربی ها عصبی شده اند به گونه ای که حتی از تهدید به حمله نظامی علیه یک عضو جامعه ملل که هیچ انحراف هسته ای نیز نداشته است ابایی ندارند.

این، نشان می دهد که پرونده هسته ای، صرفا و صرفا یک "بهانه" است و آنها، برغم تظاهرشان، هیچ تمایلی به حل پرونده و مختومه شدنش ندارند زیرا با مستمسک قرار دادن پرونده هسته ای می توانند افکار عمومی را علیه ایران تهییج کنند و کشورمان را زیر فشار قرار دهند.

اینگونه رفتارها، نه تنها بی اعتمادی را از سطح دولت ها به گستره ملت ها تعمیم می دهد و آثار تاریخی زیانباری در روابط دوجانبه آتی بر جای می گذارد بلکه در وضعیت کنونی هم ، ایرانی ها را تشویق به ادامه فعالیت های هسته ای می کند زیرا وقتی می بینند هم در شرایط بحرانی پرونده هسته ای کشورشان تهدید می شود و هم در وضعیت متعارف، چه دلیلی دارد که باز هم با طناب اروپایی ها به چاه بروند و آنچه به دست آورده اند را به محاق تعلیق و تعطیل بسپارند؟!

اظهارات اخیر "کوشنر" نشان داد که اصرار ایران در ادامه فعالیت ها هسته ای اش، تصمیمی درست بوده است؛ متشکریم آقای کوشنر!

تماشاخانه

آن روزها کنار هم بودن، خودش یک آیین بود / در ارتباط رودررو، چشم‌ها راست و دروغ را لو می‌دهند؛ چیزی که ابزارها از ما پنهان می‌کنند / ما قرار بود از ابزارها استفاده کنیم، اما حالا خودمان را در اختیارشان قراردادیم (فیلم)

دو دقیقه روانی یکی از ترسناک‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما (تماشا کنید)

فیلم های دیگر