تأملاتي در باب محل سخنراني رييس دولت در ساري

محمد باقر محسني ساروي در كاسپين نيوز نوشت: در جرايد محلي از استاندار محترم مازندران نقل شده كه ميدان شهداي ساري روز چهار شنبه (فردا)  18 ارديبهشت ، محل تجمع براي ديدار با رياست جمهوري تعيين شده است. آقاي طاهايي از اين تجمع با عنوان "جشن سپاس از خدمات دولت" ياد كردند. در پي اين اعلام ، طي چند روز گذشته مقادير معتنابهي "بيل بورد" هاي بزرگ در نقاط مختلف شهر قد علم كرده كه در ذيل غالب آنها عبارت "ستاد مردمي استقبال" جلب نظر مي كند.
  
  اين دوره از سفر هاي استاني آقاي رييس جمهور بنا به گزارش تصويري رسانه هاي مختلف با مشكل عدم اقبال عمومي و استقبال اندك ساكنان محلي مواجه است. حتي در برخي رسانه هاي كشور آمده است مديران دولتي در برخي استان ها براي گرد آوري جمعيت آبرومندانه به زحمت و تكاپو مي افتند و همين ميزان جمعيت كم شمار نيز به لطايف الحيل حاضرند "پرچم گرداني" هاي رييس دولت را تحمل نمايند. اكنون كه نوبت اين سفر هاي سابقا كاري و اخيرا انتخاباتي به مركز استان سبز رسيده از اظهار نظر استاندار محترم در تعيين محل اجتماع عمومي مي توان حكم كرد كه مازندراني ها نيز به اندازه ي چند سال پيش ، رييس جمهورشان را جدي نمي گيرند و چندان اهميتي براي سخنراني هايش قايل نيستند.
   
 براي اثبات اين ادعا بايد گفت اولين سفر استاني رييس دولت فعلي به مازندران در سال 1385 صورت گرفت. محل تجمع اصلي - استاديوم شهيد متقي ساري - مملو از جمعيت مشتاق بود. برنامه ي ديدار با ايثار گران و خانواده هاي معظم شهدا نيز در حسينيه ي "عاشقان كربلا" انجام شده بود. علاوه بر جمعيت كثير داخل حسينيه در خيابان جام جم نيز عده ي زيادي اجتماع كرده بودند تا رييس جمهور محبوب خود را از نزديك ببينند. نگارنده كه در هر دو ديدار پيش گفته حاضر بوده ام دو مطلب كه از آن ديدارها همواره در خاطرم دارم "اشتياق مثال زدني  مردم" و "وعده هاي پي درپي رييس دولت" بوده است . اتوبوس ها و خودرو هاي ادارات و نهاد هاي مختلف نيز در خدمت اياب و ذهاب جمعيت عظيمي بود كه خواستار ملاقات يا حضور در مراسم استقبال از آقاي دكتر احمدي نژاد بودند. مسؤلان وقت براي ساماندهي حجم بالاي نامه هايي كه خطاب به رييس دولت جمع آوري شده بود ساختماني را در حوالي سه راه جويبار در نظر گرفته بودند و از كاركنان ادارات مختلف براي خواندن و دسته بندي  نامه هاي پرتعداد كمك گرفته شده بود.
 
 با مرور اخبار و تصاوير مربوط به سفر هاي اول استاني و اين آخرين سفر هاي رييس دولت و مقايسه ي آن دو به خوبي در مي يابيم كه رشد محبوبيت آقاي دكتر محمود احمدي نژاد دقيقا در جهت عكس رشد تورم و ساير شاخص هاي اقتصادي بوده است. يعني اگر تورم و بيكاري  در هشت ساله ي صدارت ايشان بر قوه ي مجريه رشدي تصاعدي و تند داشته، محبوبيت ايشان حركتي تند و رو به تنزل داشته است. اينكه امروز ميدان شهدا كه در واقع از ميادين كوچك مركز استان مازندران است به عنوان محل تجمع تعيين مي گردد حاكي از آن است كه مديران دولتي با فراست اين نكته را در يافته اند و تلاش دارند با انتخاب فضاي كوچك مشكل جمعيت اندك را تا حدي پوشش دهند. نكته ي ديگري كه از ذهن مسؤلان امر مغفول مانده اينست كه ميدان شهدا در كنار ميدان ساعت از ميادين مركزي شهر ساري هستند كه معمولا براي تجمع در "ايام الله" ها يي چون 22 بهمن و روز قدس كه مطابق تقويم رسمي كشور "تعطيل عمومي" محسوب مي شوند كاربرد دارند. در نظر گرفتن اين نقاط در يك روز غير تعطيل براي سخنراني مقام دوم كشور كه به خاطر اقتضائات امنيتي و برابر قانون ، از ساعات اوليه ي بامداد 18 ارديبهشت تحت كنترل پليس محسوس و غير محسوس در خواهد امد و مآلا موجب كنترل شديد و محدود كردن تردد در منطقه ي مركزي شهر خواهد شد از مصاديق تضييع حقوق اجتماعي مردم به شمار مي آيد و مي توان آن را "آزار و اذيت قانوني شهروندان" قلمداد كرد.
 
    آيا دولت مردان دليل اين افت محبوبيت را از خود پرسيده اند؟ آيا به خود نهيب مي زنند كه حجم بالاي مطالبات بر زمين مانده ي مردم و اوضاع نگران كننده ي تورم كه سابقا بر گرده ي اقشار آسيب پذير سنگيني مي كرد و امروز روح و روان جامعه ي ما را به مخاطره انداخته است از جمله دلايلي است كه همان جمعيت ديروز، امروز رييس دولت را جدي نمي گيرد؟ چگونه جريان هايي خاص در چنين شرايطي از مردم انتظار دارند به دنبال كانديدايي باشند كه بي اعتنا به حقايق جاري در جامعه ، بر "مشي" دكتر احمدي نژاد  اصراردارد يا پرچم از او مي ستاند؟ و آيا زمان آن فرا نرسيده است كه دل هاي برخي در مقابل حقيقت، خاضع و خاشع شود؟